Reisverhalen - Vietnam

mai chau

Pom coong

Het is kwart voor een als ik de bus als enige verlaat bij Tong Dau en de jongen m’n grote tas uit de achterbak haalt. Er staan een paar huisjes, een cafeetje en een pompstation maar dat is het. Twee jongens komen direct van het terras af en vragen waar ik heen wil. Ik wijs op het bordje dat Mai Chau aangeeft.

Het is te ver om te lopen zegt de jonge jongen, zeker met jouw tas en de hitte en daar heeft hij een punt. Omdat hij wellicht commissie krijgt ga ik akkoord met de prijs en brengt mij naar een “homestay” in het dorpje Pom Coong door eerst door het saaie Mai Chau te hebben gereden.

Het is inderdaad een behoorlijk stuk en dit is echt een “Witte Thai” gemeenschap met huizen op palen. De man laat mij de wc en douche zien die er redelijk uitzien op het erf achter en hij brengt mij naar de eerste verdieping op een bamboevloer (eerst dacht ik dat ik er direct doorheen zou gaan) waar hij de hoek aanwijst vlakbij het open raam. Hij wijst op een matras en een deken en blijkbaar word dat m’n slaapplek.

We maken een prijs met avondeten en ontbijt en ik laat m’n grote tas hier staan. Voordat ik op pad ga wijst de man trots op een van de palen onder het huis waar een papiertje aan hangt. Het blijkt de WIFI code te zijn voor het internet. Het stroom is uitgevallen, internet werkt niet maar het wachtwoord is goed.

stro pop

Er worden hier vele nieuwe gebouwen neergezet waaronder hotels en pensions. Als ik verder loop sla ik rechts af en volg de helling naar beneden daar waar ik een hele groep mensen bijeen zie. Vrouwen met grote manden vol met rijst en riet komen aanlopen, manden aan houten stokken, karren – alles waarmee de rijst vervoert kan worden zie ik hier bij elkaar komen.

Er staat ook een machine om het kaf van het koren te scheiden en verderop staan stukken landbouwgrond in brand – het zogenaamde “hakken en branden”. Het lijkt wel oorlog – rook met dansende mannen (vanwege het snelle lopen) met zware manden, en vrouwen met kapmessen in het veld.

Rijstvelden, kleine slootjes, stukken groen, houten huisjes op het water en rondom de vallei hoge bergen. Het lijkt wel een droomvallei en dat is het ook. Als de machine even hapert loop ik er snel langs zodat ik niet vol met rietresten kom te zitten en kom uit een betonnen pad van zo’n 3 meter breed wat naar verschillende gemeenschappen leidt.

het nieuwe sapa

Grote erven met koeien, biggen en kippen. Er lopen honden los en je ziet mensen met karren lopen. Soms rijdt er een scooter voorbij. Overal huizen op palen en vrouwen zitten buiten te weven. Opeens zie ik een vrouw met een rode mond (van het pruimen) en traditionele kledij aan (tenminste dat denk ik) – zwarte rok, blauwe sjaal om haar hoofd, een paars shirt en een bloemensjerp om haar middel.

Vrouwen bieden aan om iets te kopen en kinderen zwaaien hier nog. Ik loop deze gemeenschap uit waar wederom een aantal meertjes zijn en wordt door een man een modderpaadje opgestuurd langs een rijstveld met verschillende waterbuffels. Aan de rand zitten wat vrouwen te rusten van het harde werk. Ik kom uit bij de dure “eco-lodge” die mooi is gebouwd maar natuurlijk de verkeerde mensen hier brengt; ook zie ik een hele groep blanke toeristen hier rondlopen.

Ik vrees dat dit het nieuwe “Sapa” aan het worden is en over een paar jaar dit niet meer herkend. Nu is het nog heel leuk al zijn de beginselen daar al. Ik ben even de weg kwijt en vraag een meisje op een scooter. Ze brengt mij over een nog kleiner modderbinnenpaadje naar de brug van de gemeenschap “Pom Coong” terug.

Ik ben blij om af te stappen en zwaai haar gedag.

home stay hostel

De home-stay is toch niet het “thuis” wat ik had verwacht en gehoopt. Het eten wordt gebracht (aardappelen met stukjes wortel, uien met kip, sperziebonen en rijst) aan m’n tafeltje terwijl de familie in een andere kamer op de grond gaat zitten.

