Bialowieza nationaal park

Af en toe lijkt het alsof het leven hier stil heeft gestaan met houten karren, vrouwen met sjaaltjes om hun hoofd gebonden die hun veld aan het bewerken zijn en de hoofdstad lijkt ver weg. Het station is echt in “the middle of nowhere” en we besluiten op zoek te gaan naar een plek waar we kunnen ontbijten.

Het ziet er allemaal somber modern uit en we belanden in een soort van voetbalkantine waar we ontbijt bestellen. Tijdig zijn we terug op het stationnetje waar we tevergeefs wachten op de bus. Een vrouw wijst ons op de “S” achter de tijd wat inhoudt dat deze bus alleen komt als de scholen open zijn en aangezien het vakantietijd is moeten we wachten op een bus die pas uren later komt.

Zuchtend wandelen we terug naar het centrum en bestellen een “Zubr” bier wat bizon betekent. We schrijven ons dagboek en ik lees wat in onze reisgids totdat we naar het station kunnen terugkeren. We zijn nog niet aangekomen of de regen stort met bakken uit de hemel en we zijn genoodzaakt op de plastic stoeltjes van de halte te gaan staan om nog enigszins droog te blijven.

Na een vroeg ontbijt willen we de bus richting “Pogoszelce” nemen aangezien we hebben besloten langs de westkant zelfstandig het oude bos in te gaan. We willen de toeristische wandel- en fietspaden vermijden net als de “reserve” wat een verkapte dierentuin is.

Maar de bus vertrekt pas eind middag en we besluiten te gaan liften; maar niet nadat we onze grote tassen hebben achtergelaten en inkopen hebben gedaan. Er staat een frisse wind en het lijkt erop alsof dezelfde auto’s rondjes rijden en ons treiteren door ons niet op te pikken.

Zodra we willen opgeven stopt de zwarte auto die het record heeft van 5x langsrijden en neemt ons mee. We lopen het gele fietspad maar besluiten na een paar honderd meter het bos in te gaan en spuiten ons vol met insectenspray want dit wordt een zwaar gevecht. Ondanks het feit dat we een map en kompas bij ons hebben tekenen we onze route en proberen deze te merken door takken op het pad te leggen.

Als we de rivier vinden is het “beschermde gedeelte” van het park gevonden en hopelijk zal dan het spotten van dieren beginnen. Het pad loopt dood en we krijgen trek. Op een boomstam besluiten we te lunchen en dat geeft de muggen de kans om ons onder handen te nemen en dat doen ze in grote getale. Ik voel de eerste bulten opzwellen in nek, hals en hoofd en ze prikken ook dwars door mijn broek heen.

We sprayen 95% “deet” insectenspray op en we besluiten d.m.v. een plastic tas die we gebruiken als handschoen iets van het spul op onze huid aan te brengen – iets wat in Nederland naar mijn weten verboden is.

We eten onze lunch in relatieve rust verder op alvorens we terugwandelen en oostwaarts trekken richting een open veld met hoog gras gevuld met grote vlaaien. Deze kunnen niet anders dan van bizons zijn concluderen we.

Verder is het gras op sommige stukken helemaal platgedrukt tot aan de rivier die meer op een sloot lijkt. We volgen wat grote voetafdrukken en deze leiden ons naar een bos waarvan de grond helemaal is omgewoeld. Ook zijn takken afgebroken en zijn stukken boomstam aangevreten.

Bizon-plek? 

We gaan er vanuit dat dit vers is en dat de groep bizons hier gisterenavond wellicht tijdens de regenstromen hier heeft geschuild en we besluiten hier te blijven. Opeens staat een hert te kijken als ik mijn tas uitruim en ook de rode eekhoorns zijn geïnteresseerd. Even verderop vinden we een geschikte plek om onze tenten op te zetten maar opeens horen we een jeep en we schuilen achter wat struiken.

Wellicht een ranger die z’n gebied verkent en we horen het geluid vervagen. Het lijkt ons wel verstandig enige boomstammen als fort te gebruiken rondom onze tent om de groep bizons op afstand te houden. We eten een snelle hap, filteren ons water en maken ons klaar voor de avond; eerst onze etenszakken in de bomen hangen en daarna ons helemaal inpakken tegen de muggen. Dan zoeken we twee klimbare bomen uit om daar vanuit de dieren te spotten.

De bomen geven uitzicht aan de ene zijde over de wijde en de rivier en de andere het bos in. Het is doodstil als we in de boom zitten op wat geluid na van de jeep van de patrouille en de daarbij behorende hond die steevast elk half uur rondrijdt. Anderhalf uur als onze spieren toch iets wat stijf worden horen we geluid bij de rivier. We zijn stil en proberen een silhouet te spotten maar zien niets.

Op onze hoede

Het zal waarschijnlijk een bever of otter geweest zijn. Als we de bomen uitklimmen horen we een uil overvliegen die de boel niet vertrouwd en wij kruipen onze tent teleurgesteld in.

Het is weekend en de bussen rijden al zo weinig wat inhoudt dat we snel moeten oppakken in de vroege morgen en moeten haasten naar de bushalte. Wederom een hert nu met kleintje houden me strak in de gaten als we het bospad proberen terug te vinden. Nog steeds spottend naar dieren kijken we goed om ons heen en opeens zien we op 5 a 10 meter een “wild varken” liggen.

Deze schrikt op vanuit een diepe slaap, begint te knorren en schiet het bos in. Verlamd van schrik staan we te kijken naar het gigantische beest met hoorns wat gelukkig de andere kant opgaat. We horen, als we verder lopen, het beest nog lang narennen het bos in.