Achtergrond informatie - Ierland

De Titanic werd in 1911 gebouwd te Belfast en was onderdeel van een drietal luxe schepen uit de Olympic klasse. Deze waren bestemd om een groot deel van het trans-Atlantische verkeer over te brengen.

Titanic zou de grootste van de drie worden en werd zo ook wereldwijd gepresenteerd; deze was 270 meter lang, 28 meter breed en 56 meter hoog. Er werden drie klassen gebouwd waarbij in de eerste klasse noch tijd en moeite bespaard werden. Zo was er een squashhal, zwembad, fitnessruimte, rooksalon,  bibliotheek, café en een loungeruimte.

Het schip gold als een "technisch wonder" en was uitgerust met volautomatisch sluitende deuren die tussen de 16 compartimenten waren geplaatst, zodat het schip door de media en de rederij werd bestempeld als "praktisch onzinkbaar". De Titanic kostte in totaal 1,5 miljoen pond.  

De eerste reis van de Titanic moest de naam vestigen van de White Star Line. De prijzen voor een hut begonnen bij $36 voor de derde klasse. Voor de grootste meest luxueuze suites moest men ruim 4000 dollar neertellen.

Voor de reis hadden meer dan 1300 personen geboekt. Verder waren er nog 900 bemanningsleden aan boord. Onder de passagiers waren enkele prominente gasten uit Amerika en Europa waaronder de directeur van “White Star”.

De Titanic begon zijn eerste reis van Southampton naar New York op woensdag 10 april 1912 om 12:00 ’s middags.

Edward John Smith die daarna met pensioen zou gaan was de kapitein. Na gestopt te zijn in Cherbourg te Frankrijk ankerde het schip op 11 April tegen de middag in Queenstown (Cobh in Ierland) waar voornamelijk passagiers derde klasse aan boord gingen. Met in totaal 2223 opvarenden was het schip voor twee derde vol. Tegen 13.30 uur begon de reis via de traditionele Noord-Atlantische route richting de V.S.

Rond 23:40 luidde een matroos in het kraaiennest de alarmbel toen hij direct voor zich een ijsberg waarnam die het schip niet meer kon ontwijken. Met hoge snelheid ramde de Titanic de ijsberg en door de vele beschadigingen aan stuurboordzijde maakte het schip water.  

Ongeveer 65 minuten na de aanvaring werden de reddingssloepen te water gelaten.

De bemanningsleden zouden de evacuatie als een soort oefening te presenteren, om te voorkomen dat paniek zou ontstaan. In principe gold de regel “vrouwen en kinderen eerst” maar de ervaring zou laten zien dat het veel belangrijker was waar de cabine’s zich bevonden en de sloepen. Van de 1178 plaatsen in de reddingssloepen werden aldus slechts 823 benut zodat in de ene boot veel te veel mensen zaten en in de andere te weinig.

Titanic was nog niet zinkende en veel mensen dachten op het schip veiliger te zijn dan in een sloep. Ook zou het doorspoelen van het orkest voor een veilige sfeer hebben gezorgd. Pas toen duidelijk werd dat het schip zou zinken en nog maar weinig reddingssloepen resteerden, brak alsnog paniek uit onder de bemanning en de passagiers. De laatste sloepen die te water werden gelaten waren dan ook met meer dan 70 personen overvol.

De laatste reddingssloep, opvouwbare sloep D, verliet de Titanic om 02.05 uur. Water liep nu over de dekken en een van de grote schoorstenen op het dak was gevallen.

Rond 02.18 uur bereikte het zinkproces zijn hoogtepunt: het schip lag toen ook al in het donker door kortsluiting. De boeg lag na de breuk compleet onder water, terwijl de achtersteven opnieuw omhoog werd getrokken en uiteindelijk tegen 02.20 uur naar de bodem van de oceaan zonk.

Van de ruim 2200 aan boord verdronken meer dan 1500, onder wie kapitein Smith die vrijwillig met zijn schip ten onder ging. Ook de drie aanwezige Nederlanders aan boord verdronken. Sommigen beweren dat hij zelfmoord heeft gepleegd door zich in zijn hut op te sluiten tot uiteindelijk de ramen barstten. Na de ondergang moesten de geredde mensen in de reddingssloepen nog ongeveer twee uur wachten voordat ze aan boord van de Carpathia konden worden genomen.

