Reisverhalen - Vietnam

Natuurijk is Rock Pile zichtbaar die alweer een stuk voller begroeid is dan 12 jaar geleden toen ik ook hierlangs reed met m’n toen geboekte DMZ tour vanuit Hue. Na een uur rijden zie ik aan de rechterkant bij een kruising een groot stenen monument staan; we stoppen en mensen maken duidelijk dat ik hier naar het noorden moet lopen, de helling op.

De weg ziet er zo uit als waarschijnlijk Highway 9 er zo’n 40 jaar geleden uitgezien moet hebben – veel groen dat over de weg heen hangt, hier en daar een scootertje en wat huizen. De weg helt een beetje en het zonnetje schijnt. Het zou hiervandaan nog zo’n 2,5 kilometer moeten zijn maar ik hoor natuurlijk van mensen dat het veel meer is. Motorrijders vragen de hoofdprijs maar ik ben bereid, omdat ik zo vroeg ben, het stuk te lopen.

Na zo’n 3 kilometer puffen (ik ben drijfnat van het zweet) zie ik aan de rechterkant van de weg een groot blauw bord met het museum erop – eindelijk een herkenningspunt. Het is een smal asfalt pad wat in een grote koffiestruiken plantage loopt en daarna een hek met het museum erachter.

McNamara linie:  

Ik zet m’n grote tas achter de glazen balie en kijk naar het huisje waar de mensen blijkbaar leven en slapen want ik zie een aantal kamers met simpele bedden staan. Een van de mannen komt direct aan met een houten kist vol relikwieën van de oorlog – een speld van de Vietcong, een munt uit die tijd en een Amerikaanse label.

Als ik het terrein opwandel is het eerste gebouw wat opvalt het grote gele driehoekige op grote betonnen palen wat het museum moet zijn. Jammer dat het allemaal zo grotesk moet zijn terwijl de mensen komen voor de basis en niet voor dat gele driehoekgebouw.

Om mij heen kijkend zie ik in de verte de bergen waarvan er vijf door de Amerikanen bezet waren en er bunkers waren gebouwd om de basis te beschermen voor vijandelijke aanvallen. Het terrein ertussen was waarschijnlijk allemaal bezet en deel van de basis. Nu is het grotendeels groen met wat stukken “roodbruine” prut wat zo kenmerkend was voor Vietnam. Aan de linkerkant zie ik wat artillerie stellingen (replica’s) gemaakt van zandzakken in een maanvorm en lege bom- en artilleriehulzen.

Voor mij dus de driehoek met daarachter een uitgebrande tank, een pantserwagen en een andere tank. Rechts in de verte staat een groot vliegtuig en wat barakken. Ik besluit eerst naar het verste punt te lopen omdat altijd de kans bestaat dat het gaat regenen en/of een toeristenbus vol met klikgrage mensen uitstapt. Nu ben ik namelijk helemaal alleen hier.

De landingsbaan is tegenwoordig helemaal overgroeid en ik zie alleen nog wat betonnen bakken aan de zijkanten staan (geen idee waarvoor) en wat roodbruine aarde. Ik loop toch een eindje in m’n eentje rond voordat de man met z’n houten kist nog een keer komt proberen.

Hij klimt bijna het vliegtuig in via het landingsgestel wat ik nooit ga redden met m’n omvang en lengte.

De man wijst op de 2 km lange landingsbaan, op het huisje en vertelt over het feit dat het vol lag met aluminium platen; waar wij nu opstaan zegt hij zijn in 1971 neergelegd en hier was een helikopterlandingsplaats. Terwijl hij terugloopt neem ik een kijkje bij de replica loopgraven en bunkers. Goed duidelijk zijn de nu versteende zandzakken, de kijkgaten, de ijzeren platen tegen de zijkanten en in de loopgraven de ijzeren hulzen die erover heen werden gelegd zodat een soort van tunneleffect ontstaat.

De twee houten barakken zijn leeg. Ik loop weer langs de tanks, de Sinouk helikopter, de gewone helikopter en de pantserwagen en zie een vrouwtje in haar moestuintje wat ooit het midden van het kamp geweest moet zijn.

Khe Sanh omsingeld:  

Aan de andere kant van het museum staan wat afgebrande artilleriestukken en lege hulzen van allerlei formaten. Ik neem een kijkje bij de drie artillerie stellingen die bijna overwoekerd zijn – zullen dit ook replica’s zijn?

Er is maar een kleine ingang in de bijna cirkel en een gedeelte kan gebruikt worden (zo neem ik aan) om munitie in op te slaan. Langs nog een bunker en een heel stel kraters in het kleine grasveldje wat ernaast ligt, loop ik het museum in.

Plattegronden van de hele regio met alle Amerikaanse kampen, foto’s van de Ho Chi Minh trail, de omsingeling van Khe Sahn in 1968, de aanval in 1971 van de Zuid Vietnamezen in Laos en de tegenaanval van de communisten. Vitrines vol wapens, levensattributen en nagemaakte waspoppen.  

Terug bij het wachthuisje pak ik m’n fles water als mij een heuse “Khe Sanh” koffie wordt aangeboden; de man laat een pak zien en wijst op de koffiestruiken achter ons. Echte garandeert hij mij. Terwijl het begint te regenen en ik alsnog vroeg genoeg ben hap ik toe en bestel een kop.

Achter mijn plastic tafeltje zie ik twee oudere heren op fietsen aankomen; het blijken een Fransman en Amerikaan te zijn. De laatste is een Vietnamveteraan; hij heeft bij de luchtmacht gezeten en was gelegerd in Danang van half ’67 tot half ’68. Het waren geen leuke tijden zegt hij en is positief verbaasd over dat ik zoveel plekken in Vietnam kan opnoemen waar ik geweest ben en met de oorlog te maken hebben.

Na een babbeltje besluit ik op te pakken.