Murchisson Falls nationaal park

Er schijnen wel busjes te gaan naar stadjes om het park heen maar niet erin. Natuurlijk proberen taxichauffeurs en mensen die zeggen dat ze taxichauffeur zijn mij heen te brengen.

Deze vragen bedragen waar m’n oren van gaan suizen. Ik kijk op de kaart in m’n reisgids en heb natuurlijk veel bekijks. Ik besluit zo ver mogelijk met openbaar vervoer te gaan en de rest te liften. En anders is er morgen weer een dag. Een uur later zit ik in de bus naar Bulisa. Daar stap ik uit en zie een bord staan.

Even later stopt een jeep van een ranger en ik kan meerijden. Wel moet ik even de entreeprijs van het park betalen.

Ik denk dat het nog zo’n 15 km rijden was door het park als we stoppen bij de rivier, die de Victoria-Nijl moet zijn. Het is een open terrein met veel gras en een aantal huisjes. Samen lopen we het gebouw in wat het hoofdkwartier moet zijn van de rangers hier.

Ik mag m’n grote tas hier achterlaten als ik een boottocht reserveer naar de watervallen. Het is niet vanzelfsprekend dat je mee mag op de boot – je kan deze natuurlijk alleen nemen maar dan betaal je voor de hele boot. Er is een hele grote tourgroep en het is geen probleem als ik als eenling meega op de boot en gewoon voor mijzelf alleen betaal.

De ranger

Terwijl ik zit te wachten buiten op een bankje zie ik een groot nijlpaard grazen bij de waterkant. De ranger komt naar mij toe en zegt dat ik nooit en te nimmer tussen het water en het nijlpaard in moet gaan staan. Hij lijkt zo onschuldig maar dit beest dood de meeste mensen in Afrika. Het is exact twee uur als ik samen met de veelal bejaarde mensen de boot opklauter.  

Ik heb een prima plekje bemachtigd voor op de boot en ik zet snel m’n pet op tegen de hitte. Het duurt niet lang of we zien onze eerste wilde beesten aan de rivierkant – een krokodil, talloze vogels en wederom wat nijlpaarden. Dan na ongeveer een uur varen zien we in de verte de machtige watervallen opdoemen. We varen er heen maar niet te dichtbij helaas. Dan keren wij en gaan terug.

Onderweg passeren we nog een hele kudde met olifanten die staan te drinken. Bij terugkomst bij de ferry en het rangershuisje neem ik afscheid van de groep die de touringbus weer in klimmen.

Murchison Falls NP: 

Ook een lift naar buiten het kamp zit er niet meer in. Ik sprint met tas naar de boot en haal deze nog net. Ze roepen mij na dat ik gewoonweg de weg moet aflopen richting “Te’Okuto” daar zijn ook mogelijkheden tot overnachting.

Het begint te schemeren als ik op deze weg, die wat weg heeft van een dijk, afloop en de rivier uit zicht verdwijnt. De weinige mensen lopend op dit stoffige pad kijken mij aan met de vraag wat ik hier in godsnaam doe en eigenlijk denk ik hetzelfde. Was dit nou allemaal zo verstandig.

Eindelijk m'n aankomst: 

Na verloop van tijd ligt er aan de rechterkant van de weg een complex wat lijkt op een barakkenkamp. Achteraf schijnt het een studentencentra te zijn geweest. Ik maak kennis met wat blijkbaar de eigenaar of in ieder geval de sleutelhouder is en hij wijst mij op een bed in een van de houten barakken.

Je mag slapen waar je wilt hoor ik hem zeggen en hij vraagt of ik trek heb? Nou en of. Een uur later wordt er weer geklopt op de deur en ik krijg een bord, wat lijkt op een tinnen legerbord, met daarop twee gekookte aardappels, een gebakken banaan en een nijlbaars. Water kan ik uit de pomp halen die op de appelplaats (zo noem ik het maar) staat. Na enige tijd val ik in slaap en doe de gordijnen dicht. Buiten is het aardedonker.

Een overval? 

Ik hoor gestommel en gepraat buiten. Het blijkt midden in de nacht te zijn en opeens ben ik klaarwakker. Word ik hier overvallen – wat is dit? Heel voorzichtig doe ik het gordijn een stukje opzij en zie ik dat nou goed? Ik zie legeruniformen en soldaten met wapens in de aanslag in een donkere wereld. Is het leger van Armin terug of zijn dit de rebellen van het Hemelse leger? Ik schrik mij rot en helemaal als een van de mannen mij heeft gezien. Er wordt geklopt op m’n deur en met bonzend hart haal ik het slot van de deur.

Een jongeman met een grote glimlach legt uit dat ik niet bang hoef te zijn – we zijn hier vanwege de veiligheid. Hij wijst op wat blijkbaar de lodge is waar ik niet wilde slapen en zegt dat hij deze met zo’n 40 man bewaakt ’s nachts. Met m’n hart nog in m’n keel leg ik mijn hoofd weer ten ruste en hoor de mannen hun spullen oppakken en weer vertrekken.

’s Morgens pak ik m’n spullen weer bij elkaar en ben alweer vroeg op pad. Ik wandel terug naar de rivier en lach als ik de rangers aan de overkant al zie. Ook zij zijn opgelucht mij weer (in levende lijve) te zien. Opeens zie ik wat drijven in de rivier; het blijkt een dood nijlpaard te zijn – deze is roze aangelopen en helemaal opgepompt.

Er staat een jeep met Amerikanen en ik vraag voorzichtig waar zij heengaan. Het blijkt dat zij teruggaan naar Kampala vandaag en vinden het geen probleem als ik mee terugrijdt. Dat is een geluk bij een ongeluk. De chauffeur neemt mij nog wel even apart als ik m’n grote tas achterin zet. Hij wil geld.

Ik ding wat af terwijl hij aangeeft dat ze nog wel eerst wat willen zien voordat ze de urenlange trip terug  naar de hoofdstad gaan maken. We rijden wat in het rond voordat we boven op de waterval aankomen. Het is een prachtig en krachtig gezicht om het water door de vele rotsen te zien spuiten.

Met dit kleine groepje en een gids krijg ik nog een hoop (gratis) informatie over het park en de waterval alvorens we onze spullen oppakken en de jeep weer ingaan. Het is tijd om terug te gaan naar Kampala.