In de nacht van de ramp was het zeer koud, en de watertemperatuur lag onder het vriespunt. Tegen 03.00 uur, ongeveer 40 minuten na de ondergang van de Titanic, verstomden ook de laatste hulpkreten uit het water. Vier personen werden gered die zichzelf in leven hadden kunnen houden met drijvende scheepsonderdelen. De beroemdste overlevende was Bruce Ismay, de directeur van de White Star Line. De overlevenden werden naar New York gebracht.

Uit een onderzoek zou blijken dat de Titanic met een te hoge snelheid door het gevaarlijke water had gevaren, dat in de reddingssloepen slechts plaats was voor de helft van de opvarenden, en dat de Californian die ten tijde van de ramp in de buurt was niet te hulp kon schieten omdat haar marconist op dat moment sliep.

Deze resultaten leidden tot een lange lijst van nieuwe voorschriften. Daarnaast zou de directeur van “White Star” de kapitein zou hebben aangespoord “snel” door te varen ondanks de gevaren om op die manier de snelle vaart te demonstreren. Ook werd wijlen eerste stuurman “Murdoch” verweten door verkeerd handelen bij het zien van de eerste ijsberg. Hij zou ook de waterdichte schotten nooit direct hadden mogen sluiten.

Tenslotte zou er een derde schip tussen de “Californian” en de “Titanic” hebben gevaren maar ook dit feit is nooit vast komen te staan. Dat de “Californian” zo laat hulp kon bieden zou gelegen hebben aan het feit dat de kapitein het schip door de gevaren had laten stilleggen en de ketels weer helemaal opnieuw opgewarmd diende te worden.

Geconcludeerd werd dat de boeg redelijk goed gespaard is gebleven terwijl het achterschip door een implosie en bij het neerkomen van de zeebodem zwaar beschadigd is geraakt.

De imposante kroonluchters in de grote zalen van de eerste klas zijn nagenoeg intact, net als borden, spiegels en houten panelen aan de muren.

Een van de grootste onbeantwoorde vragen is de grootte en plaats van de lekken die de aanvaring met de ijsberg heeft veroorzaakt. Met de ontdekking van het wrak konden deze vragen eindelijk beantwoord worden.

Door de doormidden breking zonk het schip ook veel sneller dan aangenomen was.

Hoewel dit naar aantal slachtoffers niet de grootste scheepsramp in de geschiedenis is, is het wel de bekendste, vooral omdat het schip als "onzinkbaar" bekendstond. Misschien om die reden zijn er tientallen boeken, documentaires en films over het legendarische schip verschenen.

De bekendste verfilming is de film Titanic uit 1997 met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, die in totaal 11 Oscars won. Hoewel het een overwegend fictieve film is, geeft het een goede, waarheidsgetrouwe indruk van de scheepsramp uit 1912.

Daarnaast is het schip in de film een tot in detail uitgewerkte kopie van de echte Titanic en vertonen sommige personages zoals Margaret Brown en de kapitein sterke gelijkenissen met de echte personen. De film bevat ook beelden van het echte wrak. 

Op 30 januari 2001 stierf Michel Marcel Navratil, een van de twee Titanic-wezen en de laatste mannelijke overlevende van de ramp. Op 6 mei 2006 overleed Lillian Gertrud Asplund, de laatste overlevende die zich nog iets van de scheepsramp herinnerde, op 99-jarige leeftijd. Haar vader en drie broers kwamen bij de ramp om het leven. Zij, haar moeder Lillian en een jongere broer overleefden het drama.

In 2008 werden een aantal iconische spullen geveild waaronder het originele kaartje voor de reis, dat 41.500 euro opbracht en een horloge dat de geest had gegeven tijdens de ramp, dat voor 39.000 euro van eigenaar wisselde. Op 31 mei 2009 overleed de laatste overlevende van de ramp. Het ging om Elizabeth Gladys Dean, die op het moment van de ramp 2 maanden oud was.