Reisverhalen - Japan

kusatsu onsen

inleiding

Ik moet een keer overstappen voordat ik op het goede metrostation ben waar het gigantisch druk is. Even is er onduidelijkheid aan welke kant ik het station moet verlaten want deze stations zijn zo ontzettend groot dat verdwalen het grootste gevaar is.

Ik vind de goede bushalte en dan blijkt dat ik de enige passagier ben terwijl je moet reserveren. Het eerste gedeelte is door de stad Tokyo waar geen einde van schijnt te komen; dan doemen de bergen op waar sneeuw op de pieken ligt, rivieren en de gekleurde bladeren van de bomen – het lijkt op onze herfst.

We rijden zo’n 2 uur door kleine dorpjes, over bergen en dalen voordat de buschauffeur zegt dat dit “Kusatsu onsen” is, en ik uitstap. Gisteren heb ik wel geprobeerd een hostel te reserveren hier maar deze was gesloten.

Om die reden wandel ik direct naar het informatiebureau waar ze een “Ryokan” voor mij reserveren waar ik direct heen kan. Ik check in, leg mijn spullen neer en wandel direct weer naar buiten want het weer is prachtig te noemen vandaag.

RYOKAN:

Een ryokan is een Japanse vorm van een familiehotel of pension. De traditionele Japanse ryokans dateren uit het Edo-tijdperk (1603-1868). Zij boden reizigers een kamer met tatami matten, een gemeenschappelijk bad, en andere openbare delen, waar de bezoekers zich konden ontspannen in hun yukata, een soort badjas die aan de kimono verwant is.

De kamers met hun matten mogen niet met schoeisel worden betreden. Schoenen worden buiten het hotel uitgedaan en in speciale kastjes geplaatst. Daar staan pantoffels voor de gasten klaar, maar in de kamers moeten ook deze worden uitgedaan. Er staat in zo'n kamer een laag tafeltje en dunne comfortabele matrassen - zogenaamde futon - om op te slapen.

Tegenwoordig is er vaak een televisietoestel, maar verder weinig comfort. Ook is er meestal wel airconditioning aanwezig.

Otahinoyu onsen

Ik wandel naar het centrum Yubatahe waar de bron is van alle onsen; natuurlijke heetwaterbronnen. Hier staan houten tanks die het kokende hete water verspreiden via houten open buizen naar o.a. Otahinoyu onsen waar ik naartoe ga. Het is een openbaar “bad” dus b.v. tatoeages die hier geassocieerd worden met bendes worden niet getolereerd.

Gelukkig heb ik er geen en mag ik naar binnen. Mannen en vrouwen zijn hier overigens gescheiden. Je stopt je spullen in een kluis, en neemt alleen een handdoek mee. Als je naar binnengaat komt de hitte je al tegemoet en er staan tientallen douches klaar waar je eerst moet wassen voordat je de baden ingaat.

De Japanners die in het bad liggen hebben veelal dat kleine witte handdoekje op hun hoofd liggen en van enige schaamte is geen sprake. Het water stinkt en schijnt giftig te zijn – niet zo verstandig om een stuk onder water te zwemmen dus!

Mijn huid wordt zienderogen schoon en voelt geweldig zacht aan. Binnen is het grootste bad maar buiten zijn twee kleinere badjes die prachtig gelegen zijn in een mooie tuin. Tussen de rotsen en op verschillende niveaus kun je hier genieten van het zonnetje, de tuin en het heerlijke hete reinigende water.

Ieder op z'n beurt

Wij, heren, moeten wachten tot 16:00 voordat wij gebruik mogen maken van de ruimte met de verschillende temperatuurbaden waar deze “onsen” zo bekend om is. Als het zover is wil ik eigenlijk al eerste naar binnen om het vast te leggen en niemand in verlegenheid te brengen maar de hitte van het water hebben me duizelig gemaakt en mijn buik is zelfs een beetje verbrand.

Als ik opsta voel je niet eens de frisse berglucht die hier hangt. In de ruimte is het donker en in het midden zijn een paar verschillende mans-baden gevuld tot de nok met water waar de dampen vanaf komen. Het is de bedoeling dat je in het “koudste” bad begint en dan overstapt naar de volgende om in de heetste te eindigen. Naast de baden liggen de Japanners na te genieten op de houten vlonders.

Ik volg het gebaande pad maar het heetste bad is voor mij teveel wat de anderen prachtig vinden en er stoer instappen.

yumoni

Ik moet mijzelf haasten als ik Yumomi nog mee wil maken wat om 17:00 begint. Lokale vrouwen roeren met een grote houten stok in een bad wat gevuld is met kokend heet bronwater.

De gasten, toeristen gaan zitten op een kleine tribune en zien hoe de vrouwen in lokale kleding het water proberen afkoelen door met die stok er doorheen te roeren.

Om op de maat te blijven zingen ze er oude volksliedjes bij. Het is zeer toeristisch maar het is leuk om te zien en natuurlijk mogen wij op het eind zelf ook even proberen. Als ik terugloop door het centrum zie ik dat de grote rotsen bij Yubatahe helemaal groen zijn geworden.

Het is overigens een leuk pleintje met gekleurde huizen en ik ben blij dat het wat sfeer heeft wat in Tokyo mist. Het wordt fris hier als de zon ondergaat en ik zie verderop sneeuw in de berm liggen.

japanse tuinen

In de ochtend check ik uit en vraag of mijn grote tas hier nog even mag blijven staan. Op straat kom ik verkleumende Japanse toeristen tegen die me breed glimlachend begroeten.

Op een hoek wordt mij gratis een Japanse lekkernij van de regio aangeboden; een donut gevuld met zoete bonenpasta en bonenthee.

Verderop kan ik ook nog gekookte of gebakken krekel eten. Mijn plan is om naar “Sai no Kawara Koen” te gaan wat een grote Japanse tuin is met allemaal stenen beelden, stroompjes met kokend water, bruggetjes en kapelletjes. Het is een prachtige “setting” hier midden in het bos maar ik wil eigenlijk wederom als eerste het gigantische bad wat hier achter een rij bamboepalen is in.

Er is een Japanse man in dit gigantische bad van 50m2 omringd door een houten hek en daarachter het bos en de bergen. De wind waait af en toe over het bloedhete water heen en vormt wolkjes van rook die mystiek aandoen. Ik kom helemaal tot rust en het kost dan ook moeite om het bad te verlaten en mijzelf weer helemaal aan te kleden en de straat op te gaan.

Wederom heb ik tijd genoeg en probeer wederom te liften terug naar Tokyo. Binnen een mum van tijd wordt ik weer opgepikt door iemand die het principe van liften niet begrijpt en daarom stopt: als de man stopt vraagt waarom ik hier sta met een bordje “Tokyo”? Hij vind het prachtig wat ik doe en hij brengt me veel verder dan hij eigenlijk van plan was: halverwege mijn reis van vandaag. In “Takasaki” lunch ik en neem de trein terug naar de hoofdstad.