Bezienswaardigheden - VS

Big Sur:

Hoewel Big Sur geen specifieke grenzen heeft, wordt het meestal gedefinieerd als het gebied tussen de mondingen van de Carmel River en de San Carpoforo Creek (145 km) en de oostelijke uitlopers van de Santa Lucia Range (32 km landinwaarts).

Het noordelijke uiteinde van Big Sur ligt op ongeveer 193 km ten zuiden van San Francisco, het zuidelijke uiteinde ligt op circa 394 km van Los Angeles.

Specifieke bezienswaardigheden langs de “Big Sur” zijn de fotogenieke “Bixby Creek Bridge” wat een van de hoogste individuele spanbruggen ter wereld is en de vuurtoren. Deze laatste is overigens alleen te bezichtigen d.m.v. een rondleiding.

Je rijdt o.a. door de natuurparken Julia Pfeiffer Burns State Park en Pfeiffer Big Sur State Park waar de Big Sur met z’n ceders, eiken en wilgen begroeide oevers, de indrukwekkende 20 meter hoge Pfeiffer Falls, aangename wandelpaden en de Big Sur Lodge uitnodigen tot een onderbreking van de rit. 

Flora en Fauna

In het Garrapata State Park, 7 km ten zuiden van Point Lobos, kun je een korte wandeling maken naar de kust waar je een goede kans maakt op langs zwemmende walvissen.

In de “Henry Miller Memorial” bibliotheek kun je op zoek naar een boek of voor een kleine donatie een kop koffie drinken en een kijkje nemen in de artistieke tuin of even spelen met de huiskat.

Op de zeeotter werd in de twintigste eeuw zo hevig gejaagd en was nagenoeg uitgestorven. Nu het beest beschermd is stijgt de populatie weer. In Big Sur vind je onder andere de Pacifische reuzensalamander. In 1997 werd hier ook de Californische condor uitgezet, die zwaar beschermd wordt.

De dieren worden ook gevoederd omdat ze niet altijd zelf hun voedsel kunnen vinden. Ook de poema komt vaak voor in het gebied en aan de kustlijn wemelt het van de zeehonden en -leeuwen.  

De “Big Sur” is het beste te bezichtigen op een mooie dinsdagmorgen of donderdagavond wanneer het rustig is en je al cruisend de tientallen bochten neemt en af en toe stopt voor een panorama op de talloze strandjes en hoge kliffen.

In het oude centrum van de stad zie je nog veel oude, inmiddels gerestaureerde, (adobe) gebouwen uit die tijd. Nadat hier in 1849 de Californische grondwet was aangenomen, trad de “gouden staat” een jaar later toe tot de Unie.

Veruit de meeste toeristen spoeden zich al snel naar de grootste attractie van de kuststad en dat is “Fisherman’s Wharf” wat een klein broertje is van z’n voorbeeld in San Fransisco.

De zeehonden hebben hier echter geen eigen steiger; de grote groep houdt zich op de golfbreker verderop in de haven op. Een enkeling verdringt zich op de boeien of kiest een plekje in de jachthaven.

Horen en ruiken doe je ze in ieder geval wel en ook otters zijn vaak te zien. De “Fisherman’s Wharf” is met z’n souvenirwinkeltjes en andere commerciële eet-stands een toeristisch oord maar als je een broodje vis wilt kopen of wilt genieten van een haven met bootjes met een aantal houten steigers en gebouwtjes is dit een perfecte plek. Hier vertrekken ook de bootjes met de walvis-spot-excursies waarmee de kans groot is dat je ook dolfijnen spot. 

Custom House - een van de trekpleisters

Lopend van de viswerf naar het centrum kom je langs het “Custom House’, wat tot het oudste openbare gebouw ten westen van de “Rocky Mountains” wordt beschouwd. Ook is hier het “museum van Monterey” te vinden en het grote “plaza”. Als je verder wandelt kom je tenslotte aan in het “State Historic District”.

Hier woonden de meest gezaghebbenden in de Mexicaanse periode. Wat destijds het “French Hotel” heette werd enige tijd bewoond door schrijver Robert Luis Stevenson. Men zegt dat hij hier inspiratie opdeed voor z’n wereld beroemde boek “Treasure Island”. Als het open is kun je het bezoeken. Tenslotte is er een voormalig walvis-station, het theater (het eerste van de staat Californie) en de voormalige gevangenis. 

Het tweede en uitgebreidere toeristencentrum van de stad is de Cannery Row, de inmiddels al lang niet meer stinkende wijk waar sardientjes worden verwerkt in de aanwezige conservenindustrie. Deze heeft extra aandacht gekregen van de boeken van “John Steinbeck” waar vervolgens Geert Mak ook een boek aan gewijd heeft. Door de decennialange overbevissing liep de sardine-stand dermate terug dat aan het einde van de jaren 40 alle fabrieken hun deuren moesten sluiten. 

De oude pakhuizen en visverwerkingsbedrijven hebben nu plaats gemaakt voor fastfood-zaken, souvenirwinkels, antiekwinkels en wijnproeverijen. Je kunt nog wel een aantal oude “huisjes” bekijken waarin de arbeiders een armzalig bestaan leidde. Aan het einde van de “Cannery Row” (destijds: “Ocean View Avenue”) staat het hooggeprezen “Monterey Bay Aquarium”. 

Van de jaren 1860 tot aan het begin van de 20ste eeuw werd een groot deel van het sequoiawoud gekapt. Samen met nog enkele andere industrieën zoals goudmijn en kalksteenverwerking zorgde de economie voor vele jobs en was de bevolking destijds hoger dan ze nu nog is.

Er waren geen grote wegen om deze industrieën te bevoorraden waardoor ondernemers aanlegkades bouwden langs de kusten. Geen van deze kades is bewaard gebleven. Door het feit dat het gebied erg ruw was moesten de bewoners zelfvoorzienend zijn.

Een trip naar Monterey (ongeveer 50 km) kon wel drie dagen duren. Nadat de industrie wegebde, veranderde het gebied weinig en bleef een ontoegankelijke wildernis. Eind jaren twintig waren er slechts twee huizen die over elektriciteit beschikten.

Pas in de jaren vijftig werd er elektriciteit gelegd voor de meeste huizen. Reeds in de jaren 1890 waren er plannen voor een grote weg om het gebied toegankelijker te maken, maar deze werden steeds uitgesteld. Er werden 33 bruggen gebouwd, de grootste is de Bixby Creek Bridge.

Highway 1

Na achttien jaar aanleggen werd de weg geopend in 1937. De weg kostte uiteindelijk 10 miljoen dollar. In 1939 werd de route opgenomen in het Californische snelwegensysteem als Highway 1. Na de Tweede Wereldoorlog boomde het toerisme langs de kust. Na de opening van Hearst Castle in 1958 vonden veel toeristen de weg naar Big Sur. Er kwamen ranches en tweede verblijven maar tot op vandaag is het gebied nog steeds dunbevolkt en de bewoners vechten ook voor het behoud van het natuurlandschap.