ZUID-AFRIKA

Officiële naam       : Republiek Zuid-Afrika

Hoofdstad              : Pretoria, Bloemfontein en Kaapstad

Munteenheid          : Rand (ZAR)

Taal                         : o.a. Afrikaans en Engels

Inwoneraantal        : 55.000.000

Visum nodig           : JA

Tijdens de onderhandelingen tussen Mandela en de ANC en de zittende apartheidspresident “De Klerk” geprobeerd eind jaren 80 en begin jaren 90 zo veel mogelijk het verdeelde Zuid-Afrika om te buigen naar een gelijk, niet discriminerend eerste wereld land.

Maar de grote vraag was hoe men de blanke Afrikaans en Engelssprekenden, welke op het welvaartsniveau van de eerste wereld leefden, en de zwarte Afrikaans sprekenden, welke leefden op een erbarmelijk derde wereld welvaartsniveau leefden, met elkaar kon integreren op het gebied van ras, cultuur, taal, economie, sociaal enz., zonder welvaartsverlies van de rijkere blanken.

Deze rijkere mensen zouden de basis moeten zijn om hun rijkdom ook bereikbaar te maken voor andere rassen, zodat men niet helemaal van vooraf moest beginnen. Ook werd een nieuwe en rechtvaardige grondwet aangenomen.  

Een land in verandering: 

Zuid-Afrika is nu (nog steeds) een republiek in transformatie. Het is nog steeds (sinds de onderhandelingen een eeuw eerder) een land met zeer grote tegenstellingen tussen arm en rijk. Anders dan tijdens de apartheid behoren nu ook zwarten tot de rijke klasse, de zwarte nouveaux riches hebben vaak banden met het Afrikaans Nationaal Congres (ANC).

Naast connecties met het ANC profiteren de nieuwe rijken van discriminatie; zwarten genieten wettelijk de voorkeur voor banen bij de overheid en maken in toenemende mate kans bij particuliere bedrijven. Toch profiteert maar een klein deel van de bevolking van de 'nieuwe economie', de ongelijkheid tussen arm en rijk is sterk toegenomen, vooral binnen de zwarte bevolking.

Multiraciale bovenlaag: 

Terwijl een kleine groep toetreedt tot de nieuwe multiraciale bovenlaag, groeit de werkloosheid onder de rest van de bevolking. In 1995, toen de 'regenboognatie' de overgang maakte naar een multiraciale democratie, was 16 procent van de beroepsbevolking werkloos. In 2006 was het officiële werkloosheidscijfer gestegen tot 30 procent, de werkelijke werkloosheid werd in 2006 op meer dan 40% geschat.

Het land wordt de laatste jaren geteisterd door corruptiezaken tot president “Zuma” aan toe. 

De slachtoffers zijn vooral blanke boeren met hun vrouwen en kinderen. Van 1994 tot 2008 verloren rond de 3.000 blanken het leven tijdens zulke plaas- of erfmoorden.

De boeren hoeven niet op steun te rekenen van het regerende ANC want deze partij ziet de boeren en andere blanke Zuid-Afrikanen nog steeds als onderdrukkers uit de periode van de apartheid.

Het ANC ontkent: 

De aanvallen hebben dan ook geen prioriteit voor het ANC. In plaats van actie te ondernemen om de genocide te voorkomen verklaart het ANC dat de erfaanvallen onder de noemer gewone criminaliteit vallen, wat duidelijk niet het geval is, gezien er bij de erfaanvallen buitensporig veel geweld wordt gebruikt. Vrouwen worden verkracht en moeten toekijken hoe hun man vermoord wordt nadat hij eerst urenlang gemarteld wordt. 

Regelmatig worden vrouw en kinderen ook op brute wijze vermoord, vreemd genoeg worden er door de bendes vaak geen waardevolle goederen meegenomen. De politie werkt vaak niet mee om de moorden op te lossen. Verder weigerde het ANC zijn jeugdleider Julius Malema tot de orde te roepen toen deze opriep tot geweld tegen de boeren door onder meer het lied "Kill the boer" te zingen.

Er is weinig meer te merken van Mandela’s oproep dat het land voor iedereen veilig zou zijn.

Net als bijna geheel Afrika bevindt Zuid-Afrika zich midden in een aids-epidemie. Een onderzoek uit 1999 wees uit dat 22,4% van de vrouwen die openbare klinieken bezocht hiv-positief was. Antwoord van de regering hierop is onduidelijk.

