Reisverhalen - Montenegro

durmitor nationaal park

HOME / Montenegro / Montenegro reisverhalen

inleiding

Het duurt ongeveer een uur als we in het nietszeggende Savnik aankomen en de meeste mensen uitstappen. Met vier passagiers rijden we het laatste uurtje in de bus naar Zabljak. Het uitzicht is er een van plateaus met grote grijze rotsen en kleine weerhuisjes.

Het lijkt wel een maanlandschap. Schaduwen tegen rotsen en dan het dorp wat inderdaad op een ski oord lijkt. Het busstation is er eentje zoals ik duizenden heb gezien en ik word direct aangesproken door een jongen die z’n tong breekt over alles wat hij in een minuut wil uitleggen.

Resultaat is dat ik denk dat hij slaapzalen (dormitories) wil aanbieden voor 8 euro en ik eigenlijk wel een kamertje voor mij alleen wil. Het blijkt dat hij het had over het nationale park Durmitor en we proberen het nog een keertje.

Het is een wandeling van niets naar z’n houten huisje wat even achter het station ligt. Ook binnen is alles van hout en ik krijg m’n eigen kamertje. Hij wijst nog ‘ns op een kaart en wat hij allemaal kan bieden – raften, fietsen, hiken en weet ik veel meer.

Ik maak duidelijk dat ik niet zo heel veel tijd meer heb en morgen alleen richting “zwarte meer” wil. Ik betaal de jongen en leg m’n grote tas neer. Dan maak ik rechtsomkeert en maak een wandeling naar het tweede cluster van winkels dat even verderop ligt. Ik doe wat boodschappen en wordt onthaald door tientallen reuzen met gigantische hikers-schoenen aan, banden om hun hoofd en tassen vol voer.

Ik koop wat snacks, eet een hamburger bij een fastfood restaurant en wandel terug naar m’n houten huisje waar de eigenaar met z’n vrouw aan de spaghetti zit in de keuken. Wonen hun hier dan gewoon? Ik maak m’n kamertje m’n thuis en werk wat achter m’n computer en lees m’n boek. Ik zet m’n wekkertje op 08:00 uur.

crno jezero

De volgende morgen kijk ik door het raam zonder gordijnen - het is bewolkt buiten maar wel droog. Ik ruim m’n spullen een beetje op, fris mij op beneden in de douche en pak m’n dagtas. Voor de zekerheid neem ik een paraplu mee want hoorde van de Israëliërs gisteren dat hier erg hard en vaak regent.

Ik heb nog “Boban” nog z’n vrouw vandaag gezien als ik de deur open maak en achter mij dicht maak. Ik wandel terug naar het cluster huizen en winkels verderop en wandel daarna richting het nationale park.

Het is een heerlijke wandeling langs hele oude houten huisjes met veel groen – ik ben, waarschijnlijk omdat ik nog zo vroeg ben, een van de weinige die die kant opgaan. Het is bijna negen uur als ik bij de poort aankom; er staan misschien 5 auto’s en twee busjes op het parkeerterreintje. Je zou, dat zei Boban gisteren, om dit huisje heen kunnen lopen om de 3 entree fee te ontlopen maar ik zou niet (meer) weten hoe.

Ik betaal braaf m’n deel al ben ik nu blij dat ik niet met de auto ben want dan betaal je nog meer. In zo’n 800 meter sta je voor het zwarte meer en uitzicht op twee grijze pieken met wat sneeuw erop. Ervoor wouden vol naaldbomen en natuurlijk het zwarte meer waar alleen drie kleine bootjes aan de zijkant op dobberen. Voor mij loopt een grote groep Spanjaarden klaar, zo te zien, voor een lange dag in de bergen.

Ik ben blij dat ik niet hoef – het staat al een tijd op regen. Ik wacht tot zij klaar zijn met foto’s nemen en een kant kiezen – ik zal namelijk de andere kant kiezen om hun te ontlopen.

Je kunt hier niet verdwalen en het is een prima wandeling – de hele tour om het meer heen dat uit twee delen bestaat is zo’n 1,5 uur. Langs het pad wat perfect is aangelegen zijn voldoende bankjes en hier en daar staan kleine houten hutjes langs de kust.

