Reisverhalen - Zuid Afrika

Het weer is veel frisser dan gisteren maar het zonnetje schijnt en ik wandel door het ietwat saaie maar redelijke mooie oude stadje van Swellendam door de eerst rechte straat om daarna met een bocht mee te gaan en de afslag “Bergstraat” in te gaan.

Op een bord heb ik ook gezien dat er een camping in de stad ligt wat een fijne gedachte is. Ik heb denk ik toch 2 a 3 km gelopen als ik de deurklink naar beneden druk van m’n hostel. Er staan wat mensen in de keuken en ik wandel naar de receptie waar een blanke vrouw op mij afloopt. Ik vraag naar accommodatie waarop ze zegt dat ze vol zit. Kan ik niet kamperen?

Er is nog wel plek om te kamperen en ze vraagt 200R. Pardon? De faciliteiten maken het heel duur hier zegt ze waarop ik zeg dat ik al weken in Z.A. rondreis maar dat ik deze prijs voor kamperen nog nooit heb gehoord. Slaapzalen heeft ze niet en ik baal als een stekker. Ze begint over de camping verderop en ik bedank haar en wandel de deur uit.

Ik wandel weer helemaal terug en kom op een belachelijke drukke camping uit. Wat is hier allemaal aan de hand. Precies op het moment als ik de receptie binnenloop is er blijkbaar wisseling van de wacht. De vrouw begint over prijzen van kamperen van boven de 200 Rand en ik snap er niets meer van.

Ik zeg dat ik alleen een piepklein tentje bij mij heb, geen elektra nodig heb en ook geen gouden wc pot. Ze kan mij een campingplek aanbieden voor 161R. Dan blijkt dat ik voor een plek betaal van 4 mensen en ze gaat proberen nog drie anderen te vinden voor mij – ik geloof er geen zak van en weet dat de mensen die hier al zijn en aankomen (het zijn allemaal blanke mensen met fietsen zo te zien) helemaal niet zitten te wachten om kosten te delen.

Balend probeer ik nog wat geld van de prijs af te praten maar wat is hier toch gaande? Ik betaal de rekening omdat ik niet meer weg kan hier en zoek een plek wat al moeilijk genoeg is met al die mensen hier.  

Ik zet m’n tent op en besluit m’n benzinebrandertje weer ‘ns aan te zetten en een kop koffie te zetten. Het wordt alleen maar drukker op de camping en m’n gezicht wordt met de minuut langer – er blijkt een hele grote groep vaste fietsers om mij heen te gaan staan die constant heen en weer lopen en naar elkaar lopen te schreeuwen. Hopelijk gaan ze vroeg naar bed omdat ze morgen moeten fietsen maar ik ben bang dat dat feest niet doorgaat.

Ik hoor bierflessen en vooral heel veel autodeuren dichtslaan. Ik vrees dat het m’n slechtste nacht in ZA gaat worden. Omdat ik zo moe ben val ik toch redelijk in slaap – als ik later door de regen gewekt wordt is het stil op de camping.

Het blijkt dat de hele camping op is en iedereen vroeg aan het wieleren gaat. In het begin is het nog redelijk rustig maar als het vijf uur is praat iedereen hardop, er wordt geschreeuwd, deuren slaan dicht en het feit dat dit geen wielercamping is maar een algemene met ook andere mensen (o.a. reizigers) wordt totaal vergeten.

Mensen roepen elkaar, er wordt aan fietsen gesleuteld en ik hoor dat ze rond zes uur weg willen gaan. Om 06:15 is de rust wedergekeerd en ik kom m’n tent uit om mijzelf op te frissen.  

Terwijl ik m’n tent oppak begint het weer te spatten en ik merk dat m’n tent weer vies is van het opspattende prut en ook nog supernat. De camping is nagenoeg leeg (al staan alle campers en spullen er nog) en ik ben blij dat ik die mensen niet meer onder ogen hoef te komen. Het is even over zevenen als ik de camping afwandel en richting het centrum loop. Onderweg passeer ik de prachtige witte grote gereformeerde kerk weer en wat andere architectonische Nederlandse hoogstandjes zoals het oude huis van de gouverneur.

Waar ik gisteren ben uitgestapt zie ik geen bussen en geen taxi’s. Er is een winkeltje waar ik blijkbaar bustickets kan kopen en ik wandel naar binnen. De vrouw legt uit dat er geen taxirank is in Swellendam en de enige manier om hier weg te geraken is met een grote toeringbus. Deze komen allemaal van ver en de eerste zal hier om 15:00 aankomen. Ik zucht en weet dat ik daar geen hele dag op ga wachten. Ze belt nog wel een taxibedrijf maar dat is zoals verwachte een privé taxi – deze vrouw heeft weer ‘ns geen idee wat reizen inhoudt. Ik bedank haar en wandel puffend en steunend de winkel uit.

Ik wandel richting de grote weg maar wandel toch nog ‘ns een winkel in. Deze man legt uit dat er op zo’n 3 km lopen een kruising is waar mensen nog weleens staan te liften. Ik wandel een stuk verder en houdt m’n duim op. Het is ongeveer half acht als een auto stopt.

De man begint te lachen als ik zeg dat ik naar Stellenbosch wil maar het beste wat hij kan doen is mij naar de “hotspot” te brengen waar ik kan liften. Je kunt een briefje geld in je handen houden of je duim. Hier is een grote kans dat een vrachtwagenchauffeur stopt die wat bij wilt verdienen. Ik sta ongeveer 20 minuten als inderdaad een man in een vrachtwagen stopt.  

De man kijkt wat norsig en ik vraag terwijl ik half naar binnen klim of hij richting Stellenbosch gaat. Dat gaat hij en ik laat m’n 50R briefje aan hem zien. Hij nodigt mij uit verder te klimmen en ik ga zitten met een koelbox tussen m’n benen en m’n grote tas tussen ons in. De man is van Arabische  afkomst maar goedlachs – we praten over z’n leven als chauffeur, de corruptie in het land en over m’n reis. Ik val af en toe half in slaap totdat hij een bandje opzet van de boyband “Westlife”.

De grote man zingt mee alsof z’n leven ervan hangt en ik kan het bijna niet geloven. Terwijl ik uit het raam kijk galmt hij met elk liedje mee en roept tussen de liedjes in dat hij gek is op muziek. Het is half elf als hij bij Sommerset boven op de heuvel een rondje maakt. Het is een parkeerplaats en er staat een groot bord; geen bobbejanen voederen. In het Afrikaans betekent dat je geen bavianen moet voeren hier. Er is een prachtig zicht op “False Bay”, de stad en de heuvels daarachter. Ergens daar moet ik uitstappen om weer geluk te hebben met een lift naar Stellenbosch.

Een kwartier later stap ik uit, bedank de man en wandel de brug over naar wat stoplichten verderop. Het begint opeens behoorlijk te regenen en ik hoop dat het een bui is want een lift op deze manier is bijna niet te regelen. Even later zit ik in een achterbak van een pick up op weg naar de wijnstad Stellenbosch.