Reisverhalen - Nicaragua

Ik ga de hoek om en probeer mijzelf te oriënteren; in de verte zie ik het centrale parkje Ruben Dario en loop het eerste het beste hostel in. Er is een bar en wat stoelen en ik zie in de verte een open tuin met kamers.

Ik check in in een kamertje helemaal aan de achterkant ver weg van de wc’s die er niet al te fris uitzien eerlijk gezegd. Waarschijnlijk blijf ik ook maar een nachtje. Ik gooi mijn tas neer en maak rechtsomkeert. De stad is op het eerste gezicht eigenlijk een kopie (voor mij dan) van Esteli.

De stad is omringd door heuvels en er is een lange rechte drukke winkelstraat wat een eenrichtingsverkeersweg is en daar parallel aan loopt nog een drukke weg de andere kant op. Ook hier veel restaurantjes, bars maar nog meer winkels. Aan het einde van de drukke winkelstraat is nog een groot plein met een spierwitte kathedraal. Ervoor is een klein parkje staat een blauwig monument van  twee heren met bril op wijzend in de verte.

Ik ga op zoek naar een van de uitgaansgelegenheden die hier vlakbij moeten liggen en probeer mijzelf een beeld te vormen van de stad die aan elke kant of de heuvels ingaat of eraf. Ik krijg trek en besluit terug te wandelen naar het busstation waar ik een goedkoop eettentje heb gezien.

Net als eerder is er bij de markt veel gaande; honden proberen een stukje eten te bemachtigen, mensen proberen hun waar aan de man te brengen en het is rommelig, chaotisch, smerig en er wandelen kinderen tussen karren met vracht en de straat is glibberig en nat.

In een kleine gelegenheid met vier tafeltjes wenkt een meisje me dat er hier goed eten is.

La Prensa

Zij heeft net een vaste maaltijd bestelt en ik vraag de prijs. Voor 45 C$ kan ik geen fout begaan dacht ik zo en ik besluit te gaan zitten. Er zijn drie vaste maaltijden en ik kies de kip variant. Wederom wandel ik de stad door die op zich leuk is maar niet heel bijzonder. Ik koop een flesje cola en een krantje (le Prensa) om toch mijn Spaans nog wat te oefenen in de dure “Colonia” supermarkt en smak neer op mijn bed.

Een korte siësta en omdat het zaterdagmiddag is probeer ik een leuk cafeetje te vinden waar ik een biertje op het terras kan drinken en mensen kan kijken. Maar zoals al eerder gemerkt is dit toch een moeilijk geval. Ik beland binnen in een aardig cafeetje maar het is wederom jammer dat er zoveel kerels zijn en zo weinig vrouwen.

Ik besluit nog een rondje door de stad te lopen en te kijken of er al een bar “vol” is. De populaire bar naast Matagalpa tour is drukkig maar de bar is leeg en iedereen zit te eten. Veelal stelletjes en groepjes maar geen eenlingen zoals ik.

DE bar ernaast vraagt 100 C$ entree en de discotheek die op een groot buitenterras is gebouwd aan de overkant is nog leeg. Ik loop weer als een dolle in het rond niet wetende waarnaartoe te gaan.

Het wordt later en later en als ik even op mijn kamer ben hoor ik op de gang de eerste (het zal niet de laatste zijn vanavond) kotser. Hij braakt zijn hele maag leeg zo te horen en ik hoor ook een stelletje in de kamer naast me. Als dat zo doorgaat kom ik vanavond niet aan slapen toe en zal de hele nacht het gevrij horen van de buren.

Daarom heet het misschien 24 hours bar – niemand slaapt hier. Het stel gaat en een man die z’n telefoon om de 10 minuten gaat neemt hun plaats in. Tien minuten later hoor ik allerlei mensen de betonnen trap die naast mijn deur is gebouwd opgaan. Ik dacht dat het bovengedeelte alleen voor opslag was maar wat heb ik mij vergist. Het lijkt wel of heel Matagalpa nu de trappen gebruikt; en ik dacht nog wel dat ik de rustigste kamer in de hoek had genomen.

Niets van waar, mensen schreeuwen, zingen, gillen, bellen en ik doe geen oog dicht. Het moet drie uur geweest zijn als de rust wederkeert.