Reisverhalen - Frankrijk

Al in de ochtend kunnen we een bus nemen naar Avignon waar we snel eerst even wat boodschappen doen niet wetende wat de dag verder gaat brengen en waar we belanden.

Nog snel drinken we een kop koffie en sjokken naar het ondergrondse busstation. Daar nemen we de bus naar de stad Apt. We stappen uit bij halte Pont Julien en de chauffeur wijst een weg aan die richting Rousillion zou gaan.

Het is nog een kilometer of vijf probeert hij uit te leggen. We zijn in de noordelijke vallei van de bergketen “de Luberon”.

Het ongeveer 1000 koppige dorp Rousillon is bekend in geheel Frankrijk vanwege z’n schoonheid maar ook vanwege z’n okerbruine-gele kleur.

De eerst die deze stof uit de grond dolven waren de Romeinen die het gebruikten voor hun aarden potten. Vanaf het einde van de 18e eeuw werden grote okergroeves rond het dorp aangelegd waar duizenden mensen werk vonden.

Vandaag de dag is het verboden om er oker te delven. Dit verbod is ingesteld om te voorkomen dat de gehele plek zou worden afgegraven en dus zou verdwijnen. In de 20e eeuw was men door modernere delftechnieken in staat andere, meer rendabele mijnen te exploiteren.

Dit zorgde ervoor dat alle mijnen in het gebied rond Roussillon langzamerhand werden gesloten. Vanaf het begin van de jaren tachtig heeft het toerisme de mijnindustrie vervangen. En dat is niet zo vreemd – heel veel kunstenaars, schilders, tekenaars komen naar dit schilderachtige dorpje. Op het terras van een klein cafeetje drinken we een prijzig biertje omdat we water nodig hebben voor vanavond.

We wandelen, nu nog zwaarder met onze waterzakken, het dorp uit terwijl we de zon zien dalen. Het zijn vooral de kleuren van het oker dat met het verdwijnende zon en schaduw een spel oplevert wat je niet kunt uitleggen – dat moet je zien. In een bocht sjokken we door het goudgekleurde zand tussen de groene struiken door die prachtig afsteken naar een open plek waar we tussen wat groen onze tenten kunnen opzetten.

Verder staat een grote villa maar volgens ons is er niemand thuis. We maken ons hapje eten klaar en gaan niet veel later onze tenten in. Onze eerste dag in Frankrijk.

Onderweg maken we lunch onder de bomen en genieten van het prachtige uitzicht; Gordes ligt op een witte rots op een plateau en we kunnen in ieder geval niet verkeerd lopen. Als we verder wandelen ruiken we de lavendel velden. Aan de voet van het dorp ligt de Village des Bories, een dorpje met stenen hutten uit de 18e eeuw.

Deze woningen zijn gebouwd in een stijl die men in de streek rondom Apt al vanaf ca. 5000 v.Chr. hanteerde. Het dorpje wordt niet meer bewoond. Men heeft de woningen geheel gerestaureerd en tegenwoordig is de nederzetting een toeristische trekpleister.

Wij lopen verder de heuvel op wat op een amfitheater lijkt met een prachtig uitzicht over de vallei van weerszijden. Het is helaas druk met toeristen die waarschijnlijk het aantal inwoners (ongeveer 2000) overvleugelen. Ook in het dorp ligt een kasteel dat gebouwd werd rond het jaar 1525. Het verving een eerder kasteel uit de 11e eeuw. We eten in het centrum een crepe, kijken nog even naar het monument ter ere van gevallen in WWI en doen snel boodschappen.

We lopen terug en zetten onze tenten op, op een ander plateau met uitzicht op Gordes. Terwijl de zon alweer ondergaat hebben wij onze soep met brood inmiddels achter de kiezen. We openen een biertje en hangen heerlijk achterover terwijl we plannen maken voor morgen.