Bezienswaardigheden - Griekenland

Nafplio:

Sinds de Venetiaanse tijd is de Platía Syntágmatos het centrum van het openbare leven. Dit fraai geplaveide plein biedt de bezoekers aangename verpozing in de talrijke cafés en eethuizen.

Het ziet er nog net zo uit als in de 18e eeuw, toen de Turken er enkele moskeeën bouwden. In de moskee aan de oostkant van het plein is nu een bioscoop ingericht, maar in die aan de zuidkant vergaderde in 1822 het eerste Griekse Parlement.

Ook de rechtbank die Kolokotronis veroordeelde hield hier zitting. Het Sýntagma-plein wordt beheerst door het statige Venetiaanse arsenaal (1713), waar nu het Archeologische Museum is ondergebracht: men ziet er vondsten uit Tiryns en Mycene.

De meeste straatjes in de omgeving van het plein zijn smal en door trappen met elkaar verbonden. Verscheidene Turkse fonteinen, met Arabische opschriften, herinneren eraan dat Navplion ooit een Turkse stad is geweest. Tegenwoordig zijn er meer kerken; de belangrijkste is de “Agios Spirydon” die begin 18de eeuw werd gebouwd.

Islam-relikwieën 

Hier werd Kapodistrias vermoord bij het verlaten van de kerk. De inslag van de kogels die hem dodelijk troffen zijn nog zichtbaar in de wand naast het portaal. Ook is daar Agios Georgios (uit de 16e eeuw) dat van 1540 tot 1686 een moskee was. Nu is het de kathedraal van Navplion. De troon waarop koning Otto gekroond werd is er nog steeds te zien.

Tenslotte is er de katholieke kerk van de Transfiguratie dat een monument bevat voor de buitenlandse Filhellenen, gesneuveld voor de Onafhankelijkheid van Griekenland. De gebedsnis ("mihrab") achter het hoofdaltaar herinnert aan de tijd dat de kerk een moskee was. In de Evangelistria-kerk kwam in 1832 de Griekse Nationale Vergadering bijeen om de keuze van koning Otto I te bekrachtigen.

Een kolossale, uit de rotsen gehakte slapende leeuw is een werk van de beeldhouwer Siegel, ter nagedachtenis aan de Beierse soldaten die tussen 1833 en 1834 tijdens een tyfusepidemie om het leven kwamen, in dienst van koning Otto. Nafplio heeft een aantal musea zoals het militaire- en folklore museum.

Maar het stadsbeeld van de stad wordt vooral beheerst door de drie indrukwekkende vestingen die rondom de oude stad liggen: de hooggelegen Venetiaans-Turkse vesting Palamidi gebouwd in de 18e eeuw, rotsachtige Akronavplia die de Byzantijnen als vesting inrichtten, en het versterkte Bourzi-eiland die net voor de kust ligt.

De Palamidi, het grootste vestingcomplex in Griekenland, vormt de bekroning van een 216 m hoge heuveltop en dateert uit de tweede Venetiaanse bezetting.

Het is een ingewikkeld complex van acht autonome (en in geval van nood zelfvoorzienende) bastions, die elk met elkaar in verbinding staan. Het staat bekend als een meesterwerk van architectuur.

Turkse overname

Eigenlijk hoorde het fort bestand te zijn tegen de artillerie van die tijd, maar in 1715 viel het reeds na één week beleg in handen van de Turken. Vanaf 1840 t/m 1920 werd het gebruikt als gevangenis. In het bastion genaamd "Andreas", met het karakteristieke reliëf van de Leeuw van San Marco boven de ingang, was het hoofdkwartier van het Venetiaanse leger.

Op de fraaie binnenplaats bevindt zich een kapelletje ter ere van de H. Andreas, en daarachter de toegang tot de cel waar de Grieks vrijheidsheld Kolokotronis tijdelijk heeft verbleven.

