Reisverhalen - Turkije

Ik vind de tours die ik aangeboden krijg van de reisbureaus veel te duur (omdat ik alleen ben vragen ze tot 60 mln) en twijfel wat te doen.

Dan spreek ik een man die mij wel wil brengen vanmiddag, maar alleen naar de top en hij gaat niet mee als gids; eerst moet ik met de gewone “dolmus’ die om 14:00 hiervandaan vertrekt naar “Karadut” wat veel dichterbij de “top” ligt dan deze stad en daarvandaan zal hij mij dan het laatste stuk brengen, aangezien daar geen regulier openbaar vervoer meer gaat.

Nu ik dit heb gehoord is het wel noodzaak dat ik weer uitcheck en probeer m’n geld terug te vragen. Dit is Turkije, en geen Nederland en het is allemaal geen probleem.

Het busje trekt zich voort over heuvels en bochten en zich een weg baant naar het in de bergen gelegen “Karadut”. Deze  stopt voor het pension waar ik direct naar binnen wandel om een kamer te boeken. Schapen worden over de weg geleid en de verlegen herder (wat later een vrouw bleek te zijn) draait gelijk z’n hoofd weg om later toch nog even nieuwsgierig om te kijken.

Het is inmiddels half vier geworden en over ongeveer een half uurtje wordt ik opgehaald door de man die ik in “Kahta” heb gesproken. We rijden het dorpje uit en laten de laatste bomenrij achter ons. Ik hoor de wind beuken tegen de ramen en wat moet het hier koud zijn in de winter – de chauffeur vertelt mij dat je hier alleen ’s zomers kunt komen aangezien er anders een gigantisch pak sneeuw ligt.

Het uitzicht is een woestenij van rotsen en stenen. Meer niet. De weg leidt hoger en hoger en komen uiteindelijk na drie kwartier schakelen aan op een klein parkeerterrein waar een bordje staat. We zijn op 2150 meter hoogte en ik moet een entree ticket zelf betalen (7,5 mln); de chauffeur wacht hier op mij (ik heb ook nog niets betaald dus die wacht wel).

We hebben zo’n 2 uur afgesproken maar ik heb geen idee hoeveel tijd ik hier door ga brengen natuurlijk.

Geschiedenis – Nemrut Dagi:  

Direct bij boven komst voel ik de wind blazen en m’n adem stokken. Je ziet nog goed dat er uit de oorspronkelijke berg twee grote happen zijn genomen en daartussen een kleine nieuwe (graf)heuvel is gecreëerd van puin van stenen. Ik zie nu als ik langs de rand over een stenen pad loop waar de wind vrij spel heeft de eerste beelden waar de berg zo bekend om is.

In de 50 meter hoge grafheuvel in de vorm van een piramide, is waarschijnlijk koning Antiochus Theos 40 v.Chr.begraven. Voor de grafheuvel staat een complex met kolossale stenen sculpturen van koning Antiochus zelf, geflankeerd door twee leeuwen, twee adelaars en verscheidene Griekse, Armeense en Perzische goden, zoals Zeus, Tyche en Mithras.

De afgerolde hoofden

Rondom de grafheuvel liggen de twee meter hoge stenen hoofden van de beelden die eraf zijn gevallen door verschillende aardbevingen in het gebied. Prachtig om te zien maar toch moet ik denken aan kabouter- of puntmutsen en zelfs even aan de “Klu-Klux-Clan”. Je mag er niet bij want alles is afgezet door een lullig stukje touw dat precies op alle foto’s verschijnt. Er is niet voor niets voor de adelaar, die het sterkste is in de lucht en de leeuw (sterkste op het land) gekozen, de koning zag zichzelf als God en later ook als onsterfelijk.

Niet zo heel opmerkelijk dat deze zeer indrukwekkende site op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. Vreemd is dat de site pas in de 19e eeuw door een Duitser werd (her)ontdekt toen hij door de Ottomanen was ingehuurd om handelsroutes te exploiteren. Pas in 1953 is de excavatie begonnen van de site. Het is koud, er staat een bulk wind maar dit had ik toch niet willen missen.

Wat ik mij wel afvraag is of iemand ooit nog een poging gaat wagen in de grafheuvel te gaan kijken zoals in Egypte is gebeurd bij de piramides aldaar.