Hunedora

Een leeg hok met gespuis

Het aantal straathonden maar ook zwervers en ander gespuis is naarmate ik dichter bij het (trein)station ben gekomen hand over hand toegenomen en ik moet mij door de mensen heen wurmen om de stationshal in te lopen.

Een walhalla, of beter: een groot communistisch Russisch aandoend leeg hok met een verschrikkelijk hoog dak, opengeslagen ruiten en duiven die heen en weer vliegen. Het informatiebordje stamt uit de jaren 20 en is zoals verwacht gesloten. Ik moet bukken om bij een van de halve maanraampjes te komen om te vragen of er een trein vertrekt richting  Deva en ik krijg onverwachts een helder antwoord in het Engels: “no”.

Geen idee wat ze hiermee bedoelt maar m’n rol in het hondenhok is uitgespeeld en ik “haast” mijzelf dit hol uit. En ik ging er nog wel vanuit dat de stations in het westen van het land er wel redelijk en professioneel uit zouden zien. Weer buiten aangekomen zit ik te dubben – ik kan natuurlijk een lekkere bak koffie ergens bestellen op een goedkoop terrasje waar er zo te zien hier genoeg van zijn of ik kan een blokje omlopen en kijken of ik ergens een ander “station” tegenkom want dat kan het bijna niet zijn.

Daarbij heb ik het plan (omdat de hostels in Hunedora, de plek waar ik vandaag heen wil, duur zijn en als het even meezit wil ik vandaag nog door naar de stad Sibiu waar ze een stuk goedkoper zijn).

Het blokje wat ik in gedachten had te lopen wordt een blok en het zweet gutst even later uit m’n voorhoofd – opeens zie ik aan de andere kant van de rivier (lees: kanaal) een aantal bussen staan en ik wandel over de brug het lege terrein op.

Aan de zijkant zie ik een aantal buspaaltjes staan en op de eerste zie ik de plaatsnaam “Deva” staan – ik loop naar het moderne op een cocon lijkende station in en wandel naar een van de loketten. Jahoor, een bus naar “Deva” vertrekt om 10:20 – de prijs weet ze niet wat ook vreemd is als je hier werkt en ik ga rustig zitten.

Na rondvraag nog meer opties

Ik haal een bak koffie bij een van de verveelde dames achter een ander loket en wandel voor de zekerheid ook nog even naar het informatiehokje wat zojuist nog leeg was. Het lijkt erop alsof dit het internationale busstation is gezien het aantal “Atlassib” bussen en ik herinner mij opeens iets. Terwijl ik denkende ben komt er een andere man naar mij toe die vraagt of ik Engels spreek.

Hij begint het verhaal wat ik net wilde vragen – er zou om 10:00 een bus gaan van het bedrijf “Fany” en die kost 30 Lei. De man beaamt en begint over een derde station naast het treinstation. Heb ik die dan helemaal over het hoofd gezien. Een blik op de klok vertelt mij genoeg – mocht ik die nog willen halen moet ik er nu als een haas vandoor. Via de “bekakte” trappen van de brug snel ik de straat uit en zie inderdaad direct als ik op de kruising aankom dat er bussen geparkeerd staan.

De “Fany” bus naar “Deva” staat al klaar en mensen maken duidelijk dat ik in de bus moet betalen. Uitgepuft maar ook opgelucht plof ik neer in de bus die gelukkig ge airconditioned is.

Onderweg kan ik eigenlijk pas voor de eerste keer zien wat het landschap van Roemenië te bieden heeft – tenminste in deze regio. Ik zie velden vol zonnebloemen en graan zoals ik mij kan herinneren uit m’n treinreizen uit Hongarije.

De vlakten zijn een aaneenschakeling van soms een dorp maar vaker landbouwgrond met daarop veel ooievaren afgewisseld met zo nu en dan een gloednieuw bedrijf van een Westers concern.

Hoe verder we van de stad Timisoara afgaan hoe leuker en hoe interessanter het uitzicht wordt – kleine dorpjes met typische Oost Europese architectuur, oude vrouwtjes op bankjes naast hun huis onder de bomen die hun kippen voeren terwijl andere proberen wat fruit te verkopen. Getooid met doekjes op hun hoofd tegen de hitte zie je ze lachend (zonder tanden) stralen als de bus met vooral jonge mensen rondscheurt.   

