Zoige

De aardbeving heeft toch iets goeds gebracht; nieuwe goede wegen waardoor ik veel sneller in Zoige aankom dan ik aan had genomen al mag ik dat natuurlijk nooit zeggen na alle leed van diezelfde aardbeving.

Daarvandaan rijdend laten we de bossen en bergen achter ons en bevinden ons nu op een bijna “Mongools” plateau; rollende grasheuvels, yaks, paarden, geiten, wat dorpjes en de “gers” (de traditionele Mongoolse hut).

De bus stopt en er komen wat lokale mensen binnen; een vrouw in traditionele kleding en de man heeft een gigantische dikke bontjas aan die volgens mij van “yak” huid is gemaakt.

Naast mij is een plekje vrij en de man glimlacht waardoor ik zie dat tanden ontbreken maar ook een vreselijke geur zich verspreidt. We hebben iets van communicatie en ik kijk mijn ogen uit als hij onder die jas, die zo te ruiken net van een dier afkomt, een gloednieuwe mobiel en een flesje “Sprite” tevoorschijn komt.

We rijden de bergen weer in en aan mijn ademhaling voel ik dat we hoog zijn; op de pas staat een bordje 3500 meter en de bekende “Tibet” gebedsvlaggen.

De drie gekleurde papiertjes worden uit het raam gegooid voor geluk en voorspoed.

Ik zie de eerste “gompa’s” en ook een groep adelaren die daar wellicht wel rondvliegen omdat er een “luchtbegrafenis” plaatsvindt. Als ik een dorp zie met houten huizen vol met vlaggen waan ik mijzelf in een film met Saladdin’s”leger tijdens de Kruistochten, uniek!

Het Chinese stel naast me, wat gebrekkig Engels spreekt, legt uit dat ik geluk heb met het komen hier. Vorig jaar heeft de regering dit gebied als “no go”- gebied bestempeld voor westerlingen vanwege de ongeregeldheden tijdens de Olympische Spelen vorig jaar in Beijing. Dit schijnt een paar dagen geleden opgeheven te zijn maar niets is zeker hier.

M’n buurman en z’n familie stappen bij een halte (lees: ergens op een verlaten kruising waar niets is) uit en staan nog minuten naar mij te zwaaien terwijl ik wegrijd in de bus.

We komen aan in Zoige dat ook een Chinese naam heeft: Ru-er-gai en we besluiten samen te gaan lunchen. Onderweg wordt ik weer behoorlijk aangestaard maar ook ik kijk mijn ogen uit in deze tamelijk moderne straat.

Op straat loopt een mengelmoes van mensen die je die niet vaak bij elkaar ziet; moslims met zwarte gewaden, witte hoedjes en vlasbaardjes maar ook Mongolen, Tibetanen, Chinezen, Boeddhistische monniken en wat lijkt op Turkse mensen.

Het is druk en we wandelen langs de moderne gevels met daarvoor wat kraampjes totdat we terugkeren naar het busstation voor een rit naar Langmusi.

Het is nog twee uur bussen naar het dorp “Langmusi” waar een paar dagen geleden nog een pak sneeuw lag. Het stel helpt nog even met het inchecken in een hostel op de hoek war de bus stopt, om dan afscheid te nemen, aangezien zij verder reizen.

Het is een muffige wat uitgeleefde kamer en de douche werkt alleen tussen 2100 en 2300.

Op straat zoek ik een internetcafé en een man op straat neemt me mee naar de meest wonderlijke plek waar ik ooit een mailtje uit verstuurd heb; achter een dik donker gordijn om de tocht buiten te houden zitten aan weerszijde elk 5 Boeddhistische monniken in vol ornaat te “gamen”. Verderop zie ik een ander hostel en ik neem een kijkje binnen.

Bij moeder thuis

Voor het pand zit een houten balustrade en het is gezellig ingericht met veel hout en kleur. Op de stoof (kachel) die midden in de ruimte staat, staat een pot rijst te borrelen en er wordt gevraagd of ik mee-eet. De gehele maaltijd bestaat uit vijf gerechten en is heerlijk; onder het eten vertelt een Chinees stel dat er gisteren nog twee Westerlingen de provincie zijn uitgezet door de Chinese autoriteiten en ze zijn dan ook zeer verbaasd mij hier te zien.   

Een beetje schichtig loop ik door het duister terug naar mijn hotel waar ik telkens iemand moet roepen om mijn kamer te openen aangezien ik geen sleutel krijg. Er wordt aan hendels getrokken voor warm water uit de kraan wat niet echt heet te noemen is en er wordt een ketel heet water gebracht.

Een beetje van allebei en daarna ga ik “schoon” mijn bed in.