BLOG: "Thaipusam" festival (Maleisië)

Het was al laat in de middag toen ik aankwam met een bus in de stad Malakka in het zuidwesten van Maleisië. Mijn eerste reis, alleen, en buiten Europa was tot zover een avontuur geweest. Een leerschool, een ervaring die ik tijdens mijn latere trips heel goed kon gebruiken.

Het begon niet alleen al snel donker te worden maar ik had ook nog geen slaapplaats noch een stadskaart. Meestal vond ik snel een hostel rond het busstation maar niet vandaag. Zat het niet vol dan was het aan de prijzige kant.

Benauwde toestand

Na twee uur zoeken en vragen begon ik het toch enigszins benauwd te krijgen. Het zal waarschijnlijk een hele happening zijn maar ik zie mijzelf (nog) niet in m’n slaapzak op de grond liggen bij het busstation of nog erger – onder een brug. Trouwens ik zou niet ‘ns weten hoe ik terugkom bij het station want ben m’n hele gevoel van oriëntatie kwijt. Uiteindelijk vind ik een klein hostel die nog een piepklein kamertje over heeft.

De eigenaar, duidelijk van Indiase afkomst, vraagt of ik nog iets eten wil. De maaltijd wordt geserveerd aan een grote tafel waar ik kennis maak met de andere gasten. Terwijl wij genieten van de curry vraagt Sahib of we geïnteresseerd zijn in een “Hindoe” festival, even buiten de stad, waar hij ons eventueel morgen naartoe kan brengen. 

Na het ontbijt stalt de eigenaar met z’n vrouw een gehele garderobe uit. Jullie dachten toch niet dat ik jullie in je reiskleding liet gaan lacht hij. Het grootste witte kleed is voor mij. Sahib laat zien hoe ik het om moet binden en geeft mij een azuurkleurige sjaal die dient om het boeltje bij elkaar te houden.

Vooral Anna, het Duitse meisje, zag er fantastisch uit met haar oranje gewaad inclusief rode sjerp, halsketting en indrukwekkende oranje oorbellen. De eigenaresse had haar best gedaan. Voordat we vertrokken kregen we natuurlijk allemaal een rode stip op ons voorhoofd, Indian style.

Wierook

We parkeren de auto op een stoffig parkeerplaatsje en wandelen het laatste stuk op onze blote voeten naar het terrein van het festival. Het is uitkijken geblazen want langs de kant van de weg zijn tientallen stukjes wierook aangestoken.

Het is druk – tientallen auto’s staan hier geparkeerd en er stappen prachtige mensen uit met weelderige rokken en fel gekleurde gewaden en glinsterende gouden sieraden. Vooral de kinderen vinden het prachtig dat er een stel westerse blanke toeristen op hun festival afkomt in kleding die niet afdoet t.o.v. de lokalen. Een beetje onwennig stappen we het eigenlijke festivalterrein op. 

Ik ben op de hoogte van het feit dat Thaipusam – het meest spectaculaire Hindoe festival in Maleisië – in Januari of Februari wordt gehouden dus we moeten op een ander festival zijn. Maar als we om ons heen kijken zien we zeker overeenkomsten.

Het verdrijven van boze geesten

Thaipusam herdenkt de gebeurtenis dat Parvati Muruguan (Hindoe God van oorlog) een speer geeft om de boze geesten te verdrijven. Ook zou het te maken hebben met het vervullen van gedane geloften en het verdrijven van boze geesten.

Het festival zelf zou voorafgaan aan een maand van vasten, een vegetarisch dieet en/of andere religieuze preparaties zoals het slapen op een harde vloer of zelfonthouding van seks. Voordat de genodigden uiteindelijk naar het festivalterrein gaan scheren ze hun hoofd kaal.

Na onze eerste gezamenlijke rondje waarbij we net zo worden bekeken als wij de bezoekers hebben gadegeslagen gaan we nu individueel een kijkje nemen. 

Ik wring mijzelf een beetje door een menigte en zie temidden van een kring toeschouwers een jongeman zitten op z’n hurken. Er hangen inmiddels 6 vleeshaken in de huid van z’n rug en er worden er nog 2 bijgehangen.

Een lampenkap? 

De man achter hem trekt het touw wat aan de haken vastzit strak waardoor z’n vel zo strak worden samengetrokken dat ik moet denken aan een lampenkap. De man maant de jongeman te gaan staan en daarna te gaan lopen terwijl het touw strak blijft staan. Met een vertrokken gezicht sta ik te kijken. Vol bewondering maar ook vol afschuw. 

Bij een andere man zie ik even later dat z’n armen naar achteren worden getrokken en dat z’n wangen en tong worden gepiercet door een vleespen. Later zou ik lezen dat nadat de ceremonie is afgelopen de pen eruit wordt gehaald de wonden worden verzorgd.

Door er limoensap op te smeren en een mix van heilige as zouden infecties voorkomen kunnen worden alsmede latere littekens. In India zou dit ritueel overigens verboden zijn wat ik maar al te goed kan voorstellen. 

Opeens zie ik uit m’n ooghoek dat Sahib, de eigenaar van het hostel, mij probeert te wenken. Hij nodigt mij uit voor de lunch.

Aan het tafeltje vind ons groepje elkaar weer. Iedereen heeft wel een soortgelijk ritueel gezien maar vooral het verschil in belevenis verschilt. Waar de een het walgelijk, de ander prachtig vind de derde het een interessant schouwspel.

Het bananenblad als bord

We krijgen een bananenblad waarop een aantal bakjes worden omgekeerd. Saus, groente, rijst en een heel klein stukje vlees. Als jullie wachten op bestek is het eten koud hoor, lacht Sahib ons toe. Het is de bedoeling dat jullie rijst pakken, daarna saus, om het vervolgens tot een balletje te draaien.

Met je duim druk je dit als ware je mond in. Na de lunch en na vele complimentjes om onze kleding verlaten we het terrein en gaan terug naar Malakka.