President Thabo Mbeki en andere prominente leden van de ANC-regering misbruiken de medische discussie over de oorzaak van aids en stellen daarmee het op wettelijke basis en op grote schaal verstrekken van medicatie aan hiv-geïnfecteerden uit.

In strijd met dat wat in de geneeskunde algemeen wordt aangenomen, stelt een kleine minderheid in de medische wereld dat hiv niet de oorzaak is van aids. 

Een groot deel van ANC weigert ook nog steeds om te erkennen dat er een grootschalige aids epidemie is. Het sociale stigma dat aidspatiënten in de traditionele Afrikaanse samenleving aankleeft, bemoeilijkt de strijd tegen aids ook aanzienlijk.

Het hoogste aantal besmettingen: 

Door deze houding heeft Zuid Afrika het hoogste percentage hiv-besmetten van de wereld. Volgens de vele critici in het land zelf en in de wereld is het vooral aan het falende regeringsbeleid toe te schrijven dat de aidsepidemie zo ver uit de hand kon lopen.

Frustratie alom: 

Deze groep, bestaande voor 60% uit kleurlingen en 40% uit blanken, heeft sterke eigen media, wat de problemen herhaaldelijk aan de kaak stelt. De ontevredenheid over de situatie van de Afrikaans sprekenden komt voor het grootste gedeelte bij de nog invloedrijke blanken.

Zij zijn gefrustreerd dat na 16 jaar nog steeds het BEE-project wordt ingezet door de ANC-regering om bedrijven te dwingen een bepaalt percentage zwarte mensen aan te nemen.

Dit percentage ligt dusdanig hoog dat de blanke middenklasse niet meer aan het werk kan, omdat hun plaatsen gedwongen worden ingenomen door niet-blanken. Het gevolg is dat ruim 600.000 blanke Afrikaans sprekenden zijn gedegradeerd tot het welvaartsniveau van de derde wereld.

Zij wonen nu in krottenwijken (of zogenaamde "plakkerskampe"). Van de oorspronkelijk 6 miljoen blanken in Zuid-Afrika zijn er bijna 2 miljoen vertrokken naar Europa en het westen. Daarnaast wordt het Afrikaans in de ban gedaan door het ANC door het een apartheidstaal te noemen.  

De omgekeerde discriminatie: 

In Zuid-Afrika is door bovenstaande omgekeerde discriminatie een aantal kleine rechts-georiënteerde terroristische organisaties actief. Zij zijn gekant tegen de zwarte meerderheidsregering, en willen terugkeer naar het apartheidsregime en politieke dominantie van (blanke) Afrikaners. Voor een aantal bomaanslagen in Soweto in 2002 werden een aantal vermeende leden van een dergelijke groepering, de “Boeremag”, gearresteerd.

Zuid-Afrika is een ontwikkelingsland met een naar wereldmaatstaven gemiddeld inkomen en een grote hoeveelheid bodemschatten. De financiële, juridische, communicatie-, energie- en transportsectoren zijn goed ontwikkeld, haar effectenbeurs behoort tot de 10 grootste van de wereld, en de infrastructuur is goed ontwikkeld.

De economie van Zuid-Afrika kent sinds 1996 een onafgebroken groei en blijft de grootste industriële macht op het Afrikaanse continent. Zuid-Afrika is tevens het enige land in Afrika met kernenergie.

De regering tracht economische groei en buitenlandse investeringen te bevorderen door de arbeidswetten te versoepelen, de privatisering te versnellen en de regeringsuitgaven te verminderen. Deze plannen stuiten op sterk verzet uit de vakbeweging. 

Het economische stelsel: 

Ondanks alle pogingen tot economisch herstel heeft de Zuid-Afrikaanse economie nog altijd te kampen met vele problemen. 60% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. De werkloosheid is met 26% echter onverminderd hoog, en de economische problemen uit de tijd van de apartheid, armoede en gebrek aan economische macht van zwakkere bevolkingsgroepen, zijn nog niet opgelost.

Nog altijd wordt Zuid-Afrika getekend door de apartheidspolitiek van weleer in bijvoorbeeld de infrastructuur, in de media, in straatnamen, in onderwijs en in monumenten. Onderdanigheid en superioriteitswaan woekeren nog steeds onderhuids door. Ook criminaliteit, corruptie en aids zijn grote problemen.