Reisverhalen - Montenegro

We komen na 1 uur en 15 minuten bussen aan in de stad Uljinc. We besluiten direct door te gaan en kopen een busticket naar Sveti Stefan (7 euro). Het is wel even schrikken met de prijzen in euro’s. We rijden langs de stad “Bar” waar de meeste mensen uitstappen en wat ooit de grens was tussen het Habsburgse Rijk en het Ottomaanse Rijk.

Het kasteel of fort Haj Nehaj missen we volkomen maar we kijken neer op het kleine plaatsje Petrovac waar een perfect bewaard gebleven mozaïeken vloer gevonden zou zijn uit Romeinse tijden. Dan zien we het perfecte kleine eilandje van Sveti Stefan opeens opdoemen. Zo rond de 15e eeuw ontstond op het eiland een vissersdorp. In de vijftiger en zestiger jaren werd dit echter omgebouwd tot hotelresort wat het tot op heden is (helaas).

Even later worden we door de chauffeur er naast de hoofdweg bij een kruising uitgezet. Jammer genoeg rijden we dus geen busstation in waar we op gehoopt hadden – en waar dus lokale mensen zouden staan om kamers aan te bieden. We maken de eerste foto’s van het privé eilandje voor de kust (sinds 1950) en besluiten dan de zigzagweg naar beneden te maken om een informatiepunt op te pikken, het busstation wellicht of hopelijk snel een kamer te vinden.

Het aantal terrasjes is minimaal en het lijkt wel een dode stad. Opeens staan we bijna op het strand en vragen ons af of we iets gemist hebben. 

Met het zweet op onze voorhoofd zien we geen station wel een gebouwtje wat een informatiepunt blijkt te zijn en we gaan naar binnen. Het jonge meisje zegt dat dit geen informatiecentrum is maar een registratiepunt.

Wij wisten niet ‘ns dat we moesten registreren. Het blijkt dat het station waar iedereen het over hebt, een halte is en de bus hier maar ook een stuk terug opgepikt kan worden.

Ze kan ons eigenlijk weinig vertellen over prijzen van kamers alleen dat ze prijzig zijn hier. De supermarkt verderop is ook belachelijk duur en wij besluiten terug te gaan naar de hoofdweg waar we vanochtend onze wandeling in “SS” zijn begonnen.

Dan wandelen we langs de hoofdweg waar we een goed zicht hebben op het eiland voor de kust. De plek waar wij misschien een wildkampeerplaats hadden bedacht is afgezet – niet zo vreemd want het is van de mooiste plekken om een hotel neer te zetten voor het uitzicht. We kunnen langs het hek wandelen en lopen een stukje bos in – als er een wow factor is hier langs de kust dan is dit het wel – wat een uitzicht op het privé hotel waar zo’n beetje alle grote sterren uit de wereld hebben gelogeerd.

Claudia Schiffer, koningin Elizabeth II, Doris Day, Sylvester Stallone en Sophia Loren zouden hier al gelogeerd hebben. Het eiland heeft een eigen casino (“Casino Royale” uit James Bond wellicht dat zich hier afspeelt) en in 1992 vond hier de legendarische schaakpartij tussen Boris Spasski en Bobby Fischer plaats. 

We praten met de vriendelijke campingeigenaresse en we kunnen wat van de prijs afpraten.

We vinden twee goede plekken onder de olijfbomen op een plateau en zetten een kop thee. Een kat met een oog komt op ons af en zal ons niet meer alleen laten. Het stikt direct van de muggen maar er loopt ook een kudde katten in het rond en wat loslopende kippen.

Een sterke wind zet op en we kunnen elkaar niet meer verstaan. We zetten onze tent op terwijl auto’s langsrijden die waarschijnlijk (en hopelijk) verderop kamperen (op het auto kamp) en/of naar het strand gaan verderop.

Als het donker wordt en de lampen niet aangaan wordt het luguber – de deuren slaan open en dicht van het armoedige wasblok en de olijfbomen kraken. We besluiten onze tenten op te zoeken.