Reisverhalen - Laos

Achter mij zie ik alleen wat vracht uitgeladen worden. Ik kijk de boot vanaf de oever na en zwalk door het zand verder de zandwal op. Daar staan wat kleine stalletjes en twee jumbo’s (of sangthaew) op mij te wachten.

Het is hoopvol om te zien dat er al mensen inzitten maar teleurgesteld hoor ik dat deze in ieder geval niet naar “Hongsa” gaan waar ik heen wil.

De andere blijkt daar wel heen te gaan en ik neem plaats op een van de bankjes. 

Er zijn wat grote vrachtwagens bezig grote boomstammen te vervoeren en ik aanschouw het terwijl de uitlaatpijpen verschrikkelijke grote pluimen rook verspreiden.

Uren verstrijken

Een uur later komt een meisje tegenover mij zitten en zij spreekt gebrekkig Engels; wat ik begrijp is dat deze jumbo pas om 16:00 gaat vertrekken en dat ik dus nog uren moet wachten. 

Terwijl de wind aanzet en zand de pick-up inblaast spring ik de jumbo uit en wandel het dorpje in wat niet veel meer is dan een paar huizen en hutjes. Ik wandel over het zandpad wat de enige toevoer is naar hier en loop al snel het dorpje uit, de jungle in, en kijk naar de vallei beneden met zijn rivier.

Het laatste hutje is een eetstalletje en met handen en voeten communiceren we en ik bestel een noedelsoep met kip. Als ik terugkom bij de jumbo zit deze vol met mensen en er worden tussen onze benen in nog wat grote zakken vracht gegooid. 

Terwijl ik van plan ben nog even op het terras van het huis te gaan zitten wat lijkt op een ontmoetingsplaats (er zitten wat mannen op een houten vlonder te kaarten), maant de chauffeur dat we gaan en kijkend op mijn horloge zie ik dat het pas kwart voor drie is. 

De weg is stoffig en zit vol met gaten die we met halsbrekende toeren ontwijken door van de ene naar de andere kant van de weg te slingeren. We rijden dwars door de jungle en je moet je goed vasthouden om niet naar de andere kant van de truck te vliegen, waar oma glimlachend toekijkt hoe ik reageer op dit alles.

Na een uur rijden we de bergen uit en komen we terecht op een redelijke weg tussen wat akkergronden in. We rijden “Hongsa” binnen waar we stoppen bij wat het busstation zou moeten zijn.

Er staat een houten bord met wat papieren erop geprikt wat de bustijden moeten zijn en een paar hoopjes stof die de inhammen aangeven waar de parkeerplaatsen zijn. Als ik laat zien waar ik graag wil slapen wijzen de mannen de weg af en ik wandel die richting op om direct de villa te zien. 

Belle Epogue

Het is een huis zoals uit de Franse tijd, groot, opzichtig met een groot terras onder een luifel aan de voorkant en balkonnetjes aan de voorkant. Er zitten in de tuin twee Franse toeristen te lezen en ik wandel de grote bijna lege huiskamer in waar de koele tegels koud aanvoelen aan mijn voeten.

Ik krijg een prima kamer toegewezen in een gangetje op de begane grond en check in. Ik bestel een koffie en sluit aan bij de andere toeristen en heb al snel door dat wanneer vrachtwagens langsrijden je hand op je mond moet houden vanwege het opstuivende stof. Voordat ik ga slapen loop ik nog een klein rondje door het dorp wat eerlijk gezegd niet heel spannend is zo op het eerste gezicht.   

De houten huizen doen me denken aan een western. In het midden van een dorp is de markt; uitgestald onder een luifel van golfplaten worden de meest uiteenlopende producten verkocht. Ik zie speelgoed naast een platgedrukte rat liggen, en fruit naast bezemstelen en iets wat lijkt op een biggenoor.

Naast de markt is een klein zandbakje ingericht als “petang” plaats – het Laose “Jeu de Bouille” - en de mannen nemen dit gezien hun gezichten uiterst serieus.

Ik wandel verder het dorp en “ontdek” een tempel met prachtige muurschilderingen. Dan besluit ik een kijkje te nemen buiten het dorp en wandel over het grindpad wat ik gisteren met de jumbo heb afgelegd. Naast de weg ligt een tempelcomplexje en ik kijk eerst over het kleine poortje of ik iemand kan ontdekken. Ik zie niemand en loop voorzichtig het pad op, ook om de slapende hond niet wakker te maken.

