Bezienswaardigheden - Turkije

Goreme:

In dit backpackstadje kun je al veel zien wat de regio zo beroemd heeft gemaakt.

De hoogvlakte waarin deze kuil zich bevindt, ontstond na een enorme uitbarsting van drie vulkanen zo'n 40 miljoen jaar geleden. De erupties en de vulkanische neerslag, die op de grote uitbarsting volgden, hielden vele duizenden jaren aan.

In de miljoenen jaren daarna, sleten de extremen van het landklimaat en de rivier de Kizilirmak het plateau uit. De vorming van de typische tufsteenkegels komt grotendeels door harde stukken lava die oorspronkelijk in de enorme `tufsteenkoek' lagen. 

Door erosie kwamen ze bloot te liggen, waarna wind en water minder invloed hadden op het onderliggende tufsteen. Op plaatsen waar deze harde stenen in de tufsteenkoek ontbraken, vormden zich tafelformaties, waarin rivieren diepe ravijnen uitsleten.

Al in de prehistorie werd dit gestolde lava gewonnen en werden de markante tufsteenkegels uitgehakt tot woningen.

Deze grotwoningen zijn vooral in Goreme omgeturnd tot hostelkamers voor toeristen. Je bent dus aan je stand verplicht om in ieder geval een hostel te kiezen waar je in een grot slaapt.  

Het openluchtmuseum

Daarnaast zou je eigenlijk een bezoek moeten brengen aan het openluchtmuseum (zie onder) aan de rand van de stad.

Vergeet niet even buiten het museum naar het “Tokali Kilise” te gaan – een van Goreme’s grootse en mooiste kerken met prachtige (Bijbelse) fresco’s in twee ruimtes. In het centrum zelf kun je een bezoek brengen aan het Romeinse kasteel waarvan wordt gezegd dat deze werd gebruikt als tombe voor Romeinse nobelen. 

Tenslotte is daar verscholen in het labyrinth van de stad het “Konak Turk Evi”, een villa waar ooit “Mehmet Pasa”, een Ottomaanse leider in heeft gewoond. Als het open is kun je hier twee prachtige kamers zien bedekt met fresco’s die gemaakt zijn door de kunstenaar die ook verantwoordelijk is voor de eetzaal in “Topkapi” paleis te Istanbul. Natuurlijk kun je verschillende wandelingen maken rond het stadje door het zeer mystieke (maan)landschap van de regio.

Rondom Goreme:

Een van Cappadociá’s hoogtepunten is een bezoek aan “Derinkuyu” wat letterlijk diepe bron betekent. Het is een ondergrondse stad van 7 verdiepingen diep met grote kamers, stenen trappetjes, kleine en smalle gangetjes, ramen tussen de verschillende kamers en een ventilatieschacht die je doordringt van het feit hoeveel meters je je onder de grond bevind.

Deze steden waren al bewoond van de 7e eeuw v.Chr. en in tijden van vrede leefden de mensen boven de grond – als er dreiging was konden de bewoners tot 6 maanden lang onder de grond bivakkeren.

Er waren ook “boobytraps” ingebouwd indien indringers probeerden de ondergrondse steden in te komen – gaten in de vloer, grote stenen die in “doorgangen” geduwd konden worden en openingen waarin hete olie gegooid kon worden.

Dus naast het feit dat hier tien duizenden mensen konden “schuilen” was het ook een perfecte manier om mensen zonder gezien te worden konden vervoeren – een onzichtbaar tunnelcomplex voor het vervoer van soldaten maar ook van goederen. Als je even genoeg hebt van de kegels en schoorstenen dan kun je de “Ihlara” vallei bezoeken – een kilometers lange zeer groene vallei gevuld met vele vogels en prachtige uitgehakte kerken versierd met indrukwekkende fresco’s.

Ook al worden de echte grotwoningen niet meer bewoond, de bewoners van de regio wonen wel degelijk in huizen die gemaakt zijn van het stenen materiaal wat hier voor handen is waardoor je een “Star Wars” achtig tafereel krijgt voor geschoteld. Dit kun je o.a. zien in het dorpje “Selime”. Misschien wel de mooiste tufsteenkegels staan in “Cavusin” vallei  - een onrealistisch panorama over de grotwoningen, kegels die ook wel “schoorstenen” worden genoemd.

Na deze twee heerschappijen begon dan Perzië eveneens met een expansie, waardoor Cappadocië onder Perzisch bewind kwam van de 6de tot de 4de eeuw voor Christus. Uit die tijd dateert de oudste vermelding van de naam Cappadocië.

Onder het Perzisch gezag genoot Cappadocië een grote zelfstandigheid en culturele vrijheid. Zo mocht het bijvoorbeeld de vuurgod blijven eren die de vulkanen in toom moesten houden en ook mochten ze hun eigen architecturale stijlen behouden.

In de 4de eeuw voor Christus was het tijd voor Alexander de Grote om zijn grote intrede op het Aziatische continent te maken. Cappadocië bleef hiervan niet gespaard en werd bij het Hellenistische Rijk ingelijfd. Alexander heeft echter nooit in Cappadocië verbleven waardoor het weer een zekere vrijheid kon behouden.

Onder Romeins gezag

Toen het Hellenistische Rijk in 323 v.Chr., na de dood van Alexander, onder de diadochen werd verdeeld kwam Cappadocië onder het vorstengeslacht van Ariarathes. Dit geslacht regeerde van 323 tot 93 v.Chr. en waren zeer Romeins gezind.  

Het geslacht der Ariarathesen hield de Romeinen zo goed mogelijk gezind om hen gunstig te stemmen. Later hielpen ze de Romeinen ook in hun oorlog tegen de Seleuciden in Syrië en nog later in hun conflict met Aristonicus van Pergamum. Zo konden zij lange tijd de Romeinen te vriend houden.

De burgeroorlog tussen Julius Caesar en Pompeius brak uit en Cappadocië steunde Pompeius. Nadat deze bij de Slag bij Pharsalus was verslagen, kozen ze partij voor Caesar. Na diens dood sloten ze zich aan bij zijn moordenaars Brutus en Cassius die het Oosten bestuurden, maar wanneer deze een nederlaag lijden tegen Marcus Antonius en Octavianus steunen ze Marcus Antonius.

Deze werd echter bij Actium verslagen door Octavianus en Cappadocië sloot zich aan bij Octavianus. Zo konden ze lange tijd hun autonomie waarborgen. Wel kwam er een einde aan de dynastie van Ariobarzanes. Archelaüs van Cappadocië werd de nieuwe koning, een vazalkoning onder de Romeinen. In 17 n.Chr. werd Cappadocië dan toch een provincie van het Romeinse Rijk door Tiberius.

De provincie was vredig en kalm maar van kapitaal belang op militair gebied. Ze vormden de grens tussen het Rijk en de oostelijke vijanden. Daarbij kwam nog dat Cappadocië beschikte over de enige militaire haven van de Zwarte Zee in de stad Trapezus.

Van Byzantium tot heden

Hierdoor kwam het dat de provincie niet bestuurd werd door een gouverneur maar door de legaten, bevelhebbers van de legioenen. Cappadocië stond bekend om zijn zilver- en tinmijnen en voorzag het imperium voor de rest ook van graan, graniet, wierook, ivoor, papyrus, katoen en hout. Ook in het Byzantijnse Rijk bleef Cappadocië dit militaire en economische belang behouden. Vanaf deze tijd tot de jaren 1950, toen op last van de regering deze holwoningen verlaten werden, woonden hier mensen. 

Nu zijn de meeste van Cappadocia’s grotten als museum ingericht.