Chiscau

Hier begint een hellende weg langs vele souvenirstands met houten beren, plastic beren en heel veel eigen gestookte flessen en flesjes “Palinka” – ik zie handgeschreven etiketten met “pruimen-“, “appel-“ en perensmaak erop gekrabbeld.

Ik wandel langs alle kraampjes tot ik bij een groot lelijk gebouw kom waar ik m’n ticket mag kopen. Hier staat ook de grote groep te wachten helaas al heb ik nog hoop dat deze in een andere speciale tour gaan.

Niets is minder waar – we gaan tegelijkertijd de trap op, door een deur de frisse grot in. Gelukkig heb ik wat warms meegenomen. Zoals verwacht wordt de tour totaal in Roemeens gegeven en ik hang wat achterin de groep om foto’s te nemen.

Er hing zonet een papiertje bij de ingang dat je extra moet betalen voor het nemen ervan maar zoals zo vaak vraagt niemand erom en ik vind het allemaal wel prima.

De grotten zijn zo’n kilometer lang en gebouwd op twee verdiepingen d.mv. ijzeren trappen.

Grote bouwlampen zorgen ervoor dat je een zicht krijgt op de magnifieke stalagmieten en stalactieten die op deze manier mysterieus verlicht zijn. Het lijken op grote kaarsen waarvan het vet over de rand is gelopen.

Aan het plafond hangen vreemdsoortige linten van dit vet te wachten tot ze mogen vallen. In m’n gids heb ik gelezen dat deze “stalactieten” zo’n centimeter per jaar groeien en sommige wel 22 tot 50.000 jaar oud zijn. De grot is ontdekt in 1974 bij een marmergroeve in dit gebied.

Naast de vreemdsoortige “linten” zijn een indrukwekkend aantal sporen en fossielen gevonden zoals botten van gemzen, steenbokken, een leeuw en een hyena.

James Bond

We komen in een grote ruimte (een galerie) aan waar het lijkt alsof James Bond elk moment kan binnenkomen.

Het is jammer dat ik de gids niet kan verstaan maar het aangezicht in de grot is voldoende om het bezoek waard te maken. Helemaal aan het einde van de grot stoppen we bij een rond ijzer hek waarin de perfect gepreserveerd skelet ligt van de beer.

Het beest is op een perfecte plek gestorven en je kunt nog heel goed z’n gebit en de rest van z’n beenderen zien liggen – het lijkt wel of hij eerst een hapje heeft genomen van een ander dier (er ligt een groepje beenderen niet ver van z’n overblijfselen) voordat hij voorgoed is ingeslapen. 

We lopen terug via een andere route en zo’n drie kwartier tot een uur later wandelen we door een deur weer naar buiten waar een groep hongerige verkopers ons op staan te wachten. Sommige haasten zich nog, niet realiserende hoeveel mensen in deze tourgroep zaten.

Het blijkt een lange rit en niet alleen vanwege het slechte wegdek – de jonge Roemeen die beweert Frans te spreken maar alleen Roemeens tegen mij blijft spreken, blijf het proberen. De hele 70 km laat hij mij niet met rust – hij belt z’n zuster voor Engelse woorden en snijd elk onderwerp aan wat hij maar kan bedenken.

Om de 10 minuten maak ik eigenlijk duidelijk dat het gesprek geen kans heeft aangezien we elkaar niet kunnen verstaan maar hij geeft niet op. Als we de stad inrijden (en ik een slaak van geluk kraai) word gevraagd waar ik heen wil – het liefst naar het centrum maar ik ga niets extra’s betalen op de 10 die de chauffeur gevraagd heeft toen we vertrokken. Geen probleem. Eerst geeft de man voorin mij een papiertje waarop 50 euro staat. Ik pak het niet aan.

Daarna geeft hij de chauffeur 50 Lei, terwijl hij overdreven laat zien (aan mij) dat hij dit bedrag betaald. Ook de jonge Roemeen betaalt dit belachelijke bedrag. Blijkbaar denken ze dat ik op m’n achterhoofd ben gevallen en straks ook dit veel te hoge geldbedrag ga betalen. Ik begin te lachen en laat m’n wijsvinger een paar keer op m’n voorhoofd vallen, maar ik pak geen geld en zeg niets. In het centrum van Oradea, als we nog steeds met drie man in de auto zitten, wordt deze geparkeerd en ik heb de borden goed in de gaten gehouden, stoppen we.

Eerst pak ik m’n grote tas uit de kofferbak en het is vreemd dat de andere twee heren ook uitstappen. Vervolgens, als ik helemaal klaar ben voor vertrek haal ik de 10 Lei uit m’n borstzak (en ik ben blij dat ik dat biljet nog heb) en betaal de chauffeur. Ik hoor hem, terwijl ik al bedankt heb en wegloop, nog mekkeren over het centrum en weet ik veel meer.

Het is even zoeken naar een geschikt hostel – de ene is al jaren gesloten dus ik loop naar optie twee. Eerst wandel ik onder een soort van poort door, langs twee verlaten tennisvelden en vind een man in een receptiehuisje.

Hij moet eerst z’n baas bellen – daarna laat hij mij een perfecte kamer zien met vier bedden en zegt dat ik hier alleen kan slapen. De prijs is super en ik hap direct toe en zeg dat ik twee nachten blijf. Bij het naar buiten gaan, begint het keihard te plenzen en ik sta een half uur onder een parasol in Calea Replubici.

Dan loop ik een rondje door de stad met z’n prachtige “Habsburgse” architectuur die nodig toe is aan een facelift. Ik doe wat boodschappen en strompel daarna terug naar m’n kamertje. Op de gang haal ik een kop koffie uit het automaat (1 Lei) en doe wat dagboekwerk. Het is hier zo muisstil dat ik er vanuit ga dat ik de enige gast ben maar ook de enige in het hele gebouw.

Een beetje een rare gedacht eigenlijk hier midden in de binnenstad van Oradea. Ik vergrendel m’n kamer en ga naar bed.