Een gemiste kant. Ik krijg nog een cola aangeboden (die ik morgen extra mag afrekenen) als ook de rest van de familie (de kinderen) thuiskomen. Geen idee waar die allemaal gaan slapen en ik hoop niet dat als ik straks boven kom er nog een aantal matrassen naast die van mij liggen.

Als ik m’n eten op heb en nog even nazit ga ik toch maar naar boven want het is donker en zo te zien wil of gaat iedereen vroeg naar bed. Als een van de dochters terugkomt van een “optreden” voor toeristen verderop en vertrekt poets ik m’n tanden en ga richting m’n slaapvertrek.

Een matras en een diepe stilte – ik neem plaats in m’n muggententnet, lees nog wat en doe dan ook maar m’n lichtje uit – ik denk dat ik de laatste was van het dorp.

tips & advies (2014)

Er gaan natuurlijk direct “open tour” bussen vanaf Hanoi (oude stad) richting “Mai Chau” – kosten 250.000 VND en binnen 3,5 uur ben je er. Ook zijn er dagtours zodat je ’s avonds weer terug bent.

Maar je kunt ook eerst naar “My Dinh” busstation in Hanoi gaan (met lokale bus nr 34 vanaf “Dien Bien Phu” straat. Kosten: 7000 VND en duur zo’n 45 minuten. Koop geen ticket bij het loket maar vind (of vraag) de bus die gaat richting “Son La” op het busterrein en zoek een plekje in de bus.

Om 6:30 en 13:30 gaan er ook directe lokale bussen van “Hanoi” naar “Mai Chau”. M’n bus ging om 09:30 en deed er iets meer over 3 uur. Kosten (in de bus) 100.000 VND. Je wordt afgezet op de “Tong Dau” kruising waar het nog 5 a 7 kilometer naar “Mai Chau” en de vallei is.

Terug ben ik wederom gebracht op de motor voor 25.000 VND (geregeld door het gasthuis); het was daar misschien tien minuten op een busje richting “Son La”. De bus doet er 4 uur over en kost 150.000 VND.

SCAM?

Er loopt een jongeman rond op het kruispunt van “Tong Dau” met een grote zonnebril op en een stoer jack en spijkerbroek. Als er toeristen aankomen (maakt niet uit van waar) is hij van de partij want hij spreekt een beetje Engels. Toen ik aankwam regelde hij wel even een scooter naar “Mai Chau” – hij wilde 50.000 hebben maar ik heb de andere man uiteindelijk 25.000 betaald.

Bij m’n terugkomst uit “Mai Chau” een dag later herkende hij mij niet meer, maar ik hem wel (meestal is het anders om); het busje waarmee ik naar “Son La” zou gaan stopte even en de jongen was er als de kippen bij om binnen te komen en mij 200.000 VND te laten betalen. Omdat ik het niet vertrouwde dacht ik bij mijzelf dat ik alleen de chauffeur of de controleur betaal en zeker niet hem want hij gaat niet mee.

Omdat ik die discussie wilde vermijden lachte ik naar hem en vroeg hem om een ticket. Hij wist wel wat ik bedoelde (het woord ticket is algemeen bekend in Vietnam) maar hij bleef vragen. Ik bleef lachen maar gaf hem niets. Even later liep hij de bus uit.

Er zijn eigenlijk geen leuke plekken om te zitten, eten of drinken. Het was een ramp om een “aardig” eethuisje te vinden in “Mai Chau” wat sowieso geen “gezellige” stad is. Later vond ik even buiten “Mai Chau” een redelijk terrasje waar ik een kop “Nescafé” heb gedronken.

Eten doen de meeste mensen in hun “home-stay” die dit ook aan biedt als je incheckt. ’s Avonds is de plek uitgestorven dus neem een goed boek mee.

Er zijn zeker voldoende slaapmogelijkheden in “Mai Chau” stad en vallei. Ik heb zeker twee hostels gezien in de stad en een paar (duurdere) hotels. Het leukste is natuurlijk in een “home-stay” te slapen in een kleinere gemeenschap in de vallei zelf. Ik heb voldoende “home-stays” gezien in o.a. “Pom Coong” en “Lac” en ook onderweg.

Er is een gigantische grote “Eco lodge” gebouwd waar je ook kunt slapen en zo te horen en zien wordt het aantal overnachtingsplekken behoorlijk uitgebreid de komende jaren.

