Reisverhalen - Iran

Gazor khan

inleiding

Vanuit Teheran heb ik de bus genomen naar Quazvin waar ik uitstap op een bijna leeg busstation. Een discussie ontstaat daar met talloze mannen (staf van het busstation, taxichauffeurs en voorbijgangers) over het gaan naar het bergstadje Gazor Khan.

Ik wandel naar een groot kruispunt in het stad waar ik een taxi neem naar een grote rotonde even buiten de stad – daar zouden “shared” taxi’s rijden.

Er staan aan de zijkant, vlakbij het verkeersbord ongeveer zes of zeven auto’s geparkeerd. De mannen raken bijna opgewonden als ze mij met m’n rugzak zien aanlopen maar help hun snel uit de droom.

Ja, ik wil naar Gazor Khan en nee ik wil niet alleen. Ik moet even wachten maar een uur later hebben we genoeg mensen en gaan op weg. Het is heet maar we rijden al snel de bergen in. Wat had ik verwacht? Groene bossen, rijstvelden in overvloed en kolkende rivieren? Grotendeels bruin en lichtgroen, da’s wat ik zie – hier en daar een rijstveld, een klein dorpje tegen een heuvel aangeplakt en een kleine rivier.

We stoppen ergens voor een kop thee en stappen daarna snel de auto weer in. De andere twee heren stappen eerder uit terwijl wij als enige (Adam, de Fransman en ik) doorgaan naar Gazor Khan. Ons beoogde hostel zit vol maar de vrouw wijst de heuvel op. Boven aangekomen, druipend van het zweet maken we kennis met een eigenaar van het hostel. Veel keus is er niet – twee kamers zonder bedden. Ik praat wat van de prijs af en we zetten onze tassen in de kamer.

progressief iran

Ik maak op een zitbed buiten kennis met de buurman; deze heeft jaren in de Verenigde Staten gewoond en is zo te merken behoorlijk progressief. Natuurlijk moet hij op z’n woorden letten maar het is duidelijk dat hij nooit meer naar de moskee gaat, de Revolutie de grootste ramp van de 20ste eeuw in Iran vind en het liefste vandaag nog de grote verandering richting het Westen in zou zetten.

Ik zie de eerste vrouw zonder sluier rondlopen en ook de nicht van de man loopt met een basballpet op i.p.v. een sluier. Met z’n allen praten we over het reizen en leven in Iran als de Iraanse buren verderop een klein vuurtje maken en kip op de barbecue leggen.

Even later krijgen ook wij een bordje. We eindigen met thee als we opbreken en richting kamer gaan. Ik leg twee lichte matrassen op elkaar en kruip m’n lakenzak in. Het is niet koud maar ook niet zo heet als in Teheran gelukkig.

De kastelen van de sluipmoordenaars

Op het dagbed met het prachtige uitzicht genieten we van een perfect ontbijtje. De zon komt net achter de grote rots, waar het kasteel op gevestigd is, vandaan en het is nog heerlijk koel buiten. Adam is van plan een paar uur te gaan hiken in deze bergen en gaat vroeg op stap. Ik heb een ander plan – lekker rustig m’n ontbijt nuttigen, kop thee erbij, babbelen met het Franse stel en dan voordat het echt heet en druk wordt lopend naar het kasteel.

Er zit nog niemand bij de entree dus vandaag kan ik gratis naar binnen; het pad is steil en soms is er een stenen trap. Er staat welgeteld een ezeltje maar straks (het is ook nog vrijdag) zal het vol staan om vooral Iraanse toeristen naar “boven” te brengen. Er is maar een weg naar boven en dit kasteel (net als de andere van de gebouwde kastelen in deze regio) is strategisch een bijna onneembare vesting.

De Mongolen hebben hier goed huisgehouden – er staan nog wat stenen op elkaar maar van een kasteel of zelfs ruïne is geen sprake. Er schijnen twee poorten te zijn geweest, een stal, moskee, voorraadruimtes en waterbronnen. Het geheel is zo goed als afgedekt met golfplaten en er staan wat informatieborden.

