Reisverhalen - Georgië

Ook hier langs de weg kunstig opgestapelde watermeloenen langs de weg en veel ander fruit. Eerst zijn we een stuk door de stad gereden waar ik de wagon van de grote kleine man al heb gezien en stoppen dan uiteindelijk bij het busstation.

Het eerste wat daar opvalt is het oerlelijke witte futuristische gebouw wat ernaast is gebouwd.

Ook hier een stortvloed aan taxichauffeurs die komen toegesneld – ik wandel door de menigte heen om een uitzicht punt te vinden voor het fort. Het is hier een wir war van straatjes en overal schijnt hier markt te zijn – winkels hebben hun waar buiten gezet en ook hier zijn straten en stoepen opgebroken en liggen huizen aan puin.

Het is de kunst om hier de weg naar m’n beoogde “homestay” te vinden maar na een kwartier te hebben rond gekuierd in de bloedhitte begin ik te vragen – dat gaat een stuk beter en sneller en na 10 minuten lopen vind ik het. Het heeft een kleine binnenplaats en een aantal kamertjes – het is allemaal verre van perfect maar ik wil het wel een dag of twee proberen.

Ik wandel terug naar het terrein van het Stalin museum. Omdat ik als enige “Engels” sprekende ben, zal ik een minuut of twintig moeten wachten op meerdere gasten en het vrouwtje achter de balie adviseert mij om gewoonweg de ticket te betalen en het museum alvast te gaan bekijken zonder gids.

Lang niet alles is in Engels maar je krijgt een goede indruk wat je te horen en zien krijgt.

Het is een puur stalinistisch gebouw met grote pilaren, dikke tapijten, groteske kroonluchters, een gigantische trap die je via een marmeren buste van de geboren Georgiër naar het daadwerkelijke museum brengt.

Er zijn drie grote kamers met heel veel kopieën van brieven en andere stukken – ook zie ik persoonlijke spullen zoals de rieten koffer van Stalin en een conferentietafel uit het Kremlin. Het alles is chronologisch opgebouwd beginnend met z’n jeugd in Gori, de tijd dat hij marxist werd en werd opgepakt en tot 7x verbannen werd (en vijf keer wist te ontsnappen) en natuurlijk de ontmoeting met Lenin. Foto’s, Stalin’s boek, z’n familie en natuurlijk z’n overwinning op nazi-Duitsland komen aan bod.

“Vergeten” worden de hongerdood van miljoenen in de Oekraïne, de gedwongen collectieve landbouw bedrijven en de gulag. Er is welgeteld een foto van het beruchte “Ribbentrop-Molotov” verdrag met Stalin op de achtergrond. De voorlaatste ruimte is een soort van mausoleum achtige ruimte waar in het midden het “Stalin-masker” ligt in brons.

In een lange hal staan de talloze cadeaus die de oud dictator in z’n tijd als hoogste leider van Rusland en de Sovjet Unie kreeg van andere (wereld)leiders. Als ik weer beneden kom gaat de club met een Engelse gids net naar boven en ik sjok weer mee de trappen op voor een nieuwe ronde.

Geen slecht idee want ik kan nu rustig meeschrijven; leuk detail is dat de bouw van het museum door Stalin zelf is bevolen – het zou het museum van de Revolutie worden. In 1950 (dus nog tijdens z’n leven) werd het omgetoverd tot het Stalin museum. Het meisje dreunt het verhaaltje op en van enige enthousiasme is zo goed als geen sprake.

Helaas want nu hobbelt de groep ook als een mak lammetje knikkend achter haar aan wat het tot een dode rondleiding leidt. Er staan twee maquettes van illegale drukkerijen in de zaal – eentje uit de stad Batumi en de andere uit Tbilisi; deze laatste schijnt nog te bestaan (in de wijk “Avlabari”) maar waar precies weet ze niet. Een ander detail waar ik geïnteresseerd in ben – zijn de kinderen van Stalin – ik weet dat de oudste is geëxecuteerd in 1943 in concentratiekamp “Sachsenhausen”.

Dit omdat pa Stalin niet van plan was oud veldmaarschalk “Paulus” (de verliezer van de slag om Stalingrad) te ruilen tegen z’n zoon en zo z’n opofferingsgezindheid t.o.v. het Russische volk te bevestigen.

Dan is het tijd om naar buiten te gaan – in het Stalin park (het driehoekige park voor het museum) is een soort van Romeinse tempel gebouwd met grote pilaren en een groot geel dak waar een klein huisje onderstaat – dit is het enige overgebleven huis van de ouders van Stalin en is origineel.

Het is van steen, heeft twee kamertjes (waarvan er een door de huurster betrokken werd) en binnen staan wat eenvoudige dingen zoals in een museum. De hele oude (arme) wijk is tegen de grond gegaan om het elan van de hoog aangeschreven dictator te onderschrijven op dit huis na dan.

Het is een vreemde gewaarwording – na een korte blik binnen wordt de deur weer op slot gedaan en het touwtje voor de houten veranda gespannen.

Als laatste nemen we een kijkje in de grote groene wagon die naast het museum staat – dit is de wagon waarmee Stalin (de man hield niet van vliegen) o.a. naar de “Yalta” conferentie is gereden op de Krim, toen in Oekraïne, nu Rusland. Binnen is het van alle comfort voorzien – een ligbad, centrale verwarming en een vergaderzaal. Voor de rest een aantal coupés, sommige met bureau.

De wagon schijnt kogelwerend te zijn wat naar mijn weten nooit is gecheckt. Na dit alles bedank ik het meisje en plof even neer op een bankje onder een boom.

Het is tijd voor een koud pilsje en ik ontdek op het pleintje naast het park twee terrasjes – ik kies een tafeltje in de schaduw van een hoge boom en een parasol en bestel een heerlijk ijskoud biertje. Genietend kijk ik naar de vele kinderen die de fontein zijn ingedoken en schreeuwend en tierend de meisjes nat spatten die nog onzeker op de rand staan.

Terug in het hostel (waar de deur niet op slot kan) is er precies voor m’n kamer een behoorlijk opblaaszwembad opgeblazen waar het meisje in loopt te krijsen van plezier. De wc en de douche zijn in dezelfde ruimte en alle kranen staan constant open – het ruikt een beetje naar urine en warm water zit er blijkbaar niet in hier.

De koude kraan geeft heel koud water, de rode iets minder koud water. Wel krijgt het meisje de TV in m’n kamer aan voor de voetbalwedstrijd voor vanavond en WIFI werkt ook meestal als ik m’n dagboek bijwerk en internet. Oma stormt om de haverklap binnen en heeft waarschijnlijk geen idee wat het woord “privacy” inhoudt.

Tegen twaalven zet ik de TV aan en zie een zeer gedreven oranje winnen tegen het kwakkelende bijna angstige Brazilië. Nederland wordt heel netjes derde op het WK – het is tegen tweeën als ik de deur op slot doe en ga slapen.