Naam : “Nha Nghi” homestay 10 (Ha Trung Tu)

Adres : nr 48 (Pom Coong)

Prijs : 100.000 VND (slaapzaal)

Tel.nr. : 02183868585 / 01239103964

Inhoud:

Het gasthuis is het eerste aan de rechterkant wat je tegenkomt als je de gemeenschap “Pom Coong” binnenkomt. Onder het huis (op palen) staat een tafeltje met twee plastic stoelen, terwijl voor aan de weg een weef wiel staat van oma waarvan het huis is (samen met opa). Het is een nette woning – dochter met man en kind slapen beneden waar ook achter in de tuin de wc en douche zich bevinden.

Primitief maar het is een Westerse pot en de douche geeft redelijk warm water. Boven op de rieten matten vloer kom jij te slapen op een dun opvouwmatras, een deken en een groot muggennet eromheen gespannen. Dit lijkt de woonkamer wel met kasten, een leuk uitzicht met twee ramen op de weg ervoor en een gangetje naar de kamer waar de ouders slapen.

Het is wel behoorlijk gehorig allemaal maar iedereen gaat hier om 22:00 naar bed. Er is WIFI aanwezig. Wat ik jammer vond en vind is dat het een “homestay” is maar al was ik alleen ik werd niet uitgenodigd om samen te eten – ik zat buiten alleen aan tafel terwijl de familie binnen op de grond zat te eten met z’n allen. Een van de redenen (en de extra prijzen) om maar een dag te blijven – ik voelde mij gewoonweg niet helemaal op m’n gemak – ongemakkelijk zelfs een beetje.

Slapen : 100.000 VND (op de grond en er kunnen dus andere mensen naast je komen slapen);
Eten : 80.0000 VND (je moet afdingen want hij vraagt ook 100.000) voor diner en ontbijt. Lunch is niet inbegrepen – dit is behoorlijk prijzig gezien wat je krijgt. Het diner is nog wel fatsoenlijk, het ontbijt is een grote kom noedels (uit een pakje) met wat verse groenten.

LET OP:

Drinken is dus totaal niet inbegrepen; het blikje cola of bier wat je krijgt aangeboden tijdens het diner komt de volgende dag op de rekening terug (20.000 voor cola). En dit geld ook voor de kop koffie in de morgen (20.000).

BESTEDINGSTIJD:

Je kunt gemakkelijk een dag of twee hier “huizen” als je wilt en wellicht ook langer. Voor de omgeving, de rust en de mensen kun je hier nog langer blijven; voor mij was het verblijven bij “iemand” thuis een reden om iets sneller te vertrekken dan gepland. En dat kwam ook omdat ik alleen reis.

Je slaapt (ik sliep) op de eerste verdieping wat lijkt op de huiskamer van de familie op een matras. Niets mis mee maar je tas en spullen liggen open en bloot en iedereen kan de trap oplopen en je spullen doorzoeken. Daarnaast heb je met vaste tijden van eten en drinken te maken. Je deelt de wc en douche met de familie en ’s avonds is er niemand om je te vergezellen.

TIPS:

Als het goed is heb je alles bij je en hoef je niets extra’s mee te nemen. Misschien alleen een goed boek of je computer zodat je iets voor jezelf kan doen. Van Scams heb ik nog (niets) gehoord.

Misschien is het wel verstandig om niet nog jaren te wachten om deze regio te bezoeken. Je voelt dat het een drukke toeristische attractie wordt en dat proces is reeds ingezet. Nu zwaaien de kinderen nog, maar de kinderen van hosteleigenaren zijn blanke toeristen al gewend. Er is al een groot ECO hotel en er verschijnen steeds meer hostels, hotels en “home-stays” in de kleine dorpen. Straks zie je overdag alleen nog blanke toeristen op fietsen, wandelend of met een touringbus of motor over deze kleine betonnen weggetjes gaan.

Je wordt meestal door de doorgaande bus (richting Son La) gedropt op het kruispunt van “Tong Dau” – ongeveer 5 km vanaf “Mai Chau” en 7 km van “Pom Coong”. Lopen is een behoorlijk stuk en bussen rijden hier niet frequent m.a.w. het enige vervoermiddel is hier een motortaxi. Je kunt afdingen naar 25.000 VND ook al zal de motorrijder je dan wel naar z’n keuze “homestay” brengen waar hij (hoogstwaarschijnlijk) een commissie krijgt.

Hoeft geen slechte keuze te zijn en je kunt altijd weglopen als het je niet zint.