Reisverhalen - Kirgizië

En vanzelfsprekend staan er een tweetal taxi’s die klaarstaan om deze slappe Westerse toeristen een poot uit te draaien.

Kijkend in mijn reisgids moet dit het internationale busstation zijn maar het lijkt meer een verlaten bunkercomplex; winkels, wachtruimtes of informatiecentra zijn er niet – het is deels overwoekerd met groen, planken hout zijn voor open gaten getimmerd en wij zijn de enige mensen die hier zijn samen met de twee taxichauffeurs.

Alleen onze bus staat er en er loopt inderdaad ook een zwerfhond in het rond. Ik lees dat we zo’n zes kilometer van de stad verwijderd zijn, vlakbij de Oezbeekse grens. Aan de rand van het parkeerterrein staat een groot bord waarop bestemmingen te lezen zijn in Cyrillisch schrift.

Je moet niet denken aan het aantal uren bussen het is om naar Moskou te gaan maar dat is de enige stad die ik in dit schrift kan herkennen. Het is 5:00 en het begint een beetje licht te worden. De bus vertrekt en het Poolse stel besluit een taxi te nemen naar de stad.

Ik wil wachten op een lokale bus ook in de veronderstelling dat er geen hostel zijn deuren opent rond deze tijd; en als zij dit doen zullen ze gisterenavond als avond mee tellen. Samen met de Japanse jongen besluiten we te wachten tot het helemaal licht is en dan te gaan lopen. 

We wandelen langs een typische grote brede Oost-Europese autoweg met houten huizen aan de zijkant en we zien mensen die meer lijken op Roemenen dan op Aziaten. Ik waan mijzelf echt terug in Oost-Europa of Rusland zeker vanwege al die Cyrillische opschriften die ik redelijk kan volgen.

Een oud vrouwtje met een hoofddoek is de straat aan het vegen met een ouderwetse veger en ze zegt gedag. We lopen en opeens staan we op een buiten bazaar die al vroeg open is. Een drukte van jewelste en als we nog even doorlopen staan we in het centrum.

Nadat we beiden zijn opgefrist in ons hostel wandelen we de straat op en lopen richting de bazaar vlakbij het treinstation. Overigens opmerkelijk hier te lopen en te beseffen of juist niet dat deze stad ouder is dan Rome. De stad is bekend om zijn zijderoute verleden en er wordt gewaarschuwd dat je moet oppassen tussen opstootjes tussen Kirgies en Oezbeekse die hier een grote minderheid hebben. Op de markt zien we aardappelen, uien, paprika, kaas, kruiden en ook bloemkool.

Vooral de gezichten vallen op hier in Kirgizië; het is een mix tussen Russisch, Chinees, Mongools, Indisch en Turks naast het feit dat ze hier moslim zijn maar niet zo extreem als in het Midden Oosten. De mensen achter de kramen zijn zeer vriendelijk en de drang tot communicatie is zeer groot, terwijl we niets nodig hebben wat er hier verkocht wordt. Foto’s nemen is geen enkel probleem en de moslimvrouwen gaan geposeerd staan en de gouden tanden tieren weelderig.

We passeren de brug en de eerste originele “Kirgies” muts die hoog, wit en zwart gekleurd is en van boordkarton lijkt. Terwijl m’n Japanse vriend  aar de geldwisselaars gaat beproef ik de geldautomaat en haal opgelucht adem als er geld uitkomt maar nog meer als ik mijn pasje weer in mijn zak steek. 

Het is erg stil hier en we roepen “hallo” om te kijken of er iemand thuis is. Iemand roept uit de verte in het Engels dat we even geduld moeten hebben en we moeten dus wel goed zitten.

Een grote man met alleen een wit hemdje om zijn borstkas, en met een grote pleister op zijn schouder knikt even naar ons en vraagt ons verder te komen.

We geven de man een hand en stellen ons voor. Hij zegt ons dat hij de dokter is gespecialiseerd in huid- en seksueel overdraagbare ziektes en ik trek mijn hand bijna automatisch trek uit zijn hand. Stamelend vertellen we dat we het toeristenbureau zoeken en weten niet hoe snel we hier moeten vertrekken. 

Ik internet even en als we richting hostel lopen worden we verrast door een man die beneveld de vrouw achter de toonbank van een winkel toezingt. Na even meegezongen te hebben en besluiten een restaurant te gaan zoeken. Er is er eentje tegenover ons hostel en we nemen de som op de proef.

Het is er eentje zoals ik nooit eerder heb gezien; het is verdeeld in verschillende kamertjes door dun hout en ook in de deuropening is een gordijntje zodat je helemaal “alleen” zit.

Het eten is prima maar het is weer even lachen als we de rekening krijgen. Naast het feit dat we apart moeten betalen voor de thee (in China is dit inbegrepen) moeten we betalen voor het draaien van muziek!