Kitulgala

Het busstation is niet meer dan een straat waar aan weerszijden wat bussen staan opgesteld en wat ik al vermoedde is werkelijkheid; er gaat geen directe bus naar Kitulgala. Eerst moet ik naar een stadje genaamd Ginigathene.

Mijn grote tas leg ik op de motor die zich naast de chauffeur bevind en zelf ga ik zitten op het eerste bankje. Het is klein en wordt nog veel kleiner als er een forse man naast me komt zitten. We rijden de bergen in en ik zie de eerste theeplantages. Prachtig is het hier.

Later stap ik over in een aircobusje en omdat er geen reguliere bankjes meer zijn wordt er een klein klapstoeltje in het gangpad gezet waarop ik mag plaatsnemen.

De chauffeur in de bus heeft al een paar keer gevraagd waar ik heen wil en ik roep elke keer hetzelfde; “Bridge over the River Kwai”. De man begint ook te vragen aan andere passagiers en even later is het hele busje met elkaar in gesprek over waar ik eruit wil en ik snap er niets van. Iedereen weet dit toch?

Bij een brug in het centrum van het stadje wordt ik eruit gelaten en als ik de voorkant van mijn leesboek laat zien wijst hij terug de weg op waar ik net vandaan kom.

“Back” hoor ik hem zeggen. Balen want later zou ik van iemand horen dat het restaurant hier volhangt met foto’s van de tijd dat de opnames van de film hier waren. Ik neem een lokale bus terug en stap uit langs de weg waar een heel klein bordje langs de weg staat “Bridge over the River Kwai”. Hier had ik juist een kermis verwacht met stalletjes, gidsen, souvenirs en weet ik veel meer maar helemaal niets van dit alles.

Ik wandel naar het bordje waar een klein bospaadje mij van de weg afvoert het bos in dat naar beneden leidt. Er staan hier een paar huisjes in het bos en er komt een vrouw op mij aflopen en die moet ik maar volgen. Zij weet waar het is.

Veel verder dan deze rotsen kom ik niet en ja wat moet je er verder over zeggen; voor filmfreaks is het natuurlijk een prachtige locatie maar ik geniet ook als natuurliefhebber want het is hier prachtig! Ze loopt voor me en bied me thuis op haar houten veranda een kop koffie aan die ik grif aanneem.

De vrouw stelt haar hele familie voor en haalt wat vergeelde magazines van binnen waarin het hele verhaal nog eens staat met heel veel foto’s. De boekjes vallen van ellende uit elkaar en worden bijeengehouden door rollen plakband zo te zien. Onder dit liggen wat echte foto’s en ze verteld dat de jongen die hier opstaat naast de hoofdrolspelers de man is die net naast me is gaan zitten. Zelf hecht de oude man, die de echtgenoot blijkt te zijn, er weinig waarde aan maar de vrouw des te meer.

Als ik mijn boek uit mijn tas haal waar foto’s instaan die hij nog nooit heeft gezien wordt hij wel enthousiast en lijkt alles te kennen en herkennen. Er staat een foto in met het bord wat de acteurs naar de goede locatie moest wijzen en dit bord wordt direct uit de kast gehaald; het blijkt hier te liggen! Trots verteld ze me dat alle scènes in Sri Lanka zijn opgenomen, al dan niet allemaal hier in Kitulgala.

Tenslotte verteld ze dat de Nederlanders zijn gespeeld door “burghers” uit dit land omdat zij lichter van kleur zijn. Ik drink mijn koffie op, geef ze een bedrag voor de moeite die ze eigenlijk niet willen hebben en bedank ze.

Lopend terug over het bospaadje bedenk ik mij dat het misschien wel jammer is dat ik geen informatieboekjes heb kunnen kopen maar aan de andere kant was dit een geweldige ervaring.

Trouwens die “houten brug” staat op m’n netvlies gebrand. De weg die naar het centrum loopt is een slingerweg dwars door de bergen en ik loop een stukje terug om een breed zandpad richting dezelfde rivier te nemen.

Hier op een klein houten bruggetje heb ik een prachtig zicht op waar ooit de brug heeft gestaan. Aan de andere kant zijn wat mannen bezig hout klaar te zetten zodat deze vervoerd kan worden en maak een babbeltje voor zover dat gaat. Als ik terugloop bedenk ik mij dat ik hier eigenlijk langer had moeten blijven; de natuur is echt indrukwekkend en er is geen toerist in zicht.