Reisverhalen - Kirgizië

De man legt uit dat het nu op dit late tijdstip heel moeilijk gaat worden andere toeristen te vinden voor die trip en dat ik er vanuit moet gaan dat het morgen wordt en dan nog.

Even niet wetend wat ik ga doen, plof ik neer op de banken en luister ongewild mee met een meisje wat druk zit te bellen en te e-mailen in het halletje. Het schijnt dat haar vriend nu in een Chinese gevangenis zit vanwege het niet in bezit hebben van een geldig visum voor Kirgizië.

Ik fungeer even als spiegel en ze kan haar verhaal even kwijt en gaat erna direct door met het bellen en e-mailen van ambassades, overheden en andere organisaties die wellicht kunnen helpen.

Terwijl ik het meisje probeer bij te staan met raad en daad komen er twee Franse toeristen binnen die, je zal het niet geloven, ook interesse hebben in het gaan naar Tash Rabat en wel vandaag. Ik spreek ze aan en aangezien de prijs natuurlijk per persoon naar beneden gaat zijn ze bereid samen met mij een gezamenlijke taxi te bestellen. Maar ze willen eerst in de stad lunchen. 

Het eten is prima en aangezien we alleen flessen cola kunnen bestellen moeten we er allemaal aan. Ik wil voordat we weggaan nog even gebruik maken van het toilet. Ik moet achter het gebouw zijn en loop door wat nauwe gangetjes tot ik buiten kom.

Ja, daar verderop zie ik een ander gebouwtje; binnen aangekomen zie ik het gat dat zo diep is dat ik de bodem niet kan zien. Vinger op mijn neus en “go”. Terug bij het “CBS” staat er al een taxi voor en we stappen in.

Naarmate we de grens met China naderen hoe ruiger het landschap wordt. Het is een afwisseling van groene rollende heuvels maar in de verte doemen de hoge puntige bergen op vol met sneeuw. Dit moeten de uitlopers zijn van de Himalaya.

De weg is behoorlijk slecht en we slalommen om gaten, hobbels en kuilen heen. Van een asfaltweg is geen sprake meer – het is een stofweg met grind en zand. Boven de bergen en de weg hangt een wolkendek die niet na te tekenen is en deze wordt hoe later het wordt donkerder. De blauwe lucht is zo goed als verdwenen en er naderen donderwolken zo te zien. 

De jongens gaan eruit en zijn binnen een half uurtje terug en geven me gelijk – het was niet zo heel indrukwekkend.

Terug op de weg zien we borden voor de grens met China maar draaien nu de weg af. Boven dit smalle pad hangt een adelaar en dan staat opeens de chauffeur boven op zijn rem; een kudde geiten en koeien komt de hoek om en verspert de hele weg.

Onder aan de heuvel rijden we door een riviertje om nu in een hagel en sneeuwbui terecht te komen. Wat gaat dit worden vandaag?! Na drie hobbelen zien we dan uiteindelijk waar we voor gekomen zijn; de karavanserai Tash Rabat.

Aan de overzijde is een “yurt” kamp opgesteld en we zien ook een klungelig aangelegd parkeerterrein pal voor de oude karavanserai. De Fransen blijven hier slapen vannacht en ruimen hun plek in terwijl ik wordt geacht in drie kwartier het oude “zijderoute” hotel te gaan bekijken. 

De hemel is wederom zwart als ik naar het hek toesnel die toegang geeft tot dit eeuwenoude gebouw. Het dondert en regent als ik binnenkom en het eerste wat mij opvalt is het dat binnen veel groter is dan het buiten lijkt. Ik ben hier helemaal alleen en ik neem een kijkje in de zijruimtes die waarschijnlijk hebben gediend als stal of onderkomen.

Er zit een gat in het dak en de regen komt binnen, de donder rolt wat het bezoek alleen maar mysterieuzer maakt. Smalle en lage doorgangen vanwege een stenen boog naar wederom wat open ruimtes. In het midden is een koepel waar een spleet licht doorheen komt; in het midden zie ik een soort van schoteltje staan maar ik ga eerst nog even achterin kijken.

Als ik terugkom staat er een lokaal meisje te bidden onder de koepel en ik wil haar niet laten schrikken. Ze legt een biljet neer en vertrekt. Weer buiten aangekomen klim ik via de heuvel waar het tegenaan is gebouwd gemakkelijk het dak op waar zo lijkt twee wachttorens hebben gestaan o.i.d. Wellicht heb ik spijt dat ik hier geen paardrijdtocht heb gepland maar ik moet snel terug naar de taxi.

Ik bedank de Fransen en wens ze een goede tijd en aangezien de auto niet start mag ik eerst duwen. Op de terugweg een stortvloed aan Chinese trucks die waarschijnlijk goedkope producten uit Centraal Azië halen.