Reisverhalen - Frankrijk

Met een gerustgesteld hart proberen we nog een ander te vinden maar de man staat inmiddels alweer voor onze neus.

Hij geeft aan dat hij ons zeker naar Montreuil wil brengen maar dat hij eerst nog langs z’n zus moet rijden.

Wij gaan akkoord en leggen onze tassen in de achterbak.

We zwalken naar boven en het blijkt dat fort Montreuil sur Mer, wat allang niet meer aan de zee ligt, op een behoorlijke heuvel is gebouwd.

We gaan onder een poort door en het blijkt dat de gehele stadsmuur nog overeind staat. Op de vroegere fortificaties is nu een heerlijk wandelpad gebouwd met een schitterend uitzicht over de gehele regio. Na driekwart van de vesting te hebben afgelopen wandelen we het centrum in om wat boodschappen te doen.

Terwijl we uitpuffen op een terrasje met een welverdiend ijskoud biertje op het immense grote plein vragen we ons af welk persoon staat afgebeeld. Wij gaan uit van Victor Hugo die z’n eerste scenes uit de wereldberoemde “Les Miserables” hier schreef. Het blijkt de Engelse “Haig” te zijn op een paard. Delen van het plein zijn al afgezet; morgen wordt er een show georganiseerd ter ere van de mooiste dorpen van Frankrijk – Montreuil maakt een goede kans. 

De zon zakt al als we naar de 16^e eeuwse citadel (wederom gebouwd door “Vauban”) gaan; we zijn net te laat om naar binnen te gaan al vinden we dat prima – we hebben genoeg “Vauban” forten gezien.

De huizen en gebouwen in deze bovenstad zijn uitzonderlijk – vervallen en prachtig. Gelukkig zijn er nog niet zoveel toeristen. Voor ons is het tijd om een slaapplek voor de nacht te vinden.  

We wandelen de bovenstad uit, langs het treinstationnetje en dan richting de plek waar we vanmiddag (vanaf de vesting) heel veel grote bomen zagen staan. Wat van boven zo goed leek is opeens niet zo positief meer. Het is inderdaad een redelijk groot bos maar het wordt omringd en doorklieft door talloze slootjes. Plekken zijn of ondoordringbaar door vegetatie of het is moerassig.

We vinden een plek die iets beter is als de rest; we moeten heel veel stampen om plaats te maken voor onze twee tenten. Resultaat is dat ik mij doodnies van de hooikoorts. Als onze tenten staan en we willen gaan eten komt het tweede nadeel van deze plek – muggen! 

Derde nadeel van deze plek hebben we pas door als we zitten; het blijkt dat de bomen hier huilen; ondanks dat het al uren droog is komt er een soort dik water van de bomen vandaan – op onze tenten en op ons. Ondanks dit blijven we lang voor onze tenten zitten.

De volgende morgen pakken we al vroeg onze spullen op; gelukkig schijnt het zonnetje al. We zijn beiden opgelucht als we dit “moeras” achter ons laten en op de rotonde een liftbord schrijven voor de stad Hesdin. Vanaf daar is ons plan naar Azincourt te gaan. Ik nies het uit vanwege de hooikoorts en niemand wil ons meenemen.

We staan twee uur en besluiten dan te gaan lunchen bij een “goedkoop” eetcafé vlakbij het treinstation. Wij hebben gisteren gehoord van Franse dames op het terras dat er om 13:45 een bus naar Hesdin gaat en vragen de heren in het eetcafé.

Zij geven aan dat er geen bus komt en dat we moeten liften. De communicatie verloopt niet soepel en ik heb toch echt zelf gezien dat er een bus komt. Voor de sier gaan wij op een plek staan tegenover het eetcafe en houden ons bordje omhoog. De bus moet hier wel langskomen gaan wij vanuit. De heren willen ons zo graag helpen dat ze naar buiten komen om ons naar een andere plek dirigeren.

Eigenlijk om hun een plezier te doen wandelen we naar een plaatsje een paar honderd meter verderop. Wat een geluk – de bus naar Hesdin komt aanrijden maar wat schetst onze verbazing. Op de liftplek waar we zonet stonden hadden we deze zeker gemist – wij zijn de heren dus toch wel wat schuldig ook al was het niet wat zij dachten.