Reisverhalen - Nepal

Omdat ik geen redenen om dit niet een keer te proberen liet ik mij informeren bij verschillende organisaties in Kathmandu en koos er eentje uit waar ik mij goed bij voelde en een goede prijs-kwaliteit bood.

Deze ging eigenlijk alleen naar de Bhote Kosi rivier die een van lands en misschien wel werelds beste en meest populaire raftingspots is. Het is de meest steile van Nepal.

Ik wilde dat ze zich realiseerden dat ik dit nog nooit had gedaan en het voor mij een nieuwe ervaring zou zijn. Ik wilde mij niet bewijzen – ik wilde vooral genieten.

Het schemerde nog toen wij ons verzamelden voor de nog gesloten rating-reisorganisatie. Iedereen pulkte de slaap nog uit z’n ogen toen we om half zeven met zeven toeristen en 4 gidsen klaarstonden om te vertrekken. Het was drie uur rijden in het busje van de hoofdstad Kathmandu naar nabij de grens met Chinees Tibet.

We stopten bij een veld met daarop een aantal houten huizen waar onze spullen gedeeltelijk in lagen opgeslagen. Voor het gebouwtje in de schaduw kregen we eerst een uitgebreide briefing van een uur uitgelegd door onze hoofd gids die de leiding had. Daarna werd lunch geserveerd.  

Het was half een toen ik de helm op m’n hoofd vastbond en m’n veiligheidsjas. We wandelen met twee groepjes (we hadden twee rafts) naar de machtige Bhote Kosi rivier en zetten ons schrap in de boot. Onze hoofdgids herhaalde dat de rivier qua gradatie op dit moment op 3 en soms 4 stroomde, die laatste eigenlijk te hoog voor beginners. We moesten dus opletten en heel goed luisteren naar de instructies.

Deze werden nog ‘ns herhaald – “get down”, “jump left”, all forward”, “left back”, “right forward” en “hold on”. Er zou voor ons een “veiligheidstijger” in een kajak peddelen en ook achter ons. Indien je overboord zou gaan zou een optie zijn om op deze kajak te hangen tot de rivier rustigere zou zijn en je weer in de boot zou kunnen komen. De gids nam zelf achter in de boot plaats en daarnaast zou er ook nog een assistent roeier in de boot komen om te helpen.

Onze spullen werden in waterdichte containers vastgebonden. Volgens mij was alles veilig en we gingen los.

Wat opviel is het feit dat het van de kant altijd zo “zwakjes” lijkt net als op TV – als je zelf in de boot zit is het veel heftiger. Er kwam weer een stroom aan en iedereen zette zich schrap voor een klap. Na een uur is iedereen een ervaren rafter maar klapt opeens iemand over de reling.

De jonge Engelsman klampt zich vast aan de kajak van de tijger en wordt even later in onze boot terug gezet.

Gelukkig heeft hij geen vervelende dingen overgehouden aan z’n val wat kan gebeuren op de vele rotsen in het water. Het is het einde van de middag als we aanmeren bij een groen veld met een aantal gebouwen erop. Hier gaan we vanavond blijven – het is “borderland” gedoopt. Iedereen komt vol met adrenaline, eigen verhalen maar ook moe en gespannen de boot uit. We eten met z’n allen,douchen en mensen praten nog wat na. Ik deel met drie anderen een grote tent waar we in blijven slapen vannacht. Een ieder gaat vroeg onder de dekens.  

Stram en met pijntjes

’s Morgens voel ik mijn spieren; er zitten wat schrammen en bulten op armen en benen en dan vooral van het afzetten tegen de boot om de klappen op te vangen. Om 08:00 wordt er ontbijt geserveerd en twee uur later gaan we de boot weer in. We raften ruim twee uur en maken ons dan klaar voor de lunch.

Ook ’s middags raften we ongeveer van 13:00 tot 14:30. Het is tijd om te stoppen. Een half uur later zitten we in het busje terug naar Kathmandu en zit ons rafting avontuur erop.