Kamphaeng Phet

Ze wijst op de klok die tegen een gehele witte muur “alleen” hangt en verschrikt kijk ik op; leef ik al een dag of zes op de verkeerde tijd?

Ik zet m’n klokje een half uur terug en ga zitten op de plastic stoelen die hier staan. Een minibusje komt voorrijden en natuurlijk kan ik het Thaise bordje niet lezen wat voor het raampje staat geposteerd. Iedereen staat op en schiet naar het busje toe.

M’n tas moet op dak, de chauffeur interesseert het geen zak en ik eindig helemaal achterin met m’n hoofd in het dak. Ik kan niets zien want achterin is de zitting verhoogd en m’n knieën priemen in de stoel voor mij. Mijn been slaapt binnen de minuut omdat deze twintig centimeter hoger staat op de uitspanning van de achterband. Drie andere mannen komen naast mij zitten – lekker knus.

De drie jongetjes die net aan kwamen lopen hebben (zoals verwacht) de beste plek achter de chauffeur en liggen languit. Geen wonder want zo lang zijn ze niet. Het knappe meisje zit naast de chauffeur – ook geen verrassing.

We rijden bijna gelijk weg en er is geen plek meer vrij. Buiten de stad stoppen we direct voor een wegblokkering – zelfs als ik zou willen grijpen naar m’n paspoort (die in m’n binnenzak in m’n broek zit) kan ik er niet bij. Iedereen pakt z’n paspoort (of ID kaart) tevoorschijn en ach nee ik zou niet ‘ns bij m’n paspoort kunnen komen als ik wil.

Ik pak m’n kopietje en zwaai wat heen en weer. De politieagent kijkt m’n kant op maar schuift de deur weer dicht. Het schijnt een prachtige route te zijn en we hobbelen en zwaaien achterin alle kanten op. De jongen aan de andere kant zit constant aan z’n tijgerbalsem staafje te snuiven alsof hij het wel op wil eten.

Dit schijnt ook een van de mooiste gedeelten van Thailand te zijn en misschien moet ik ooit ‘ns terug komen naar deze regio. Na de grote stad Tak wordt de weg saai en kom ik na drie uur bussen in Kamphaeng Pet aan.

Het is een overzichtelijk klein maar perfect bijgehouden park met hoge bomen, heel veel bladeren (is het herfst in Thailand), een zelfs met lianen en twee tempelcomplexen. Na zo’n 200 meter lopen over een stenen paadje kom ik bij de eerste aan, ommuurd met een aantal rijen stenen – Wat Phra That.

Ik zie twee intacte “cedi’s” maar ook een gedeelte van. Het gras is prachtig gemaaid en zo te zien ben ik hier de enige. De stijl is exact zoals in Sukothai een aantal jaren geleden maar hier is het zo stil en meer mystiek. Heel veel afgebroken stenen pilaren zoals het lijkt op een Romeinse tempel. Een groot stenen terras en de vraag is of je zomaar overal op mag klimmen – blijkbaar wel.

Je ziet links en rechts het een lage heg en een hekje wat de afscheiding van het park is. Het tweede gedeelte moet een klein stukje verderop liggen, onderbroken door een weg die ertussen ligt. Hier is het een en al rust en vrede.

Ik kom bij de tweede grotere tempelcomplex aan die Wat Phra Kaew moet zijn. Een groot hoger stenen terras met een bijna afgebrokkelde Boeddha met een geel lint. Aan de achterkant van wat lijkt op een stenen bunker staan de drie Boeddha beelden die ook op de brochure heb zien staan die ik net heb gekregen toen ik m’n ticket kocht.

Dit moet het hoogtepunt zijn en het is inderdaad speciaal. Twee Boeddha’s zitten gehurkt terwijl eentje ligt. Ze zijn alle drie vlak bij elkaar wat het speciaal maakt. Ik loop verder wat ooit het Koninklijk Paleis geweest moet zijn (en nu in ruïnes ligt).

Toch zie ik hier nog een paar prachtige olifantenbeelden waarvan er een paar nog bijna onbeschadigd zijn. Wat de stenen gebouwtjes allemaal voorstellen weet ik niet maar het is hier zo heerlijk stil. Het is ook wel mooi geweest zo en als ik om het complex heen loop met al die grote bladeren die op de grond liggen moet ik opeens denken aan herfst in Europa.

Mis ik het misschien en is het tijd om terug naar Europa te gaan?