Elista

Eindelijk rijden we de stad uit en zie ik (als het goed is) de eerste sluis van het Wolga-Don kanaal – een triomfboog als eentje van een grote overwinning in een veldslag. We rijden nog een stuk langs de Wolga en dan beginnen de uitgestrekte steppen. Een aantal huizen maar voor de rest een licht golvend terrein met verkleurd geel gras.

We stoppen bij een niets zeggend dorp met een aantal betonnen, stenen en houten huizen, aluminium hekken en mensen die onder een boom op een bankje zitten. Er ligt hier al veel zand en de wind waait door de lege en brede straten.

De chauffeur zegt niets, gaat er zelf uit en ik zie hem even later met een sigaret en een kop koffie. Ik strek m’n benen en kijk naar de mensen die er steeds meer “Aziatisch” uitzien maar ook Russische trekken hebben. Interessant. We zien wat meren maar vooral niets aan beide kanten en ik dender met m’n hoofd tegen het raam – zeker toch even in slaap gevallen wat niet zo vreemd is – het is benauwd in de bus en het zonnetje schijnt nu naar binnen en het lijkt met het uur heter te worden terwijl we naar het zuiden rijden.

Het is een eenzame 2 baans weg door niemandsland en dan opeens twee kamelen aan de kant van de weg. Ik zie het bord staan dat we de regio “Kalmykia” binnenrijden, de enige Boeddhistische regio in Europa!

Om 12:15 komen we in Elista aan, de hoofdstad van de regio, en ik probeer direct in het kleine busstation informatie in te winnen voor een eventuele busrit morgen richting Mineraly Vody of elders in de Kaukasus.

Ik krijg een tijd maar de vraag of ik misschien beter nu al kan kopen (reserveren) wordt niet beantwoord. Eerst door een haag van taxichauffeurs en daarna een heel stuk rechtuit langs een brede weg met appartementenblokken aan de zijkant.

De mensen hier zijn van origine allemaal Mongools en het valt op als je opeens een “Europees” Russisch gezicht ziet tussen deze Aziaten. Op de hoek met de hoofdstraat “Lenina” zie ik de grote nieuwe moderne “Boeddhistische” tempel en neem een kijkje door het hek. Maar dan is het echt tijd om op zoek te gaan naar m’n hotel – dagen heb ik gezocht naar een hostel in de stad maar geen kans.

“Elista” hotel is als het goed het goedkoopste overnachtingsplek in de stad en omdat ik niet verder wil reizen vandaag moet dat het worden. De straat wordt drukker en drukker en inderdaad vol met “Mongolen”. Even vragen en dan stap ik binnen op de onderste verdieping die vol staat met balies waar dingen worden verkocht en aangeboden maar ook talloze pinautomaten.

Het is druk en chaotisch bij de receptie en zoals zo vaak is er onenigheid m.b.t. de prijs van de kamer die vele malen hoger is dan in m’n reisgids en ook op internet. Na enige woordenwisselingen komen we tot een deal.

De Kalmyks: 

’s Morgensvroeg besluit ik de stad te verlaten en naar het busstation te gaan voor de half negen bus; ik hoef “schaakstad” waar de stad ook bekend om is eigenlijk niet te zien en de mantel van de Dalai Lama die hier tijdens een van z’n bezoeken heeft achtergelaten eigenlijk ook niet. Gewapend met een papiertje met Cyrillisch schrift kom ik bij het loket en leg dit na het wachten op de rij in het laatje.

De vrouw pakt het op en begint een verhaal erop te kalken wat ik natuurlijk niet kan lezen. Het blijkt dat deze bus nu opeens weer niet komt – alleen bussen in de avond die ik juist niet wil nemen. Boos en gek van dit land pak ik m’n spullen op en neem een busje terug naar het hostel. Geïrriteerd leg ik m’n papiertjes op de balie en bel de vrouw van de receptie weer. Die komt met een klokje aan en wil aangeven dat er om 9:00 een nieuwe receptioniste komt die goed Engels spreekt.

Gelukkig deze vrouw spreekt redelijk Engels en legt uit dat ik de bus net heb gemist – om negen uur kwam er een bus uit Astrakhan en die stopt ook bij het busstation. Maar je kon hier geen ticket bij het loket kopen – deze moest je kopen in de bus zelf – vandaar dat ze geen ticket kon verkopen aan je. Ze belt wederom het station maar niemand neemt de telefoon op zoals gewoonlijk.

Uren later is de situatie onveranderd – ik ga morgenvroeg een nieuwe poging wagen en neem het telefoonnummer van de baliemedewerkster van het hotel mee.

Vol goede moed ga ik even na zessen m’n bed uit, maak ontbijt en check wederom uit. De vrouw op de etage vraagt wederom of dit een “bye-bye” betekent en ik durf het bijna niet meer te zeggen. Op het station bij het loket dezelfde vrouw als gisteren op het busstation en ik schuif m’n papiertje dat ik gisteren van de receptie heb gekregen onder het glas door.

Wederom wil ze gaan schrijven maar ik stop haar – dit heeft geen enkele zin dat heen en weer geschrijf – ik maak duidelijk dat ze moet bellen en uiteindelijk na lang wachten pakt ze de telefoon op.

De hoorn wordt onder het raampje door gefrummeld en ik hoor weer slecht nieuws. Er gaan geen bussen overdag! Wederom sta ik daar weer helemaal klaar voor m’n reis en weer kan ik terug naar het hotel.

Bellen, bellen en nu opeens gaat er ook een busje om acht uur s avonds alleen deze komt midden in de nacht aan (in de Kaukasus).   

Chaos troef voor een ticket

Even later denk ik daar nog ‘ns over na terwijl ik voor de zoveelste keer in de marshrutka zit naar het station toe. Een jongen in de rij helpt mij daar een beetje en ik begrijp dat er een bus komt om half elf maar dat ik geen ticket kan kopen. Dat kan ik pas doen als de bus er komt.

Terwijl ik m’n e-reader ter hand neem hoor ik de plaatsnamen voorbij schieten – natuurlijk valt het op dat opeens de stadsnaam “Grozny” voorbij komt – als wij dat horen in het westen denken we aan problemen en oorlog. Hoe laat komt de bus en waarom is hij er nog niet.  

Over tienen rijden verschillende grote bussen het terrein op en de chaos begint. Het is inmiddels kwart voor elf als het vrouwtje wat een beetje een oog op mij houdt opeens verwilderd binnen komt en mij wenkt dat de bus er is. Moet ik eerst een kaartje kopen nu bij het loket – nee, ze wijst op de bus en ik maak haast bang dat deze straks vol zit en ik weer een dag hier moet wachten. Als eerste sta ik voor de nog gesloten bus deur – de chauffeur pakt m’n geld aan maar geeft geen kaartje.

Mensen zijn een peuk aan het roken of iets aan het kopen dus ik heb geen idee welke plek bezet is en welke niet. Ik gok op een tweezitter en heb geluk. Een man komt terug en geeft aan (volgens mij) dat de andere plek vrij is. Het is snikheet in de bus maar toch heb ik een vest en m’n sarong meegenomen op m’n hoede voor een airco aanval vannacht.

Het loopt tegen half twaalf als we eindelijk vertrekken en ik m’n schoenen uittrek en een beetje ruimte probeer te scheppen om te gaan liggen. De TV staat te loeien, ik heb nog steeds problemen met m’n MP3 speler en de stoelruimte is nihil. Het zou weleens een lange nacht kunnen gaan worden.