Reisverhalen - Japan

Vroeg sta ik op, op deze prachtige dag en maak mij op om vandaag te gaan hiken. Ik ga de heuvel op en dan even zoeken naar het goede pad wat leidt naar Tsumago. Een prachtig uitzicht hier over de Japanse bergen en daarboven een steeds wisselend wolkendek.

Ik wandel langs wat houten huisjes en akkervelden en ben blij dat het overgaat in een echt bospad i.p.v. een goed bijgehouden pad bestaande uit straatstenen.

In het bos kom ik aan de rechterkant een oude begraafplaats tegen met prachtige bloemen en vergaan hout. Het bospad brengt me over heuvels heen en door dalen en als ik een paar uur verder ben besluit ik naar de autoweg toe te lopen die ik een paar keer ben gekruist.

Lift in een grote witte Amerikaan

Bij de tweede auto waarbij ik mijn duim opsteek wordt er gestopt en mag ik mee terug naar Magome. Het is een grote witte slee met leren bekleding en tomtom verwerkt in het houten display. De Japanse man heeft een grote cowboyhoed op, slangenleren laarzen, een spijkerjas en jeans met leren lappen. Het valt me tegen dat hij geen Amerikaans accent heeft als hij probeert duidelijk te maken dat hij me wel even thuisbrengt.

Als ik mijn tas ophaal krijg ik van de vrouw nog twee bakjes rijst mee en twee eetstokjes en wandel terug de berg op om nu met tas een lift te regelen naar Tsumago. Ook dit is totaal geen probleem en in het volgende wellicht nog toeristische stadje mag ik mijn tas neerleggen in het informatiecentrum zodat ik de andere 4,5 kilometer kan “hiken”, alleen nu andersom.

Dit dorp werd jaren geleden als “beschermd gebied” opgenomen door de regering en er worden nu vele films opgenomen. 

Ik vraag me toch af of die beesten een speciale heilige betekenis hebben in dit speciale land. Aan het einde van deze trip zijn twee kleine watervalletjes en kom ik zelfs wat andere wandelende toeristen tegen.

Omdat ik deze route leuker vind dan de andere, loop ik deze terug naar het dorpje waar het weer drukker is geworden met toeristen. Vooral veel kinderen die met excursie zijn en bij elke foto die van mij gemaakt wordt hun vingers als een  “v” houden.

De souvenirwinkels liggen vol met Japanse poppen, zowel houten als stoffen en eetstokjes maar ik ben meer geïnteresseerd in de oude ambachten die hier tentoongespreid worden. Bijvoorbeeld het maken van papier met papyrus; een soort stijfsel wordt op een plank gezeefd. Daarna laat hij het even drogen, trekt hij er een lapje af en als dit gedroogd is kun je erop schrijven.

Ik vraag voor de zekerheid bij een winkeltje hoeveel een “bento” (een lunchpakket) kost maar zoals ik al had verwacht hier zijn deze behoorlijk prijzig. Daarvoor in de plaats vraag ik, omdat ik toch wat hongerig ben geworden, of ze wellicht mijn rijst kunnen opwarmen en dat is geen probleem.  Het liften schiet hier niet op langs de weg dus neem ik plaats in de bushalte waar notabene kussentjes liggen. 

Ook kun je natuurlijk duizenden boekjes lenen en lezen in de aparte ruimtes die aandoen als kleine sekshokjes, zo donker en onheilspellend. In deze kun je sowieso niet slapen al staat dat nog wel op m’n “to-do” lijstje als het uitkomt.

De stad is overigens helemaal opnieuw opgetrokken na WWII – vooral door de “Zero” fabrieken (vliegtuigen) was dit een dankbaar doelwit voor de Amerikaanse bommenwerpers.

Het busstation is zo groot als een kleine stad en ik sta even te kijken bij een groep breakdansers die vele mensen bezighouden. Meisjes met alle kleuren van de regenboog haar, rare grote zwarte laklaarzen en jongens met zoveel gel in hun haar dat ze straling afgeven.

Minirokjes korter dan kort en zoveel make-up dat Madonna ervan zou blozen. Voordat ik naar mijn bus wandel, eet ik wat en dan neem ik plaats in een stoel zoals ik nog niet eerder heb gezien; deze staat helemaal individueel in de bus en kan helemaal achterover. De gordijnen zitten allemaal aan elkaar zodat er geen straaltje licht naar binnen kan komen en zoals gebruikelijk rijdt de bus vol en exact op tijd het busstation uit de nacht in, op naar Hirosjima!