Kall pad - Simonskall, Vossenach en Schmidt

Hij belt en zit op z’n smartphone te zoeken; tenslotte rijdt hij in Schmidt een rondje en overlegt met mij om ons bij een halte in het bos af te zetten.

Hiervandaan zouden we met een gemakkelijk (en het kortste) wandelpad richting het plaatsje Vossenach kunnen lopen.

Wij gaan akkoord en na nog een kwartier rijden en een gratis rondritje in “Schmidt” stappen wij uit en bedanken de chauffeur.

Bij een boerderij vragen we de boer nog even welk pad we moeten nemen. Route 70 markeert hij op onze kaart, de vallei in roept hij terwijl hij naar onze zware tassen kijkt. 

Het is een prachtige route dwars door het bos heen; we wandelen de vallei in en hopen dat we goed gaan. Na een kilometer of wat en een kort gesprekje met de boswachter komen we in het nietige Simonskall aan.

We vragen rond, de vele mountainbikers ontwijkend, m.b.t. de hospitaalbunker en worden naar hotel “Talschenke” gedirigeerd – nog niet wetend waarom.

Onder een lunch van patat met bockworst vertelt de vrouw achter de balie  na enig heen en weer gebel dat we straks met wat andere mensen een kijkje kunnen nemen. Met een klein groepje wandelen we richting een woonhuis niet wetende dat de bunker een kelder is die van buiten af totaal onzichtbaar is.

Een kleine ijzeren deur opent en dit is hospitaalbunker nummer 374 die volledig bewaard is gebleven. Er zijn twee ruimtes met elk 10 hospitaalbedden en 2 ruimtes voor elk 2 verzorgers. De inrichting is enigszins aangevuld maar vrijwel volledig origineel. 

Na ons bezoek neemt een geïnteresseerde ons mee naar wat ruïnes van bunkers die ons nog niet waren opgevallen. Aan de andere zijde van het dorp, in het dal van de Wehebach, zouden nog restanten van Amerikaanse veldstellingen te vinden zijn. Dit waren houten blokhutten voor onderdak. Vandaag de dag zijn deze alleen nog herkenbaar aan rechthoekige kuilen. Vanuit deze hutten werden de aanvallen op Schmidt ingezet.

Wij passen voor dit ook omdat we nog een slaapplaats voor vannacht nodig hebben. 

Aanvallen op Schmidt

Achteruitkijkend snappen we dat dit zo’n strategische plek was voor beide partijen tijdens de strijd; we kijken zo de dichtbeboste vallei in.

Maar we willen eerst het museum zien dat zo weinig open is. Na een interessant bezoek wandelen we langs de richel van het dorp richting een lunchtafel.

Met een gevulde maag gaan we op zoek naar de Duitse begraafplaats. Even later staan we voor het graf van veldmaarschalk “Walter Model”. Op 21 April zou Model zichzelf van het leven beroven vlakbij Duisberg – omdat hij tussen z’n soldaten begraven wilde worden hebben zij hem hiernaartoe gehaald. 

Een Amerikaans vlaggetje

Even verderop een gat in de grond; hier zou het verschoven eerste hulppost geweest moeten zijn. Nu staat er alleen een Amerikaans vlaggetje in de prut. Omdat de aanval stokte werd besloten langs de Kall Trail een nieuwe post te openen.

De post werd ontdekt door een Duitse patrouille, maar mocht blijven als er ook Duitse gewonden verzorgd zouden worden. Tijdens de wapenstilstanden op de Kall Trail om de gewonden te verzorgen hebben ook Duitse artsen, samen met Amerikaanse artsen, van deze post gebruik gemaakt.

Toen Generaal Gavin het gebied bezocht in februari 1945 lagen hier dode Amerikanen nog steeds op hun brancards, gestorven van honger en kou. Ze moesten achtergelaten worden toen de Amerikanen zich terugtrokken. Gisteren hebben we gigantisch veel problemen gehad om een goede kampeerplek te vinden en vandaag is het niet anders; steile hellingen, veel (wandel)paden en weinig bescherming van struiken.

Uiteindelijk vinden we, nadat we water hebben gehaald bij de “Molen”, een geschikte plek voor onze tweede nacht in de bossen van de Kall vallei. 

’s Morgens, nadat we onze tenten hebben opgepakt en ontbeten hebben, wandelen we terug naar de flessenhals van de route; de “Kall” brug. We zijn deze nu een aantal keen overgegaan maar hebben nu de tijd om de teksten te lezen en het belang van de brug onder ogen te zien.

Daarna weten we dat we de vallei weer uit moeten klimmen, zigzaggend net als de Amerikanen toendertijd, richting Schmidt. Tussen de bomen door, zien we de kleine Kall rivier en stuiten al snel op de achtergelaten rupsband die de moeilijkheid aangeeft van tanks in dit gebied – dit  naast de bescherming van de bossen en het terrein.

We wandelen het hele circuit van deze kant van de Route 66 – Kall trail af, staan stil bij wat monumenten en lopen dan helemaal terug naar Schmidt, het Amerikaanse doel.

We kijken nog een keer achterom en realiseren hoe klein het gebied eigenlijk is – het is maar een vallei maar we beseffen ook hoeveel duizenden mensenlevens dit heeft gekost.