Prachtig panorama

Via houten trappen kom je op het hoogste punt waar je van twee kanten een goed uitzicht hebt. Een dikke wollen deken ligt over het dorpje en ik zie amper het hotel terug.

Even later is het helder en kan ik een filmpje en foto’s maken van de omliggende dorpjes boven op de andere berg, de vallei en de rest van het uitzicht. Dit kasteel is een onderdeel van een hele keten aan kastelen die in de 12de eeuw in de hele regio zijn gebouwd.

Het was hier dat de Islamitische sekteleden van leider “Hasan-e Sabbah” zich schuil hielden. Vele belangrijke mensen van de huidige bestuurders werden door deze leden gekidnapt en gedood. De gijzelnemers werd een leven in het paradijs voorgesteld na hun dood met prachtige bloemen en vele goddelijke maagden. Hier komt de naam “kastelen van de sluipmoordernaars” vandaan.

Hulage Khan kon de meeste van deze onneembare vestingen innemen na diplomatieke trucs – twee kastelen hielden echter vol. Door hun perfecte watersysteem en voorraden hield een kasteel het zelfs 17 jaar vol. Daarna verwoesten de Mongolen de rest om verdere problemen te voorkomen.

een stroman?

Het Franse vrouwtje komt ook boven en we nemen plaats om rustig van het uitzicht te genieten. Zij heeft een week met haar gids rondgereden in dit gedeelte van Iran en heeft een aantal opmerkelijke dingen te melden. Niemand weet of ze waar zijn maar het is altijd leuk; zo zou Khomeini in India zijn geboren en als stroman gebruikt zijn door de echte machthebbers tijdens de Revolutie.

Moellahs zijn totaal niet tegen de drugs die het land via Afghanistan en Pakistan binnen komen – hoe meer mensen verslaafd zijn, des te beter – zo kunnen ze niet tegenstemmen en de meerderheid van de Iraanse bevolking zijn die 12 oude kerels die het in Iran voor het zeggen hebben allang zo zat, het kan allemaal zo maar veranderen hier.

Bij “Babak” kasteel in het noorden waar de moslims in het verleden verslagen werden, zouden tijdens feesten honderdduizenden Iraniers op af zijn gekomen een paar jaar geleden. De machthebbers hebben dit fenomeen direct gestopt.

Dunsterforce (1917-1919)

Samengesteld tijdens WWI in 1917, “Dunsterforce” was een Geallieerde militaire missie van rond de 2500 Australische, Nieuw-Zeelandse, Britse en Canadese troepen; soldaten en gepantserde auto’s teruggehaald vanuit Irak en het Westerse front. Ze werden gedropt aan de kust van de Kaspische Zee in Iran bij “Bandar-e Anzali” nabij de grote stad “Rasht”.

Hun taak was om informatie in te winnen, om lokale troepen te trainen en het tegengaan van Duitse propaganda. Later werden deze soldaten ingezet om de olievelden van de stad “Baku” in Azerdbijan te beschermen. Deze velden werden namelijk bedreigd door Turkse soldaten van het Ottomaanse Rijk die een korte maar heftige omsingeling bewerkstelligden voordat ze in September 1918 teruggetrokken werden.

Een Sovjet archivaris zou claimen dat deze groep soldaten werd ingezet, onder het mom van het verdedigen van “Brits India”, een voet tussen de deur te krijgen die de Kaukasus heet. De troepen zouden dan samen met contrarevolutionairen proberen de “Baku-Sovjet” bestuur om te werpen om zo zelf controle te krijgen over de rijke olievelden in het gebied, de Kaspische Zee en alle omringde regio’s.

Hij beweert dat de dienstdoende generaal “Dunsterville” (waarnaar de operatie is vernoemd) veertig auto’s vol met goud en zilver mee had om de operatie succesvol te laten slagen.

Even later komt Adam terug en bestellen we “dizzi” voor lunch. Het is allen gelegen op een grote zilveren schaal – twee kleien potten waar de “dizzi” inzit, hetzelfde soort platte breekbrood wat we ook vanmorgen hebben gehad en een klein schaaltje met een soort van groene saus. Twee lege kommen krijgen we er ook bij. Hoe eten we dit?

