Reisverhalen - Japan

Ik loop de trappen op naar het plein met de grote pagoda en het is een mierenhoop van mensen. Stelletjes, backpackers en heel veel kinderen! Ik volg de meute die dezelfde kant opgaan als ik – op weg naar het grootste houten gebouw ter wereld. Honderden stalletjes staan aan beide kanten van de weg om het nog chaotischer te maken en vele verkopen “hertenkoekjes”, niet te eten – zelfs niet voor de budget-travellers onder ons.

Eerst door een grote poort die “bewaakt” wordt door twee poortwachters die achter een net van kippengaas zitten – prachtig bewerkt hout en indrukwekkend. Het schijnen een van de mooiste houten beelden te zijn wereldwijd.

En dan “Toda-ji”; de rij die naar binnen wil is verbijsterend en ik besluit het gebouw van buiten te bekijken, door de ijzeren hekken heen en het grootste bronzen “Boeddha” beeld aan voorbij te laten gaan. Daarvoor in de plaats koop ik een warme worst en bekijk de eindeloze stroom mensen.

Het hertenkamp

Eindelijk zie ik waar de koekjes voor zijn; de herten omsingeld door kinderen met snoepgoed voor de dieren die er naar mijn weten de buik al van vol hebben. Sommige beesten proberen te vluchten naar de drooggevallen rivier onder de brug maar zelfs daar vinden kinderen ze en proberen een koekje te slijten.

Het park is schitterend – tenminste als je even verder loopt dan de massa’s mensen – het is groen, heuvelachtig en mensen genieten ervan en hebben hun picknickmand meegenomen. Ook zijn er vaders die een balletje gooien met hun zoon. Het is even zoeken in het grote park naar Nigatsu-do maar als ik een gebouw op gigantische palen zie staan weet ik dat ik goed zit.

Tenminste het voorste gedeelte staat op palen, de rest rust tegen de bergwand aan. Een houten trap brengt je naar het plateau voor het restaurant waar je een prachtig uitzicht hebt, al moet je uitkijken dat je hoofd niet stoot tegen een van de vele lantaarns die hier hangen. Een behoorlijk stuk het park in bevind zich Kasuga Taisha een tempel verstopt tussen de bomen.

Oranje houten palen scheidden de tempel van het bos en vele lantaarns maken het tot een echt Japans tafereel. 

Eerst zolang mogelijk blijven zitten in de “Macdonald” tot het donker wordt en daarna terug. Het lijkt wel of ik niet de enige ben als ik om mij heen kijk in de fastfoodketen en als het half elf is geworden pak ik mijn spullen op en ga. Waar moet ik heen?

Als ik via het grote veld loop waar vanmiddag al die kinderen op aan het spelen waren is het nu vol met herten die er vreemd uitzien zo op dat groene gras en die lantaarnpalen die daar hun licht opschijnen.

Ik wandel langs een tempelmuur en vind een goed plekje in het donker met zicht op het grote veld met lantaarns – zo kan ik iedereen zien aankomen. Opeens een zaklantaarn en ik loop de man maar tegemoet want het is een bewaker. Ik maak duidelijk dat ik hier wil slapen en de man vind het allemaal prima, tot mijn opluchting, en ik wandel nu toch maar een andere kant op.

Op de hoek van het grote veld zie ik een openbare wc met verlichting en het zou verstandig zijn niet zo ver hiervandaan een plek te vinden. Het ligt niet eens verkeerd en het moet zo lukken vannacht. 

Het is toch behoorlijk fris geworden vannacht en ben ook een paar keer wakker geworden omdat ik dacht dat iemand langs mijn slaapzak liep.

Rond vijf uur hoor ik de eerste joggers in het park en fris me op in de wc. De zon komt op en ik gooi wat munten in een machine en drink een koffie op een bankje en bekijk de pagoda waar het gisteren veel te druk voor was.

Onderweg haal ik wat ontbijt en wandel terug naar het station waar ik de trein neem naar “Osaka”.