Reisverhalen - Jordanië

Ik voel mij als een acteur in de film “The English Patiënt” – een sfeer van on-realisme en authentiek bekruipt mij kijkend naar een man met een houten been en bijbehorende kruk terwijl de andere in een Arabische djellaba aan een waterpijp lurkt.

Een radiootje speelt krakende muziek op de achtergrond.

Goedlachs knikken zij mij toe als ik naar de doucheruimte ga en mij opfris in een verroeste wasbak. Ik pak de spullen voor de dag en stap verderop in de straat in een minibus die mij naar het busstation doet brengen. 

Ik word afgezet bij wat het fort moet zijn waarvoor ik gekomen ben. Het is gemaakt van donkere stenen en ik heb vernomen dat het door aardbevingen geminimaliseerd is. Er zijn geen kramen, shops en zelfs geen klein hokje waar geld geint wordt. Ik wandel onder de boog door het fort in en sta in een half afgebrokkelde vesting dat wat weg heeft van een speelgoed Playmobil kasteel.

Voor dit fort gebouwd werd zouden hier al Romeinse constructies zijn geweest en ook de Byzantijnen zijn hier volgens documenten neergestreken. Het zou o.a. gebruikt zijn als jachtgrond en als een militaire basis. In 1237 is het herbouwd en in de 16e eeuw werd het door de Ottomanen ingericht als garnizoensfort. 

Staand in het midden van het fort heb ik een goed zicht op wat ooit drie verdiepingen hoog moet zijn geweest. In het midden staat een kleine moskee. De poort waardoor ik net naar binnen ben gewandeld is het meest indrukwekkend. “Lawrence of Arabia” schreef in z’n boek over een dikke houten deur die alle muren deden schudden als men deze dichtsmeet.

Plan tegen de Ottomanen

Ik klim een stenen trappetje op zonder enige leuning en wandel een lege ruimte in die dienst deed als Lawrence’s kamer. In de winter van 1917 installeerde de beroemde Engelsman zich hier tezamen met sheriff “Hussein bin Ali” om een volgende aanval te plannen op de Ottomanen tijdens WWI.

Vlakbij kun je een klein altaar zien die gebouwd is in de 3^e eeuw door de hier aanwezige Romeinen. Ik loop naar een van de hoeken van het fort en ontdek een klein trappetje dat naar beneden leidt. Hier moet de waterbron geweest zijn die tot 20 jaar terug vol met water stond. In de ander hoek was een gevangenis. Het is moeilijk je voor te stellen maar er was ook een keukentje, eetkamer en voorraadkamers die de mannen van Lawrence’s leger gebruikten.

De stallen zijn daarentegen nog redelijk intact. Voordat ik het fort weer verlaat beklim ik de toren die het meest spectaculair is alhier. Vanuit hier heb je een goed zicht op de omgeving die waarschijnlijk toen uitzichtvrij was. Nu belemmeren de vele hoge palmbomen je zicht. 

Tijdens de rit naar huis zie ik vele kampen vol grote tenten. Dit moet een van de vluchtelingen dorpen zijn vol met Palestijnen. Het zijn inmiddels vaste steden of vestingen geworden waarin mensen zo goed en kwaad als het kan hun leven hebben opgepakt.

Deze vluchtelingen willen niet integreren in een stad omdat zij ervan uitgaan ooit terug te gaan naar hun plek die inmiddels is ingenomen door Israëli’s of andere bevolkingsgroepen. 

Terug in Amman ga ik direct door naar het politiebureau om een visa aan te vragen. Deze heb je nodig als je langer dan twee weken in het land wilt blijven. Gisteren heb ik deze aangevraagd en als het goed is kan ik deze nu ophalen. Als ik binnen kom zitten drie jonge bibberende jongetjes achter een bureau. Blijkbaar wil de officier duidelijk maken dat dit geen speeltuin is en wil hen een lesje leren. Zo te zien is dit goed gelukt.

Ik bus terug naar m’n hostel en de oude mannetjes zitten nog op dezelfde plek als ik hen vanochtend heb achtergelaten. Ik knik ze goedlachs gedag.