Reisverhalen - Oeganda

Ik ben samen met een Amerikaanse toerist de enige blanke in de bus. Het is bijna zes uur als we eindelijk Butogota inrijden onze minibus stopt. Het is nog 17 km naar onze eindbestemming Buhoma waar het hoofdkwartier is van het Bwindi nationale park.

Er komt een mijnheer naar ons toe die ons wel rijden maar we kunnen niet meer voorin.

M.a.w. onze tassen gaan met ons achter in de pick-up. We maken een mooi prijsje en omdat het ook al zo laat is besluiten we dit maar te doen om niet nog meer tijd te verliezen en hier te blijven. Het is een bonkige rit en we vallen van een kant van de truck naar de andere. Aangekomen in Butogota is bijna alles al gesloten. Ik zie direct de camping – nou ja – naast de rangers receptie liggen en wandel die kant op.

Ze heeft nog een banda waar ik alleen in kan slapen vannacht. Ik bestel een hap eten in het kleine restaurantje en vraag de vrouw of het mogelijk is dat ik morgen al direct meega met de gorilla tracking. Ik heb maanden geleden de tracking al via internet betaald en heb al een tijdje e-mailcontact met de organisatie dat ik eraan kom.

Na een snel ontbijt meld ik mij aan in het hoofdkwartier van de UWA en ik sta keurig op de lijst om vandaag mee te gaan op gorilla tracking. Er is nog een andere groep met de Amerikaan die ik gisteren in de bus heb ontmoet. We vertrekken exact om half negen.

Het is nog een behoorlijke groep als we vertrekken met een gids die tevens dient als “tracker”, dragers en een aantal gewapende militairen die voor onze veiligheid mee zijn. Ik herinner mij het verhaal dat hier zo’n vier jaar geleden een achttal toeristen zijn gekidnapte en daarna zijn vermoord. Nadien zijn de veiligheidsmaatregelen flink verscherpt en voor mij het perfecte moment om hier naartoe te gaan – wat is de kans dat het weer gebeurt?  

Op weg door de jungle

We wandelen nu een half uurtje door het tropische regenwoud heen en het is spannend om te weten dat de gorilla’s waarschijnlijk niet ver zijn. Wat mij opvalt is het open terrein van het oerwoud – je kunt nog een behoorlijk stuk zien. We gaan dwars door een theeplantage. Dan wandelen we voor mij het echte ondoordringbare woud in waar dit park z’n naam aan over hebt gehouden. Er wordt heen en weer gebeld met de mobiele telefoon en opeens staan we voor een plek waar de beesten hebben geslapen vannacht.

Het gras en struiken zijn helemaal in elkaar geduwd en je kunt goed zien hoe ze nesten bouwen om in te slapen. We kunnen niet ver meer zijn.

Bwindi NP: 

Het blijkt onze eerste gorilla te zijn. Dan pas dringt het door dat we onze familie hebben gevonden en zien overal kleine en grotere zwarte gedaante in het groen van het oerwoud. De gids maakt ons duidelijk dat we echt niet dichterbij mogen komen dan dit en dat ons uurtje (en geen seconde langer) inmiddels is ingegaan.

De Silverback

Waar sommige mensen als een gek plaatsje beginnen te schieten staan andere met open mond te kijken naar deze bijna uitgeroeide beesten die zo op “ons” lijken. Er zijn een aantal jonge gorilla’s bij die willen spelen en angstvallig dichtbij komen. Voordat we de echte jungle ingingen heeft onze gids uitgelegd dat elke familie een alfa-mannetje heeft die de veiligheid van de groep op zich heeft genomen.

Het alfa-mannetje wordt ook wel de silverback genoemd vanwege de grote grijze zilveren streep die hij op z’n rug heeft. Deze zit meestal een stukje verderop in het groen maar houdt de boel goed in de gaten. De gids heeft ons verzekerd en gewaarschuwd dat als je oogcontact met deze gorilla maakt dat hij gegarandeerd aanvalt vanwege het feit dat je hem hebt uitgedaagd. Tweede garantie is dat jij deze slag gaat verliezen.  

Terwijl onze silverback helemaal achterin de struiken zich tegoed doet aan bamboe komen de kleintjes steeds dichterbij. Als ze op een meter zijn gebaart de gids dat wij achteruit moeten. Het is duidelijk dat deze gorilla’s al (te) veel aan mensen gewend zijn. Natuurlijk is het wel zo dat deze bedreigde soort geholpen wordt door het hoge entreegeld door ze goed te beveiligen tegen jagers.

Het uurtje vliegt voorbij en even later gebaart de gids dat we ervandoor gaan. Nog een foto, een blik en dan is het voorbij en wandelen we terug naar het kamp.

Het blijkt dat de tweede groep helemaal niet zo gelukkig is geweest. Ik spreek de Amerikaan die in de andere groep zat en deze klaagt dat hij de gorilla’s helemaal niet heeft gezien. Een gepensioneerd stel wilde al snel stoppen met de wandeling omdat ze het te zwaar vonden waarop hij erop stond alleen door te gaan.

Na uren door het oerwoud te hebben gelopen nog steeds geen familie. Zwaar teleurgesteld krijgt hij z’n geld terug omdat hij morgen terug moet naar z’n vaderland.  

In het restaurantje bij de camping ontmoet ik een hele groep individuele Nederlanders. Een van hen, als beroep gids, vertelt dat hij bijna door een alfa-mannetje was aangevallen omdat hij deze had uitgedaagd. Deze zou op twee meter voor hem tot stilstand komen en toen terug zijn gelopen. We bestellen een ijskoud biertje en eten terwijl we praten over de vreselijke verhalen die tot ons zijn gekomen dat een hele gorilla familie werd uitgemoord vanwege het feit dat de kleintjes als huisdier verkocht werden en de handen van de ouders waren gebruikt als asbak.

Met m’n olielampje wandel ik na wat biertjes naar de wc die er van binnen opeens zwart uitziet. Als ik de lamp dichtbij houdt zie ik dat de muur vol zit met vliegen.  

De volgende dag zou ik met twee Nederlandse dames de waterval wandeling maken. Het is een behoorlijke zware wandeling van 3 uur in totaal die je naar de 33 meter hoge waterval Munyaga gaat.