Het weer is wisselvallig; het ene moment komen de warme zonnestralen door het bladerdek, dan weer blaast de wind een koude bries en dan is het windstil maar bewolkt.

Het is nog niet zo druk maar er komen wel steeds meer mensen het pad op en ik wandel, net als een Duits stel, een verkeerd pad op richting de punt van het schiereilandje.

Het maakt niet uit, ik heb tijd genoeg vandaag en vind het niet erg om even wat langer te lopen. Terug op het pad is het denk ik tijd om terug te gaan. Ik heb het rondje afgemaakt en het wordt nu druk met toeristen.

Zo te zien is er ook een bus (of twee) gearriveerd die alleen het stukje lopen naar het begin van het meer, daar wat foto’s maken en terug de bus ingaan. Ik wandel terug naar het stadje als het begint te regenen.

Ik pak m’n paraplu uit m’n tas en vind een leuk bakkerijtje waar ik een dikke hartige taart koop en een kop koffie. Even denk ik aan die enthousiaste groep Spanjaarden die nu waarschijnlijk plat geregend is na deze stortbui waar maar geen eind aan komt.

tips & advies (2015)

Er is een soort van busstation (al is het meer een parkeerplaats waar de bussen stoppen) in het eerste gedeelte van Zabljak. De meeste bussen rijden via Savnik richting Niksic wat de grote stad in de regio is.

Zabljak – Niksic – Sarajevo (BiH): er zouden regelmatig bussen gaan maar er gaat er zeker eentje om 07:25 in de ochtend. Deze zal aankomen in Niksic om 08:45. Kosten 6 euro en een euro voor je tas.

Om 09:00 gaat de bus naar Sarajevo (ik meen 1 van de 3 per dag) – kosten 15 euro – duur ongeveer 5 uur. Je stopt niet op het centraal station maar op een ander kleiner busstation.

Als je vanaf het vermeende “busstation” de weg vervolgt kom je bij een tweede cluster van winkels en restaurantjes. Indien je hier wederom rechtdoor loopt (3 km) kom je bij de ingang van het Nationale park (3 euro entree zonder auto) en het zwarte meer.

Misschien een beetje een vreemde plek is het bakkerijtje dat vlak achter de grote supermarkt zit. Je kunt hier cake, brood en burek kopen en een heerlijke kop koffie. Er is een soort van café-achtig voorportiek gemaakt van hout waar je kunt zitten. Het is niet duur en er staat een goede (Engelse) muziekzender op.

Voor de rest kun je bij het fastfood restaurant Stari een redelijke hamburger krijgen voor 1,50 euro.

Naam : privé huis en reisagent Durmitor Magic (Boban Gluscevic)

Adres : net achter het busstation

Prijs : 8 euro (single)

Tel.nr. : + 382 69 539 739

E-mail : bobankkp23@gmail.com

Inhoud:

Boban haalt mensen (reizigers) op van het busstation en heeft een heel verhaal over tours die je kunt maken; je kunt ook bij hem thuis slapen. Hij heeft een klein houten huisje met een tuin eromheen op zo’n 100 meter bij het busstation vandaan. Nadeel is dat hij, z’n vrouw en kleine kind daar ook slapen.

Tweede nadeel is dat het huisje zeer gehorig is omdat het helemaal van hout is gemaakt. Beneden is de wc-douche en keuken die allen gedeeld worden ook door de familie. De kamers die hij verhuurd zijn boven – het is een single, een kamertje met drie bedden waar je doorheen loopt als je in de single slaapt en een kamertje apart.

Ik was alleen en ik moet er niet aan denken hoeveel geluid er geproduceerd wordt als er nog meer mensen slapen. Ik had al best veel “last” van het gezin beneden die talloze malen door de piepende deur gaan naar de keuken en/of badkamer. Er is goedwerkende WIFI en Boban kan je van alles aanbieden op het gebied van dingen die te doen zijn in het nationale park.

Hij spreekt redelijk goed Engels.