Reisverhalen - Laos

Vanuit hoofdstad Vientaine reis ik eerst naar, wat blijkt, gehucht “Ban Na Hin”. Ik ontmoet twee andere Nederlandse reizigers in de bus en samen lunchen we – natuurlijk noedelsoep.

Na de maaltijd stappen we in een “sangthaew” die niet veel later terug moet omdat de as gebroken is. We gaan allemaal mee naar de garage waar de monteur aan het werk gaat. Binnen een uur rijden we weer – nu richting Tham Kong Lo.

In het gehucht Ban Kong Lo zouden geen hostels zijn en daarom beginnen we meteen te zoeken naar een “homestay”. We vragen rond en krijgen een plekje in de huiskamer aangeboden waar een kleed komt te liggen en daar blijft het bij. Omdat het al donker wordt besluiten we toch het bungalowtje te nemen wat we zojuist hebben ontdekt en checken in. 

Aan de hoofdweg wat niet meer is dan een breed zandpad vinden we een klein houten hutje wat dienst doet als restaurant en we bestellen “sticky rice” met buffelvlees. Verderop in het dorp schijnt een feest gaande te zijn want de muziek is goed te horen. Het is een dorpsfeest en het jonge zusje brengt ons erheen.

Er zijn stalletjes met koopwaar, eten en drinken en je kunt allerlei spelletjes spelen. Er wordt gegokt, gedanst en bv. pijltjes op ballonnen gegooid. We gaan even zitten aan een tafeltje waar een soort van DJ de mensen probeert over te halen op het grasveldje te trekken wat de dansvloer is.

We zijn de enige toeristen en worden al snel de vloer opgetrokken om onze kunsten te tonen en de mensen vinden het prachtig en staan inmiddels drie rijen dik te kijken.

Nadat we voor de vijfde keer inmiddels hetzelfde populaire deuntje hebben gehoord, lopen we nog even rond op de markt om daarna huiswaarts te gaan.

Vandaag is er een optocht te bewonderen in het dorp waar de huizen veelal op palen staan en daaronder de dieren rondscharrelen. 

We zijn eigenlijk op weg naar de rivier en wandelen naar het einde van het dorp, door het bos totdat we bij de rivier aankomen. Hier betalen we de entree van de grot en de mannen van de boot alvorens we een stukje de grot inlopen en plaats nemen in een soort van kano met motortje.

We moeten uitkijken want het is donker, groots en glibberig. Op de bodem van het heldere water liggen allemaal grind en ik ben blij dat ik mijn sandalen aan heb, want we moeten nu al door het koude water stappen dat behoorlijk stroomt om in de boot te komen.

Het is aardedonker en daarom hebben we twee mensen mee; een die met een grote bouwlamp op de voorkant van de boot zit om te kijken of we niet vastlopen en degene die het motortje bedient. 

Het is het droge seizoen en we moeten er talloze malen uit omdat de boot vastloopt in het grind. Met onze eigen zaklantaarns kunnen we op deze manier de grootte van de grot bepalen en het is een onheilspellende tocht in het donker in een grot met veel water.

Er zijn stroompjes aan de zijkant, soms in het midden en de grot is af en toe heel groot en ruim, om dan weer laag te zijn en je druppels water op je hoofd krijgt. Ook het waterpeil verschilt; soms denk je even uit te stappen en kun je de bodem niet voelen, en soms moeten we de boot duwen om vooruit te komen.

We gaan er nu uit om de glinsterende stalagmieten te bekijken en het lijkt hier wel op een heuse piratengrot. Om het beter te zien is hier wat elektra aangelegd maar ik persoonlijk vind het veel mysterieuzer om het in het donker te zien. 

Na 7 km grot zien we licht aan het eind van de tunnel en varen door een stuk jungle heen om daarna aan te meren. We strekken onze benen en er staan wat souvenirkraampjes, terwijl de mannen een rokertje doen en de boot hozen.

Op de terugweg lijken we een andere weg te kiezen en nu komen ook tegenliggers op ons af wat een vreemd gezicht is; eerst een heel klein lampje in de verte en dan de tweede om vervolgens de boot opeens naast je te hebben en vaak toeristen te zien zitten met hun reddingsvest aan. Aan de andere zijde bedanken we de mannen in de boot en is het tijd om te gaan.