Reisverhalen - Myanmar

gokteila (gokteik viaduct)



boomplantdag


Veel te vroeg kom ik op het nu nog lege treinstation aan in Hispaw. Nog een beetje slaperig zie ik opeens allemaal mensen uit de struiken komen rondom het station. Gewapend met zeis, hark en schep lijkt het alsof het hele dorp aan het onkruid wieden is en/of het aanharken van het plantsoen.

 

Of zal het nationale boomplantdag zijn want dit heb ik nog nooit gezien en zeker niet in Myanmar.

 

Omdat ik weet dat ik bijna een uur te vroeg ben om een kaartje te kopen hang ik wat rond en de eerste backpackers komen al aan druppelen. Dan eindelijk als ik al een tijdje met een ouderlijk stel uit Amsterdam aan het babbelen ben schuift de man met muts z’n stoel aan en blijkt hij het eerste kaartje af te scheuren; er wordt een rij gevormd.

 

Ik zit nog wat te twijfelen of ik een goedkoop of een super goedkoop kaartje zal kopen en besluit dan toch maar voor een zachte zitting te gaan i.p.v. een harde houten bank – het is toch zo’n 5 uur zitten.

 

Een kopie van m’n paspoort is niet genoeg en ik moet bijna voor in de rij alsnog m’n broek laten zakken om m’n originele paspoort tevoorschijn te halen voordat ik een ticket krijg.

 

Ik zie dat de prijs van m’n ticket eigenlijk nog 70 K goedkoper is maar dat ik een levensverzekering van deze prijs verplicht ben af te sluiten. Tezamen met het Nederlandse stel kijken we naar een jongetje dat z’n moeder ontluist aan de andere zijde van het spoor – hier de normaalste zaak van de wereld.


op goed geluk


Het heeft even geduurd en hier weet je ook niet of hij wel of niet komt maar om kwart voor tien (20 minuten te laat) komt er een trein in zicht luid toeterend. We hebben allemaal een vaste plek en helaas zit ik (omdat ik zo aardig was iemand voor te laten) achteruit.

 

Alle ramen staan open en het is nog fris – de zon staat op de andere kant waar een Spaanse jongen zit die direct begint z’n hele waszak leeg te halen en op te hangen.

 

Om 10:00 gaat de hoorn van de trein en de locomotief schokt zich een weg vooruit. Het is gewoon schattig om te zien dat hij z’n onderbroeken op z’n schoot heeft liggen in het zonnetje terwijl op de stoel tegenover hem z’n T-shirts liggen en ook aan het rek schuin boven hem heeft hij dingen uitgehangen.

 

De wagon heen en weer

Het moeten al z’n kleren zijn op de dingen die hij aan heeft. De trein waggelt, biggelt, hopt en schokt als ik nog nooit heb meegemaakt en ik zie de andere wagon tegendraads schokken aan de onze.

 

Bij de stad “Kyaukme” stoppen we een half uurtje en ik ga er direct uit om een kop koffie te scoren en een bak rijst met kip kerrie. Na een half uurtje gaat de hoorn en worden we geacht allemaal weer in te stappen. Het uitzicht is hetzelfde als ik eerder heb gezien – heel veel gele zonnebloemen die binnenkomen als we door het landschap razen. Ik voel m’n neus en ogen rood worden niet zo vreemd met alle stof en bloemstukjes die binnen waaien. Buiten zwaaien kinderen (en volwassenen) als de trein langs komt denderen (en toetert) en mensen houden groene vlaggen op bij weg en pad overstekingen.

 

Naar de wc gaan in deze trein is een ramp en ik ga pas als de trein tot stilstand komt. Het raampje is zwart geverfd en je staat in een donker hol op goed geluk te plassen in het gat in de grond waar het enige licht vandaan komt. 



tergend langzaam


Het is even voor half twee als we de eerste glimp opvangen van het Gokteik viaduct, tussen de bomen door in de verte. We rijden door uitgehakte rotsen, langs zonnebloemen en bomen en dan opeens staan we voor het begin van de brug. Heel langzaam rijden we over de gietijzeren brug die zo’n 95 meter hoog is en 675 meter lang.

 

Toch wel iets bevreesd door deze gigantische hoogte en het feit dat er sinds jaar en dag geen hol is gedaan aan onderhoud kijk ik naar de diepte.

 

Omdat de ramen open zijn kun je de vallei inkijken waar een heel klein stroompje stroomt. De brug knikt een beetje zodat je een redelijk goed beeld heb hoe diep het is en dan zijn we aan de overkant en rijden we een stuk haaks op de brug zodat je een goed beeld hebt.

 

De Engelsen hebben de brug in 1905 gebouwd om het traject aanzienlijk te verbeteren en versnellen tussen de stad Lashio in het noordoosten van het land en Mandalay. Het was toen de tweede hoogste brug ooit. We zigzaggen tegen de heuvels aan de overkant en hebben nog een aantal keren een zeer goed beeld van de brug voordat we echt verder rijden richting Pyin-Oo-Lwin.

 

Het is even over vieren (keurig op tijd ondanks ons late vertrek) als we aan komen bij het treinstation van Pyin-Oo-Lwin (PoL) en onze treinreis van 5 uur erop zit. Oranje gekleurd van het stof en met rode ogen en neus van het snuiten stap ik het perron op. 



tips & advies (2014)


Je dient om 09:00 op het treinstation aan te sluiten bij de rij om een kaartje van deze trein te kopen. Deze gaat dagelijks en komt om half tien aan in Hispaw (afkomstig uit “Lashio”). Je kunt een gewoon kaartje kopen voor 1250 K en dan heb je een plekje op een houten bankje tussen de lokalen.

 

Of je koopt een “upperclass” kaartje van 2950 K en dan heb je een zachte stoel. De rit duurt ongeveer 5 uur. Op een bord in het station kun je een kaartje vinden met tijden van aankomst en vertrek van elk station op het traject. 

 

TIPS: 

• Neem een hooikoortstablet of spray mee als je hiervoor gevoelig bent. Alle ramen van de trein staan open en het is heel stoffig. 

• Koop bij station “Kyaukme” (als je voor de rest geen eten mee hebt) een bak rijst o.i.d. – het is de enige lange stop (half uurtje) voor je eindstation “PUL”. 

• Ga alleen naar de wc als de trein dreigt vaart te minderen; anders wordt het een kliederboel. 



zie ook:




meer links:


El Nariz Del Diablo

ECUADOR

Vanuit Alausi kun je een prachtige treintrip maken zigzaggend door het indrukwekkende landschap. 

Kanchanaburi

THAILAND

In Kanchanaburi kun je een treinreis maken over de traditionele death railway van WW2 over de Kwai.