Reisverhalen - Mali

Hij kan amper uit z’n ogen kijken en heeft natuurlijk helemaal geen honger. Pascal en ik eten samen een heel oud droog broodje en spoelen dit weg met een Nescafe.

Dan zeg ik dat ik vroeg wil vertrekken want we moeten terug de klif op om terug te komen in Bandiagara. Abdullai, m’n gids volgt maar is zeer zwijgzaam deze ochtend.

Bij een ander campement kom ik op het dak een groep Amerikaanse toeristen tegen die vragen hoe mijn gids zo ongelofelijk dronken kan zijn op dit tijdstip – ik snap het ook niet, ik had een giga kater verwacht maar het lijkt erop alsof hij er alweer eentje op heeft. Dit wordt een hele zware tocht voor hem de heuvel op.

Steeds moet ik wachten op mijn gids terwijl ik voor de hitte de heuvel op wil zijn en ik stap stevig door. Hij rookt de ene na de andere sigaret en ik begin het behoorlijk zat te worden. In het kleine niet zo interessante dorpje op de heuvelrug maak ik weer kennis met een groepje jonge jongens die allemaal bekenden zijn.

Terwijl ik een flesje cola beste wordt hier al “gin” gedronken die in een flaconnetje zit. Wel aangelegd met water, maar het is negen uur in de ochtend! Ik vraag mij af hoeveel alcoholisten hier in Dogon land eigenlijk rondlopen.

Ik loop met twee andere jongens richting Sangha en we moeten steeds wachten op Abdullai die wat mij betreft hier kan blijven – ik heb hem niet meer nodig. Sangha is een van de grotere plaatsen op het plateau en heeft zelfs een ziekenhuis. We wandelen een grot in die volstaat met souvenirs en met kinderen die zingen – uiteraard tegen betaling. Mijn gids vertelt nog wel dingen maar ik wil eigenlijk gewoon terug, naar huis.

We komen rond tienen bij een campement aan en ik vraag aan m’n gids of het mogelijk is zo snel mogelijk vervoer terug te regelen naar Bandiagara. Hun gaan er vandoor en ik maak even later kennis met een achttienjarige Fransman en een Belgische antiekhandelaar.

De jongen heeft hier een maand gezeten en is erg ziek geworden – hij is nog zwak en is zo blij om met ons te praten – westerlingen die hem tips geven hoe hier te overleven. In een ding had mijn gids gelijk – als je niet eet, eet Dogon je op.

Tegen half twaalf komt mijn nog steeds of weer dronken gids vertellen dat hij nog geen vervoer heeft gevonden – goh, wat een verrassing, en dat we hier lunchen. Ik bestel lunch en ik raak in gesprek met de Belg en zijn handeltje hier en hoe zwaar het is.  

Ik dram aan

Ik maak na de lunch, terwijl ik daar al uren heb gezeten duidelijk dat ik nu echt weg wilt en dat hij vervoer moet regelen. We gaan ervandoor en lopen door het niet zo interessante stadje Sangha door. Bij waar normaliter de markt staat had een auto gestaan en een andere gids die is meegelopen vertelt dat deze nog wordt teruggehaald om mij te halen. Ik ben het inmiddels spuugzat en begin nu echt te mopperen. Nu lopen we met een groepje naar een motorengarage en zeg tegen mijn gids dat ik niet met hem op een motor ga zitten.

Hij is nog steeds onder invloed en ik wil niet eindigen in Dogon land. Abdullai wordt boos en begint te roepen dat ik hem nog geld schuldig ben wat overigens waar is. De mannen daar weten ook hoe laat het is en zeggen dat ik beter rustig kan gaan zitten en niets kan zeggen.

Ik eis dat iemand “Oesman” belt (de jongen die alles geregeld heeft) en mij komt halen.

Het is tegen vieren als hij probeert mij voor het transport te laten betalen maar dat laat ik niet gebeuren. Een andere grote gids komt mij halen op de motor.

Liever had ik een jeep gehad maar het lijkt mij nu beter zo snel mogelijk hier te vertrekken. Abdullai begint nu te dreigen en tegen dingen aan te schoppen en slaan.

Hij kan zijn fooi allang vergeten en ik ben ook niet meer van plan de laatste deel te gaan betalen van de tour. Ik laat mij niet bedreigen en heb niet betaald om door een dronken tourgids door Dogon land te reizen. Achter op de motor rijdt ik de 22 kilometer en kom gekookt terug in het hotel.

Mijnheer Oesman komt aangelopen en eist z’n geld. Ik blijf bij m’n verhaal en vind dat het laatste gedeelte van m’n geld bedoeld is als goed-makertje aangezien het laatste deel van m’n trip goed verknald is geworden. Natuurlijk dreigt hij nog met de komst van de politie maar ik juich dit alleen toe. 

Als de rust is wedergekeerd neem ik een duik in het zwembad en bestel een biertje van het geld wat ik nog over heb gehouden. Het is jammer dat het zo moest eindigen.