Het “Akronavplia” is het oudste fort van de drie en werd tussen 1936 en 1956 als gevangenis gebruikt. Tenslotte is daar het forteneiland “Bourdzi”. De Venetianen bouwden hier in de 15e eeuw een vesting, die haar huidige aanzien kreeg tijdens de tweede Venetiaanse bezetting, toen ze er ook een achthoekige toren bijkreeg. Tot 1930 deed het dienst als ambtswoning van de beul, omdat deze niet in de stad mocht wonen.

Het fort verdedigde de enige havengeul, die kon worden afgesloten met een lange ketting tussen fort en stad.

Ter ere van Asklepius organiseerde men de Asklepieia, vierjaarlijkse Panhelleense Spelen bestaande uit paardenrennen en, vanaf de 4e eeuw, poëziewedstrijden. De cultus van Asklepios bereikte zijn hoogtepunt in de hellenistische periode.

Tijdens de zomer van 225 v.Chr. wordt de stad ingenomen door Cleomenes III, koning van Sparta. Daarop werd ze een bondgenoot van Rome. In 87 v.Chr. werd Epidaurus geplunderd door Lucius Cornelius Sulla, die de tempelschat plunderde. Het heiligdom had een relatie met het orakel van Delphi.

In de 19^e eeuw werden de ruïnes van Epivadros “hervonden”. Sinds 1988 staat het terrein op de UNESCO werelderfgoedlijst en is het theater een van de belangrijkste Griekse overblijfselen naast het feit dat het prachtig is gelegen centraal tussen de bergen en heuvels van Peleponnesse.  

Harmonie van z'n proporties

Reeds in de oudheid werd het theater geprezen voor de harmonie van zijn proporties. Het is ontworpen in het midden van de 4e eeuw v.Chr., en de toeschouwersruimte staat rond een cirkelvormige orchestra. Er waren eerst 34 rijen zitplaatsen, een eeuw later is dit met 21 rijen uitgebreid, zodat het aantal toeschouwers van 6500 naar 12.300 steeg.

De eerste rij was voor de aanzienlijke mensen, en de eerste drie zitplaatsen waren voor de eregasten. Die waren rood en hadden een rugleuning. Van het oorspronkelijke toneelgebouw is bijna niets meer over: alleen de kern, een zaaltje met 4 zuilen.

Er werd namelijk eens in de 4 jaar de grote Asklepieia gehouden, ook wel panhellenische spelen genoemd. Eerst waren er alleen sportwedstrijden, maar later ook wedstrijden tussen zangers, musici en toneeldichters in het theater, en kwamen er wagenrennen in het stadion. Nog steeds worden hier elke zomer antieke tragedies in het Nieuwgrieks opgevoerd.

Iets verderop ligt het heiligdom met talloze onderdelen; zo kun je nog de fundamenten zien van de bankethal en de tempel van Asclepius. Ten noordwesten van de tempel is het enkoimeterion gebouwd. Dit was de plaats waar de zieken heen gingen om genezen te worden.

Het was een 71 meter lange Ionische zuilengang met meerdere verdiepingen, en was open naar het heilige terrein.

Het Abaton

Onder het gebouw was het Abaton gebouwd, een soort kelder, waar de zieken sliepen om zo een droom te krijgen waardoor ze zouden genezen. Ook kon het zijn dat hij hen in een visioen verscheen om ze de juiste behandeling te vertellen. Op Epidaurus werden niet alleen zieken genezen, maar ook deed Asclepius de verlossing bij vrouwen met moeilijke zwangerschappen, liet hij doven weer horen en blinden weer zien, en gaf hij kale mensen weer haar.

Ten westen van de tempel stond een rond gebouw van wit marmer: de tholos. Van dit gebouw zijn alleen de fundamenten over: drie stukken muur die vroeger een labyrint vormden. De functie van het gebouw is niet zeker, maar er zijn wel vele theorieën hierover.

Een theorie is dat de verering van Asclepius er in het labyrint plaatsvond. Er wordt ook gezegd dat het labyrint symbool zou kunnen staan voor de donkere en aardse levensmachten in de Asclepiuscultus. Een andere mogelijkheid is dat het gewoon praktisch gebruikt werd, bijvoorbeeld als tehuis voor slangen, als waterreservoir of als opslagplaats van Epidaurusslangen.