Als ik midden op het pleintje sta komt een monnik naar beneden en we praten wat. Ik wijs naar de tekeningen op de tempel en ik hoop eigenlijk dat hij me zijn vertrekken laat zien maar dat gebeurt niet. Op de terugweg kom ik langs de regionale benzinepomp die geen pompen heeft zoals wij ze kennen maar tonnen met gekleurde vloeistoffen.

Als ik het dorp nader neemt de wind toe en hoor ik de golf- en aluminiumplaten rammelen en moet ik de stofwolken ontwijken. Onder het genot van een ijsthee op een terras realiseer ik mij dat mensen hier best wel “opgesloten’ zitten en geen benul hebben hoe wij in de Westerse wereld verwend zijn m.b.t. flexibiliteit.

WIST JIJ?

Dat het bergvolk “Thai Lu” is geïnspireerd voor de bouw van hun traditionele hut door een zwaan? Op palen met lange daken voor protectie tegen wind, zon en regen. Er is zelfs een raampje waar je wel uit kunt kijken, maar niet in.

__________________________________________________________________________________

Achter de markt die inmiddels verlaten is bevind zich een leuk restaurantje en ik ga aan een tafeltje buiten zitten. Het stof wordt van de menukaart afgeblazen en het lijkt erop alsof ik de enige “farlang” (buitenlander) in het dorp ben tot twee komen aangereden op hun motors. Helemaal onder het stof stappen ze af en knikken goedkeurend.

Dit restaurantje lijkt de enige lichttoorts in het dorp wat nu pikdonker wordt en ik bedenk me dat ik zo meteen nog wel mijn villa terug moet vinden. Het wordt steeds drukker met mannen die uit pick-ups springen en “Lao”bier bestellen. Ik wandel naar huis en kijk nog een keer om naar deze enige oase van licht omgeven door duisternis en rust.

Thuis douche ik alle stof van mij af en kruip onder de dekens want het wordt fris hier ’s nachts.     

De “sawngthaew” naar Tha Suang staat al klaar maar het kan nog wel even duren voordat deze daadwerkelijk vertrekt. Ik koop wat eten na mijn ontbijt bij de villa voor onderweg en dan opeens zie ik hem in het dorp voorbijlopen; een werkolifant – de voornaamste redenen om naar dit dorp te komen.

Er zit een “mahout” bovenop en je ziet wat touwen hangen waarmee hij waarschijnlijk helpt boomstammen te versjouwen of tin vervoert. Ook lopen er verschillende soorten bergvolkeren (voornamelijk verschillende soorten Thai Lu) met karretjes die op weg zijn naar de markt en in stilte geniet ik om het feit dat ik toch mijn zin heb gekregen.

Om 9:15 hobbelen we weg om verderop in het dorp te stoppen om plaats te moeten maken voor drie manden vol met eenden en hanen. De route is prachtig en gaat weer deels door de jungle maar ik ben er niet helemaal zeker van of dit dezelfde route is die ik eerder heb gereden, ook al is het wel weer stofhappen geblazen.

Als ik sta te wachten op de plek waar ik een paar dagen geleden aan de wal ben gegaan, hoop ik op een lokale boot die me het laatste stuk naar Luang Prabang gaat brengen maar deze hoop vervliegt als ik allemaal witte huidjes op de boot zie zitten. Vreemd wordt ik aangekeken als ik hier als enige toerist de boot opstap en je hoort mensen denken “waar komt hij in godsnaam vandaan”.

De boot is knotsvol en vol met Westerse vooral jonge toeristen en ik ben genoodzaakt helemaal naar achteren te lopen. Daar tegen de rugtassen aan die hier zijn opgestapeld en op de grond vlakbij de machinekamer vind ik een plekje en ik plof neer.

De Mekong rivier

Praten is zo goed als onmogelijk met dit oorverdovende geluid van de motoren en daarom doezelt iedereen die hier zit weg of zit te lezen. ’s Middags beginnen een paar dronken jongens hier te kaarten en ik doe mee.

Omdat mijn tas bovenop ligt ben ik als eerste de boot af en probeer het centrum zo snel mogelijk uit te lopen om in een wat rustigere straat in de stad mijn hostel te vinden. Ik ben in de grote stad. .