Achtergrondinformatie - Myanmar

Het Britse hoofdkwartier was ervan overtuigd dat de Japanners hun veldtocht in India vanaf de “Chindwin” rivier zouden continueren zodra de regentijd over zou zijn.

Brits generaal “Wavell” dacht al aan aanvallen om Birma te heroveren toen de Engelsen nog op hun terugtocht waren terwijl eerst de organisatie in India (inclusief infrastructuur) vanaf niets opgebouwd diende te worden.

Pas vanaf December zou een aanval op z’n minst mogelijk zijn. Daar waar de aanval in de “Arakan” nog faalde werd een bescheiden succes gehaald met de onorthodoxe manier van oorlog voeren die de “Chindits” wereldberoemd maakte. 

Er zou eind 1942 – begin 1943 een gelimiteerde aanval (Operatie “Cannibal”) komen in de provincie “Arakan” met als hoofddoel het heroveren van “Akyab” eiland.

Deze bevatte een haven en een vliegveld wat het hele jaar gebruikt kon worden en zou als springplank dienen bij de rest van de herovering van Birma.

De infastructuur in deze regio kon snel en redelijk goed aangelegd worden. Het bleek ijdele hoop – de vooral Indiase soldaten waren slecht getraind en totaal niet klaar (psysiek en mentaal) om in dit moeilijke terrein (jungle en bergen) tegen een zeer goed getraind, mentaal ijzersterk en ingegraven leger van de Japanners te vechten.

De Geallieerden werden heel snel opgerold en teruggeworpen naar waar zij hun aanval waren begonnen. Het relatieve succes van de “Chindits” werd herhaaldelijk ingezet om de tegenvallende resultaten van operatie “Cannibal” te overschaduwen. 

Terwijl de belangrijkste noord-zuid treinverbinding op tientallen plekken werd vernield duurde het hoogstens een week voordat transport weer mogelijk was. “Wingate” beval een column zelfs over de “Irrawaddy” te gaan.

De terugtocht eind Maart was op eigen houtje en het duurde soms weken en maanden voordat alle soldaten terug waren in India. Sommige kwamen zelfs in China terecht.

De soldaten hadden honderden kilometers door dichte jungle, hoge pieken, kolkende rivieren en door vijandelijk gebied rondgetrokken en een derde was onderweg gesneuveld, gevangen genomen of achtergelaten bij dorpsbewoners. Een andere grote groep was er zo slecht aan toe dat zij niet meer actief konden deelnemen aan de oorlog. 

De meeste Britse officieren vonden de hele operatie maar een verkwisting van geld, manschappen en voorraden. Het resultaat was zeer mager maar voor het moraal van de Geallieerde troepen in India werkte de operatie als een nieuwe opleving. Ook werd de legende dat de Japanners geboren jungle vechters waren te niet gedaan.

Het rapport van “Wingate” kwam bij “Winston Churchill” op z’n bureau die hem prompt uitnodigde voor de “Quebec” conferentie. Naast Amerikaanse hulp voor een nieuwe “lange afstands penetratie” in 1944 zouden de Amerikanen ook hun eigen guerilla beweging opzetten: “Merill’s Marauders”.

Er werden nu twee brigades uitgerust waarvan er een altijd actief zou zijn achter de Japanse defensielinie. Verschil van aanpak zou zijn dat er een vaste “basis” zou komen om vanuit daar aanvallen uit te oefenen. Daar zouden d.m.v. veel meer vliegtuigoperaties manschappen en voorraden aangeleverd en verscheept worden.

In Februari 1944 werden drie hoofddoelen voor de nieuwe “Chindit” aanval opgezet:

1)    Meehelpen en bewaken van de nieuwe “Ledo” weg;

2)    De weg vrijmaken voor Chinese troepen om de “Salween” rivier te overschrijden en Birma in te komen; 

3)    Zoveel mogelijk schade berokkenen aan de vijand in Noord Birma. 

De meeste nog fitte “Chindit” soldaten werden eind 1944 en begin 1945 in andere legeronderdelen verplaatst. In Februari van dat jaar werd officieel het “Chindit” boek gesloten. Naast het ministerie van defensie in London staat sinds 1990 een standbeeld om “Wingate” en z’n “Chindits” eer aan te doen. 

Tot op de dag van vandaag is er veel commotie m.b.t. het doel en nut van het inzetten van speciale troepen achter de vijandelijke linies. De training is kostbaar en lang – de opoffering aan materieel en manschappen hoog.

Het nut van het doorsnijden van de communicatielijnen in Birma (en de lengte daarvan) is nooit aan het licht gekomen. Wat wel zeker is dat de helfhaftige daden van de “Chindits” waren die het moraal van leger en bevolking in India een nieuwe dimensie hebben gegeven.