Ook kun je nog goed de fundamenten zien van het stadion waar elke vier jaar een sportevenement georganiseerd werd ter ere van Asclepius. Tenslotte is er het museum.

Byzantijnen, Franken, Venetianen en Turken: allen zijn ze hier ooit de baas geweest. Pas in de Middeleeuwen (13e eeuw) raakte Navplion bekend, toen de "Frankische" kruisridder Guy de la Roche (die zich tot hertog van Athene had uitgeroepen) de stad in 1247 op de Byzantijnen veroverde.

In 1388 moesten de Franken echter de heerschappij overdragen aan de Venetianen: Navplion werd toen aanzienlijk versterkt, onder meer met het Bourdzi-fort en doorstond menige belegering in de gewapende strijd tussen Venetië en de Turken, die er pas in 1540 in slaagden de stad in te nemen.

De Venetianen

Navplion was toen een belangrijke doorvoerhaven: zijde en wol, lederwaren, kaas en bijenwas werden van hier uit naar het Westen geëxporteerd. In 1686 kon het Venetiaanse leger onder Francesco Morosini de stad opnieuw heroveren: dat was het begin van een dertigjarige periode van intense activiteit.

De oude wijk rond het Plein van de Grondwet (Platía Syntágmatos) is voornamelijk een product van de tweede Venetiaanse bezetting (1686-1715), evenals de herinrichting van de Palamidi-vesting (een duidelijke verwijzing naar de zoon van koning Navplios) en van het Bourdzi-eiland.

Navplion werd toen herdoopt tot Napoli di Romagna (Romagna was de naam die de Venetianen gaven aan het Griekse deel van het voormalige Byzantijnse Rijk). De Turken kwamen terug in 1715, met een sterk leger van 100.000 man, waaronder veel Grieken, die waarschijnlijk de (katholieke) Venetiaanse heerschappij beu waren. De Turkse pasja, die in Nauplion verbleef, betoonde zich overigens zeer tolerant tegenover orthodoxe christenen.

Tijdens de Vrijheidsoorlog werd een heel bijzondere en strijdbare vrouw, Laskarina Bouboulina (echtgenote van admiraal Bouboulis), in 1821 belast met de belegering van Navplion, dat zij te land en ter zee gedurende 14 maanden blokkeerde.

Zij voerde persoonlijk het bevel over een oorlogsschip, en slaagde erin de belegerden terug te drijven telkens wanneer zij een uitval deden.

De Turken worden verslagen

Het Turkse garnizoen werd uiteindelijk tot de overgave gedwongen. Op 30 november 1822 slaagde Staïkos Staïkópoulos samen met 350 Griekse vrijheidsstrijders erin de stad binnen te dringen. Navplion werd zo het centrum van het Griekse verzet tegen de Turken, en werd dan ook bij de Onafhankelijkheid de eerste hoofdstad en regeringszetel van de Griekse staat, van 1829 tot 1835.

Het Parlement vergaderde tijdelijk in een voormalige moskee aan het Sýntagma-plein. Kapodistrias, het eerste staatshoofd, werd op 27 september 1831 vermoord door een politieke tegenstander. Het volgende jaar besliste het Griekse Parlement (dat voortaan vergaderde in de door Kapodistrias gebouwde voorstad Pronia) dat het land een koninkrijk moest worden.

De eerste koning, Otto I, werd er op 18 januari 1833 feestelijk onthaald, maar twee jaar later besloot hij met zijn regering definitief naar Athene te verhuizen. Na zes jaar van intense activiteit werd Navplion weer een provinciestadje, maar toch is er veel van de hoofdstedelijke sfeer blijven hangen. Het is nog steeds de zetel van een Grieks-orthodox aartsbisdom.

Door het Venetiaanse verleden is er echter ook een vrij grote aanwezigheid van rooms-katholieken in de stad.