Reisverhalen - Indonesië

Vanuit daar word ik geadviseerd een “bemo” te nemen naar het plaatsje Sasak Perot om daar vervolgens weer over te stappen in een busje naar Lijen.

Helaas ben ik nog steeds niet waar ik zijn wil maar bussen gaan vanaf dit punt niet meer verder. Een jongen wijst op een scooter en ik heb weinig keus.

M’n grote tas wordt op het stuur gegooid en ik steek minstens een kop boven de jongen uit achterop. Het grootste deel is bergop en op sommige stukken moet ik afstappen. Het scootertje heeft het zwaar en even ben ik bang dat de jongen wegrijd met m’n tas voorop. Boven op de heuvel stap ik weer achterop en rijden we verder.

Ik kom aan op een soort van plateau waar een aantal houten huisjes staan en waar ook de “PHPA” post is gelegen. Ik maak kennis met de mannen aldaar en zij wijzen mij op een klein hutje dat bij een soort van hostel hoort. Ik maak duidelijk dat ik morgenvroeg graag naar de krater wil lopen.

Eten doe ik met een klein olielampje aangezien het al donker is geworden in een klein restaurantje nabij. Elektra is hier niet en ik ga vroeg m’n bed in – het is fris, donker en ik moet vroeg op. Ik duik diep m’n eigen slaapzak in en ben maar blij dat ik die heb meegenomen want veel dekens liggen hier niet.  

M’n wekker gaat om kwart voor vijf als het nog aardedonker is. Een half uur later doe ik de deur achter mij dicht en begin m’n hike naar de krater toe. Het begint een beetje licht te worden wat genoeg is om m’n 3 km wandeling te beginnen. Het pad is steil, soms glad en gelukkig zijn op sommige stukken houten relingen gemaakt waar je je aan vast kunt houden. Na een uur wandelen kom je bij de observatiepost aan op een richel.

Hier is ook de dam. Maar het is nog een half uurtje klimmen naar de rand van de krater. Nu kun je de wolken zwavel zien (en ruiken) en kun je d.m.v. een smal paadje vol met stenen en rotsen naar het meer lopen. Je bent nu op ongeveer 2200 meter hoogte en staat vlakbij een actieve vulkaan.

De vulkaan schijnt overigens meerdere keren tot uitbarsting zijn gekomen en wel in 1936 en 1952 en wordt soms voor maanden gesloten vanwege angst voor een nieuwe eruptie. Ik loop hier een paar rondjes en ben de enige toerist hier.

Mannen met grote lappen stof om hun mond wandelen hier rond met grote manden. Langs de rand van het meer wordt constant zwavel gewonnen en de zwaveldampen stijgen ook gedurende altijd op.

De zwavel wordt in een vorm gesmolten en via keramische pijpen naar buiten geleidt. Daar stolt het en vormt een gele massa die in stukken wordt gehakt en in rieten manden op de schouder naar beneden worden gedragen.

Hoewel het lijkt op geel piepschuim weegt dit gemiddeld 90 kilogram. Het is een wandeling van ongeveer twee en een halfuur. Men loopt gemiddeld 2 keer per dag en krijgt per kilo betaald wat neer komt op €5,- per vangst.  

Ik wandel het pad weer naar boven en neem nog een kijkje verderop voor het prachtige uitzicht over de andere vulkanen die zich vlakbij bevinden; dit moeten de Merapi te zijn die bijna 3000 meter hoog is en Raung vulkaan (3332 meter). Op m’n wandeling terug die veel sneller gaat dan de heenweg zie ik wat ik vanochtend heb gemist vanwege de duisternis. Prachtige groene koffieplantages, hoge bergen met kale pieken en veel bos. Ik pak m’n spullen bij elkaar en wens de mannen een goedendag.