Reisverhalen - Japan

Dit stadje heeft een piepklein lief stationnetje en ik vraag snel, voordat de man de gordijntjes dichtdoet, bij het loket hoe ik op mijn bestemming moet komen. Er komt zo een bus en dat is ook direct de laatste van vandaag zegt hij voordat hij de gordijnen sluit en het erop lijkt alsof ook het station op slot gaat.

Het parkeerplaatsje achter het station wordt leger en leger totdat er inderdaad een provinciebus aankomt en ik als enige passagier instap.

Een prachtige route brengt me over bergen, door dalen en ik zie alleen maar bos en berg als de chauffeur zich omdraait en wijst op een grote boerderij met rieten dak: “Hattoji” zegt hij en ik pak mijn tas en bedank hem.

Een gigantisch lap grond, een erf en een heel mooi traditioneel Japanse vakantiewoning. Ik doe de deur open en aan het aantal sloffen te zien is het de bedoeling dat je daarop loopt en ik wissel van schoeisel. Op de grond liggen “tatami” matten en de villa heeft een “irorie” (haard in de vloer) en een traditioneel “goemon” bad.

De keuken is gigantisch en als ik zo door het huis heenloop, dat door papieren schuifdeuren verdeeld kan worden heeft het zo’n 5 kamers. In elke staat een straalkacheltje en ik check of er iemand aanwezig is.

Ik zie niets of niemand en kijk even in een van de kasten of er wel “futons” (matrassen) zijn en dat is het geval. 

Ik kies de mooiste uit met een altaar en zet mijn grote tas er neer als ik opeens iemand hoor binnenkomen. De vrouw schrikt zich rot en was hier alleen om de schone was even te brengen.

Ze belt het kantoor en zegt dat het o.k. is; ze maakt mijn bed op en vertelt in zoveel woorden dat er morgen een festival is verderop omdat het vakantie is.

Ik ben eigenlijk veel meer benieuwd of er nog andere mensen komen maar een eenduidig antwoord krijg ik er niet op, dus laat ik het maar zitten.  

Geen slot op de deur

De vrouw sluit de deur en ik bemerk dat alle schuiframen, en die lopen van plafond tot aan de houten vlonders die rond het huis zijn aangebracht, zonder sloten zijn en je dus overal ongevraagd kunt binnenkomen. De zon is gezakt en het wordt fris in het grote huis; ik doe alle ramen dicht, zet wat kacheltjes aan en sluit ook wat papieren deuren zodat niet alle kou verloren gaat. Ik doe mijn “yukata” aan en ga zitten onder de elektrische deken die bij de “irorie” ligt en neem daarna een bad. 

Tenminste dat probeer ik maar het water kolkt over de rand heen, want je moet je knieën optrekken en ik ben gewoon veel te groot voor deze traditionele waterton. Opgefrist maak ik wat meegebrachte noedels klaar in de keuken en maak mijn bed klaar voor de nacht.

En het is druk; ik kan nog net een laatste kussentje bemachtigen en de ceremonie bijwonen. Ik kijk om mij heen naar de mensen die zijn gekomen, naar de binnenkant van de tempel die Boeddhistisch aandoet en naar de monniken die zo te zien gebeden aan het oplezen zijn.

Allen komen aan bod en wanneer ze allemaal hun zegje hebben gedaan staan ze op en lopen achterelkaar om het altaar heen in een grote ovale kring.

De heren gaan weer zitten en nu gaan de gasten staan want het is lunchtijd. Ik ben blij dat ik mijn knieën even kan strekken en ik loop mee met de anderen naar een groot stenen plateau waar een grote witte partytent opstaat.

Er staan tafels en stoelen en een hele lange tafel waar vrouwen met witte keukenpetjes achterstaan en zij manen mij naar hun toe te komen. Een grote lepel gaat in een nog grotere ijzeren pan en komt boven gevuld met “udon” – dit zijn grote witte noedels. Ik bedank de vrouw hartelijk en knik wanneer zij gebaard of ik er nog wat “zeewier” bij wil hebben en/of een soort van macaroni.

Zittend tussen al deze Japanners voel ik me toch anders maar hun schijnen er totaal geen moeite mee te hebben en glimlachen me allemaal toe wanneer ik gretig toehap in deze gratis lunchmaaltijd. Wanneer hun teruggaan de tempel in, wandel ik de tempeltuin in, de heuvel op. De tuin houdt op, het bos begint en de het is steil – heel steil. Dan kan ik opeens niet meer verder omdat overal hoge hekken staan en ik denk dat dit is om de herten en zwijnen weg te houden die hier veelvuldig voorkomen.

Ik wandel terug en vind toch een gat in het hek en kom op bospaden die al lange tijd niet gebruikt zijn. 

Het plan is om Mt Hattoji op te klimmen maar welke berg dat is wordt voor mij een steeds groter raadsel omdat ik totaal niet weet waar ik heenloop. Het pad brengt me langs wat stuwmeertjes en ik besef dat ik hier niet verder kom.

Weer ga ik terug naar een breder grindpad wat ook door auto’s gebruikt wordt en nu zie ik een gravelpad de berg opgaan.

Door de bomen zie ik al een prachtig uitzicht over dit natuurgebied heen dat bestaat voornamelijk uit bos en berg maar als ik boven kom en ik alle kanten kan overkijken is het echt indrukwekkend te noemen.

Het is heet geworden en ik zweet behoorlijk maar gelukkig heb ik wat snacks meegenomen en een fles water en ik geniet zittend van mijn “hike” de berg op.