Playa Giron (Varkensbaai)

Met zes boten voeren zij getraind en wel in Nicaragua vanuit dit land richting de Varkensbaai.

Het plan mislukte omdat ondanks er luchtaanvallen op Cubaanse vliegvelden waren uitgevoerd president Kennedy verdere luchtacties cancelde en zo de Cubanen het overwicht teruggaven in de lucht wat resulteerde in een relatief gemakkelijke overwinning door Fidel Castro en zijn leger.

Drie dagen zou de strijd duren en toen werd er feestgevierd. Er staat een interessant museum al is het dorpje verder oninteressant. Voor het grote hotel wat de stad domineert is een prachtig stukje strand en ook verderop kun je genieten van de zon, zee en strand. Het hotel geeft je de mogelijkheid gratis te genieten van een prachtig zwembad.

Het is half twee in de middag als ik na uren gewacht te hebben langs de weg in Cienfuegos als er eindelijk een truck aankomt aanrijden. Mensen komen van ver aanlopen en als ze dichterbij zijn merk ik op dat ze allemaal een klein papiertje met een nummertje in hun handen hebben. Hoe komen ze daar nu weer aan?

De truck zit vol maar ik heb mijzelf wel zo naar voren gewurmd dat ik een zitplaats verover naast mijn grote tas. Het ritje gaat zo’n 2 uur duren zegt de man tegenover mij en ik voel m’n kont al (van het uren zitten wachten) voordat ik mij laat vallen op dat houten bankje. Een vrouw die naast mij staat begint tegen mij te praten en snapt niet waarom ik de truck neem terwijl de toeristenbus “VIAZUL” ook kan nemen.

Mensen zitten met open mond mee te luisteren als ik in m’n beste Spaans vertel dat dat stukken duurder is en dat ik tussen de lokale mensen wil zitten i.p.v. met andere toeristen. Als ik de man naast mij aankijk hoor ik hem denken: “wat een loser, ik had lekker met die snelle AC bus gegaan als ik hem was”. We stoppen inderdaad bij elke hoek, zo lijkt het, als we de steden en dorpen achter ons laten en uren, zo lijkt het, door een soort moerasgebied rijden zoals ik al op het landkaartje had gezien.

De twee uur, wordt 2,5 uur en wordt 3 uur. Bijna iedereen is nu uitgestapt en ik wordt gemaand ook uit te stappen.

De straat bestaat uit zand, puin en grind en er staan vele onafgebouwde huizen en er scharrelen kippen en zwerfhonden rond. Als ik bij de grote weg aankom kies ik om niet richting museum en grote hotel te lopen. Bij een buurtsuper (kar) koop ik een blikje cola en wandel richting strand.

Er staan wat ijzeren obstakels in het land maar of deze ook met de “invasie” te maken hebben blijft onzeker. Tussen twee kleine paaltjes kom ik op een terrein vol vakantiehuisjes (of tenminste daar lijken ze op) maar het is helemaal leeg.

Ik wacht tot de man bij het huisje even terug mij terugroept maar niets is minder waar. Nu zie ik dat alle huisjes zijn dicht “geseald” en onbewoond zijn. Later zou ik bedenken dat dit wellicht uit de “Batista” tijd nog stamt. Bij de waterlijn aangekomen zie ik aan de ene kant een prachtig wit zandstrand met palmbomen en aan de andere kant een groot stuk ijzeren beton wat op een bunker lijkt en nog iets verder een witte uitkijktoren. Misschien wel degene waar de boten mee zijn opgemerkt van de invasie uit 1961.

Ik besluit naar het witte strand te lopen en terwijl ik kijk naar de verschrikkelijke lelijke hoge stenen muur die in het water is opgetrokken (later zou ik lezen om een soort van bassin te maken om te zwemmen) loop ik naar het stenen trappetje die mij naar het grote hotel loodst waar ik steeds overlees.

Helaas krijg ik het deze keer niet gratis maar even later ligt deze jongen heerlijk op een ligbed in het zonnetje naast een prachtig groot zwembad te genieten met twee biertjes (je moet er twee halen voor 1 CUC).

Als de zon ondergaat en ik terug moet (ik heb om 19:00 afgesproken voor het eten) wandel ik terug naar m’n “casa”.

De man is visser en heeft mij verteld dat hij vanavond heerlijke visfilet zou klaarmaken. Het eten is heerlijk en veel te veel. Ik babbel nog wat met de mensen en trek mij daarna terug in m’n kamer om m’n dagboek bij te werken.

De volgende ochtend wordt ik gewekt door een orkest aan hanen die zo te horen allemaal rond m’n kamertje staan opgesteld. Na het perfecte ontbijt wandel ik naar het museum waar ik een Oostenrijkers stel tref die vraagt of ik morgen misschien geïnteresseerd ben om mee te rijden naar Havana – zij moeten toch die kant uit. En of ik dat ben.

In de middag besluit ik naar een klein zandstrandje te wandelen. Parallel langs het strand en daarna begint het Playa de Pinas strandje. Groepjes palmbomen en daarachter andere struiken die verlichting geven tegen de harde wind en de fel brandende zon. Ik zoek een plekje onder de bomen en leg de handdoek die ik mee heb genomen uit de casa tegen de boomstronk aan en maak het mijzelf makkelijk.

In de middag wandel ik terug; eerst kom ik de grote uitkijktoren tegen die door de orkaan zo goed als vernield is. Ik zou best willen weten of vanuit deze toren de invasie bemerkt is. Het is een vreemde gewaarwording hier – stukken steen en muur zijn weggebroken door het geweld van de zee en even verderop begint de zeer lelijke zeemuur die van een stukje zee een zwembad maakt.

Terug in de casa ontmoet ik “Martha” die ik herken uit de truckreis richting Playa Giron. Ze is praatziek en koppelt mij direct aan haar dochters die ik in Havana zeker moet opzoeken. Als de vrouw eindelijk vertrekt lijkt het wel of iedereen (en vooral de huis des heeres) weer rustig adem haalt. De tv gaat aan en het stel heeft kabel om buitenlandse zenders te ontvangen maar dat mag eigenlijk niet. We drinken wat rum samen waarna ik m’n bed opzoek.