Ruse

Bergen, een rivier en af en toe een klein nietszeggend stationnetje waar de stuc vanaf bladdert en een man met een bordje staat te zwaaien. Je bent hier weer echt terug in het oude Oostblok. Het is 11:45 als een vrouw de wagon instapt en ook mij aanspreekt.

Het is duidelijk dat de trein niet verdergaat en we verder moeten met de bus. Een man komt naar mij, vraagt of ik Amerikaans ben en legt uit dat we inderdaad met een bus verder worden gebracht en we allemaal uit moeten stappen bij de volgende halte in de stad Razgrad.

We komen terug op tijd aan in Ruse, de industriestad en tevens vijfde stad van het land

Ik wandel vanaf de stop voor het treinstation de lange en brede Borisova straat op zoek naar m’n gereserveerde kamer in Vidin straat.

Normaliter maak ik nooit een boeking maar de stad staat bekend als prijzig voor accommodatie omdat er eigenlijk geen echte hostels zijn en veel mensen de stad gebruiken als stop naar Roemenië.

Vooruit kijkend naar een heuse eigen kamer ga ik op zoek naar nummer 20. Ik zie geen bordje, geen nummers op de gebouwen en moet een groot aantal keren vragen om mij te helpen.

Uiteindelijk vind ik een man die mij helpt met GPS op z’n mobiele telefoon en we wandelen gezamenlijk een garage-terrein op, een steegje in en stoppen voor een laag huisje met een hek.

Wat een flop

Ik open het hek, klop op de deur maar krijg geen gehoor. De man is zo vriendelijk ook nog ns het telefoonnummer te draaien maar ook daar geen gehoor. Ik blijf nog even dralen en besluit dan naar het informatiecentrum in het centrum te wandelen voor een andere optie.

Het geheel baart mij behoorlijk zorgen want dit is geen echte hoteloptie. Dit is waarschijnlijk direct de laatste keer dat ik iets boek op “Booking.com”. Helemaal bezweet loop ik het immense plein op en vind het informatiecentrum ook al denk ik eerst dat het gesloten is want het is heel donker.

De stoere jongeman heeft de muziek hard aanstaan en het is duidelijk dat hier HEEL weinig toeristen komen. Hij begint over een appartement hotel van 45 Lev en het is duidelijk dat hij niet begrijpt wat ik zoek. In mijn boek staat nog een optie en hij kan beamen dat deze nog dient als guesthouse. Even later boek ik dan toch een eigen kamer maar voor een veelvoud van waar ik voor geboekt had gisteren. 

Waar bij de eerste de trein genomen dient te worden en daarna nog 5 km te lopen volgt kun je de tweede met de bus bereiken die elk half uur gaat vanaf een halte in het centrum en dan ben je er.

Omdat ik al vele kloosters heb gezien besluit ik naar Basarbovo te gaan want ik heb meestal niet zo’n geluk met liften.

Ik vind de halte en laat m’n meegebracht brochure zien aan het meisje in de kiosk in de hoop dat zij even kan helpen. Het is allemaal niet bemoedigend; ze legt in gebroken Engels uit dat er geen nummer p de bus maar alleen de naam van het klooster – in Cyrilisch.

Only the lonely

Ik prent de naam in m’n hoofd en vraag nog even naar kleur, grootte en soort van de bus. Blauw, groot en geen trolley – een gewone bus en je moet nog 10 minuten wachten.

Het zweet gutst uit m’n lijf en ik kan niet in de schaduw gaan staan want dan mis ik hem zeker. Ik wacht en wacht en zie mensen komen en gaan maar geen bus. Ik houd m’n folder klaar om aan mensen en chauffeur te laten zien maar alle mensen die er eerst stonden zijn inmiddels vertrokken, alleen ik ben er nog.

Als ik een vrouw vraag die er al een tijdje staat (in de hoop dat zij dezelfde bus als ik moet hebben) verwijst ze mij naar een bord in de halte met heel veel cijfers, nummers en namen maar ik moet juist een bus hebben zonder nummer en kan sowieso het Cyrilish niet lezen – het zou mij een dag kosten om dit allemaal te ontcijferen. Terug op de halte zie ik wederom bussen komen en gaan maar niet die van mij.

Ik vraag nog een keer het meisje in de kiosk en hij komt wederom over 10 minuten. Het is bijna twaalf uur, een uur later en nog geen bus. Ik heb er eigenlijk geen zin meer in en besluit lekker terug te lopen naar het centrum want ik sta hier inmiddels te koken. Geen rots-klooster voor mij deze reis. 

Ik loop naar het gigantische plein terug en neem even plaats op een bankje in de schaduw om af te koelen. Ik zie de vele mensen voorbij schuifelen, praten en genieten.

Zo zou het leven moeten zijn. Fonteinen spuiten water, er staat een groot standbeeld van een man omringd met twee leeuwen en twee kanonnen uit Napolitaanse tijden. Veel bomen, groen en keurige houten bankjes die bij ons zijn uitgestorven.

Op naar het fort

Na verloop van tijd besluit ik de drukke winkelstraat Aleksandrovska in te lopen en dan af te buigen naar het oude Romeinse fort gelegen aan de Donau.

Ik passeer een paar prachtige afgebladderde Habsburgse gebouwen in de straat, ooit in felle kleuren getooid. Voordat de Romeinen hier verschenen en de Donau als “grens” instelde woonde hier Thracische stammen.

Van deze tijd is nagenoeg niets meer over en ook van het Romeinse fort Sexaginta Prista – wat zoiets betekent havenplaats voor 60 boten is niet veel over dan wat stenen defensieve muren, een toren, voorraadruimtes en een paar barakken.

De machtige Donau

Ooit was dit een zwaar verdedigd bastion met zo’n 600 soldaten voor de handel met de overzijde van de machtige rivier. Ik neem ook een kijkje bij de Duitse bunker die hier t.t.v. WWII is gebouwd iets verderop.

Ik wandel verder over de boulevard die wel een make-over kan gebruiken. Beneden aan de rivier zie ik een nieuw aangelegd parkje met zandsculpturen en kleine cruiseboten die de Donau op- en afvaren. De grote ijzeren brug over de rivier kan ik hiervandaan helaas niet zien – wel dat de andere kant –de Roemeense vooral veel bos bevat en af en toe een fabriekspijp.

Russische ingreep 

Ik sta even te mijmeren kijken naar de glinstering op het water en realiseer mij dat na de Romeinen, Byzantijnen, Bulgaren en ook Ottomanen hebben gestaan. Deze fleurde de stad weer helemaal op en zou zelf uitgroeien tot de belangrijkste stad in Bulgarije.

Het was ook hier waar de eerste spoorlijn (tussen Varna en Ruse) in het land aangelegd zou worden. Het is dan ook ironisch dat Ruse juist de plek zou worden waar de eerste anti-Turkse stemmingen ontstonden. In 1878 “bevrijdden” de Russen de stad van de Turken. 

Ik wandel nog ‘ns door de brede voetgangersvrije winkelstraat en plof neer op een van de talloze terrasjes die het gigantische plein rijk is. Met een radler voor m’n neus – het is echt te heet voor andere alcoholische versnaperingen – bereid ik mij voor op de verdere reis in Bulgarije.