De man doet het voor – hij giet het waterige gedeelte uit de kleipot in de schaal en breekt dan een groot gedeelte van het brood daarboven in gedeelten. Dit eet je eerst op als een soort soep.

Dan pak je het stokje en stamp je de rest van wat nog rest in het kleipotje (bonen, vlees, aardappel etc.) bij elkaar en dit kun je met de saus vermengen en gewoon zo eten of met brood. De soep vind ik lekker, het andere vind ik okee. In de middag lees ik wat.

In sjallah

Net als ik terug wil gaan naar onze kamer worden we door de grote familie die de hele middag op de bedden achter ons hebben gezeten uitgenodigd. We nemen plaats op hun bedden en spelen een spelletje “back-gammon” mee. Het was mij al eerder opgevallen maar ook de Iraniers schudden een beetje met hun hoofd als ze praten (net als Indiërs).

Er zijn druiven en thee en de geijkte vragen komen weer voorbij. We worden voorgesteld aan de hele familie maar na een uurtje heb ik het wel gehad en bedank een ieder (terwijl hun gaat eten en wij natuurlijk worden uitgenodigd) en ga terug. Ik zit nog niet binnen op m’n bed of de buren vragen of ik van spaghetti houdt.

Hoe leg ik deze mensen uit dat avondeten na negenen voor “ons” veel te laat is? Ik kopieer foto’s, poets m’n tanden en zoek m’n matras op – het plan is morgen vroeg op te staan of om de minibus of een “savari” richting “Quazvin” te nemen.

tips & advies

Gazor Khan – Quazvin: je kunt een gezamenlijke taxi nemen (4 personen) voor 150.000 IRR pp. De rit duurt ongeveer 2 uur. Ik ben uitgestapt bij de Minodar” rotonde in Quazvin – hier kun je een taxi nemen naar het busstation als je wilt (2 km).

Je kan naar mijn weten alleen terug via Quazvin en je zult een “shared” taxi moeten nemen want naar mijn weten rijdt er geen ander transport. Het beste is om naar het dorpje toe te lopen waar een klein pleintje is. Daar rijden gezamenlijke taxi’s – probeer altijd met lokalen mensen de taxi te delen.

Naast het hostel (zie onder) is op een vlonder een terras gebouwd met oude stoelen en ander meubilair waar je kunt eten. Meestal is er wel iets over en je mag alle potten inkijken en dingen aanwijzen.

Als je op de dagbedden gaat zitten onder de bomen (dus in de schaduw) heb je een prachtig zicht op de vallei, de heuvels in de verte en het kasteel. Hier kun je ook eten en een heerlijke kop thee bestellen.

Naam : Hotel Golestan

Adres : nabij de entree van Alamut kasteel

Prijs : 500.000 (double)

Tel.nr. : 3773312

Inhoud:

Iets verder dan de entree van Alamut kasteel, op een plek met een prachtig uitzicht over diezelfde entree en het kasteel ligt dit eenvoudige hotel. Ik heb vier kamers gezien maar zo te merken zijn er meer. Een slaapzaal is er niet maar er kunnen zeker meer mensen in de kamer slapen waar wij lagen – ik meen dat de eigenaar dit “suites” noemt.

Er is een hete douche (hele grote ruimte), een keukentje (niet al te schoon) en binnen liggen op een houten vlonder genoeg dunne matrassen en kleden om met een paar mensen op en onder te slapen. Er is een klein restaurantje ernaast gelegen waar je eenvoudige Iraanse maaltijden kunt bestellen.

Voor de kamers zijn wat plastic stoelen voor handen en een dagbed. WIFI is er niet (naar mijn weten nergens in het bergdorp). Maar het licht werkt, elektra ook.

In principe is een dag voldoende om het kasteel en het dorp te bekijken en ook nog ergens op een terrasje te genieten. Als je nog een dagwandeling wilt maken kun je er gemakkelijk nog een dagje bijplakken.

Veel is er niet te doen maar je kunt hier perfect tot rust komen, genieten van de rust en stilte (dit geld niet voor weekenden en feestdagen) en frisse lucht inademen.