Transsylvanië

Na de stad Logetz wordt het meer heuvelachtig en volgens mij naderen we de provincie “Transsylvanië” die altijd een apart gevoel oproept. Alleen de naam al.

We rijden een bos waar de bosrand gevuld is met zwarte afvalzakken aangevuld met tientallen stukken wc papier. Vrachtwagens staan op kleine parkeerplaatsen waarin soms een deur open staat en ik zie dat iemand languit ligt te maffen.

Ook hier vrouwen die met emmertjes het bos inlopen – deze zijn volgens mij op zoek naar bramen, of is dit het verkeerde seizoen? In het volgend dorpje merk ik op dat dit de zoveelste watertoren is die ik zie; heeft elk dorp hier z’n eigen o.i.d.? Hetzelfde geld voor een waterput waarbij ik in sommige tuinen echt hele mooie exemplaren zie. Op het land de eerste hooibalen met stok erin en de eerste tractor die een wagen vol hooi (met daarop wat slapende mensen) trekt. 

Gelukkig zie je het nog hier. Maar het alles wordt afgewisseld door afgrijselijke “Sovjet” fabriekshallen, grote lange pijpen die inmiddels geen zwarte roet meer uitbraken (tenminste daar ga ik even vanuit) en waarbij grote parkeerterreinen er nu verlaten en leeg bijstaan.

Eerst breng ik een bezoekje aan twee kamers die ingericht zijn als martelkamer – een aantal werktuigen zijn nagebouwd en om poppen aan te brengen heb je een idee wat deze apparaten een mens kunnen aandoen.

Er is een hele route uitgestippeld die alle belangrijke kamers van het kasteel laten zien maar ik wil eerst even kijken wat het uitzicht is. Op het plateau aangekomen staat een schat van een meisje in Middeleeuwse kledij en vraagt iets in het Roemeens – geen idee waar ze het over hebt maar “ze lacht zo lief”.

Ik bedank haar voor haar aanbod en kijk geinteresseerd naar de groep jonge Roemenen die zich hijsen in deze kledij en plaats nemen achter een heus “Middeleeuwse” tafel vol attributen uit die tijd. Ook is het druk met kruis(boog)schieten.  

Hongaarse overheersing: 

Ik heb besloten geen oortelefoon mee te nemen en het gewoon op mij af te laten komen. Ik kom de kapel tegen, de wapenuitrustingen van die tijd, de badkamer en het mooiste vertrek moet de “diner”zaal zijn getooid met wapenvaandels en gemaakt van een aantal bogen. Dit kasteel is eigenlijk een pronkstuk van Hongaarse overheersing aangezien twee zeer populaire koningen dit hebben gebouwd en in de eeuwen erna hebben verfraaid. Het was dan ook een doorn in het oog van de dictator “Ceausescu” in z’n tijd.

Saillant detail om te vermelden is misschien het feit dat dit kasteel zelfs nog even genoemd wordt in “Jules Verne’s “Around the World in 80 days”. Misschien ben ik er even te snel door heen gegaan maar vond het eigenlijk te druk en eerlijk gezegd is wederom gebleken dat de buitenkant indrukwekkender is dan erbinnen.

En enige informatie wanneer en hoe er gevochten is in en rond het kasteel ontbreekt – of heb ik dit soms ook over het hoofd gezien.

We rijden door dorpjes waarvan je gaat water tanden – lieve kleine gekleurde huisjes waarvan de verf afgebladderd is maar waarvan de dakpannen nog “oranje” zijn en je hart doen gloeien – de schoorsteen staat op het dak en er ligt voor de huizen een diepe goot met een overkapping daarover heen.

Op de stoep zitten vrouwen met gekleurde hoofddoekjes en lange zwarte paardenstaarten – niet zoals in Ecuador achter de oren maar ervoor. Echte zigeuner vrouwen die hun aardappels aan het schillen zijn met een emmertje water voor hun stoeltje.

Dat is nog eens een ander gezicht dan die jonge dames in hun veel te korte spijkerbroekjes en zonder BH! Het is half negen geweest als we de stad “Sibiu” inrijden en ik mijzelf razendsnel oriënteer waar ik heen moet.