Reisverhalen - Macedonië

De rit zou zo’n 40 minuten duren maar het duurt een uur en dat ligt niet aan de grote snelweg die er in keurige stad bijligt. Van ver is deze grote “Albanese” stad in Macedonië zichtbaar tegen de bergkam van Sar Planina aan.

Ik had de buschauffeur al gevraagd waar uit te stappen aangezien ik naar het geschilderde klooster toe wilde en nu even voor een grote bocht laat hij mij eruit met wat anderen. Er schijnt nog een oudere man – een Pool- ook naar het klooster te willen en de chauffeur wijst op een taxi.

De man wil net als mij liever lopen en we besluiten samen te gaan.

Z’n Engels is beroerd maar hij spreekt krakkemikkig Duits, net als ik en zo zigzaggen we door de stad heen. Vooral het centrum met z’n gezellige terrasjes langs de Pena rivier zien er perfect uit net als de oude hammam waar nu een expositie in gezet is. 

Dan zien we het klooster Sarena Dzamija en ik moet direct denken aan “the house of cards” omdat de buitenkant geverfd is in de vorm van speelkaarten met verschillende kleuren maar dezelfde opdruk (de achterkant van de kaarten zien er zo uit). We gaan de drukke weg over en neem een kijkje dichterbij.

De hele buitenkant is “kaart” en we wandelen langs de kloostermuur het hek door naar de binnenplaats. Hier zitten drie oudere mannetjes thee te drinken.

De Pool kan een beetje converseren en ik begrijp dat we onze schoenen uit moeten doen als we naar binnen willen gaan – en dat willen we. 

Felle kleuren en kandelieren

Binnen ligt een gigantisch dik rood met goud afgewerkt kleed. Het is een vierkant geheel, niet heel groot en de drie balkons binnen vallen direct op net als het witte marmeren trappetje dat naar zo’n 3 meter boven leidt – tegen de muur aan. Eigenlijk weet ik nog na al die jaren niet waar deze heen leidt en waarvoor dient in moskeeën.

De koepel is versierd met kleine ronde schilderijtjes zo lijkt het en daaromheen is veel geel gebruikt. Het schijnt overigens dat ze 30.000 eieren hebben gebruikt om de verf zo glansrijk te krijgen.

Er zijn behoorlijk wat ramen en er hangen zeer pompeuze kandelieren aan het plafond. De Pool ben ik kwijt en besluit dat het tijd is om een hapje te eten. Bij een lokaal restaurantje wandel ik naar binnen en bestel een 6-tal kebabi’s. ik moet 80 MKB afrekenen wat echt een koopje is voor wat ik heb gekregen.

Het is nog even zoeken naar het busstation maar het blijkt dat ik dezelfde weg moet teruglopen als ik heen ben gekomen en dan langs het grote “Vero” supermarktgebouw en dan rechtsaf.

Er begint een discussie tussen twee mensen achter het raampje en het meisje achter de toonbank over m’n busticket naar het klooster van “Johannes de Doper” in het Mavrovo NP. Conclusie is dat de bus wel direct doorgaat en dat ik gewoonweg moet wachten tot 13:00 wanneer er een minibusje komt die ik wel moet waarschuwen dat hij stopt bij het klooster. Het zal mij benieuwen waar ik vanavond terechtkom. 

Ook kan hij goed inschatten wat ik wil weten, welke fouten ik zou maken en we praten over de bevolking, mentaliteit en politiek in Macedonië en Albanië. De rit gaat snel en af ent toe probeer ik even te genieten van het nationaal park wat we net zijn binnen gereden.

Het park staat bekend om z’n skipiste, watervallen, vele naaldbossen, hoogste berg van het land en kleine traditionele (inmiddels bijna verlaten) dorpjes. We rijden langs het prachtige blauwe meer van Mavrovo en opeens zie ik het bordje van m’n klooster.

De chauffeur was het stiekem toch opeens vergeten en de jongen schreeuwt naar voren om te stoppen. We nemen afscheid en ik pak m’n tas uit het achterruim. Het is half drie. De weg gaat hier steil omhoog in haardspelbochten en omhoog kijkend zie ik alleen bomen en een steile rotswand. Hoe ver zou het zijn? 

Het valt mee en na een paar honderd meter klimmen loop ik langs de hoge kloostermuren die hier zijn aangebracht. Opgelucht wandel ik de poort onderdoor en sta dan op het binnenplein.

Een vijvertje, prachtig gerenoveerde gebouwen en ik zie al wat monniken rondlopen. Ik wandel het souvenirwinkeltje in en vraag of er een slaapplaats is. Ik moet broeder Serge vragen die blijkbaar in de kerk aanwezig is.

Een vol klooster

In de kerk kom ik weer een monnik tegen maar Serge is verderop. Dan eindelijk ontmoet ik een man met een lange witte baard en dit moet dan de baas zijn. Hij staat met wat mensen te praten en ik vraag op gedempte toon of er misschien kans is dat ik hier kan blijven overnachten. Normaliter wel zegt hij rustig maar het is heel druk en het zit eigenlijk vol. Vol? Een klooster vol? Dat heb ik nog nooit gehoord. 

Ik heb altijd geleerd dat er altijd plek is voor een heilige ziel meer. Blijkbaar gaan de kloosters commercieel of is de mentaliteit veranderd. Of mijn gezicht stond de brave borst niet aan. Super teleurgesteld bedank ik de man en wandel weg. Maar niet voordat ik van prachtige uitzicht heb genoten van de bergen aan de overzijde. 

Het is fantastisch maar word gek van een monnik die constant achter mij aanloopt – waarschijnlijk bang dat ik wellicht een fotootje maak. Ik maak nog een keer duidelijk dat ik het vreemd vind dat ik bij een klooster wordt weggestuurd – ik heb geslapen in kloosters in Strumica en Krivka Palanka zonder problemen.

Waterpomp is een uitkomst

De man vind het sneu en begint over een hotel op zo’n 3 kilometer afstand. Onderweg naar beneden kom ik een hele Nederlandse tourgroep tegen waar ik m’n verhaal even tegen vertellen en kom in het dal de chauffeur van die bus tegen.

Hij wil mij straks wel meenemen naar Debark want het hotel verderop is peperduur zegt hij. Ik begin te wandelen en kom na zo’n 1,5 kilometer langs de snelweg die eigenlijk levensgevaarlijk is een houten huisje tegen met twee waterpompen.

Ik vul m’n flesjes, spat wat water in m’n gezicht als ik opeens een busje aan zie komen. Ik ren naar de weg, sla met m’n handen en zie hem verderop stoppen. Het busje zit vol en m’n tas past niet meer achterin. Ik neem plaats op de achterbank waar ik onderuit moet zitten daar ik anders met m’n hoofd in het dak zit. Jammer genoeg zie ik op deze manier weinig van het prachtige landschap wat langs ons heen scheert.

Het meisje attendeert mij nog wel op het grote meer wat net voor Debark wordt overschreden met een brug.