Reisverhalen - Frankrijk

Ook hebben we begrepen dat er geen of heel weinig openbaar vervoer naartoe rijdt wat op zich vreemd is als het zo’n belangrijk toeristisch oord is. Rond tien uur nemen we de bus vanuit de ondergrondse busstation van Avignon richting St. Remy, wat zo’n 25 km ten zuiden ligt, waar we wat broodnodige boodschappen doen.

In dit plaatsje zou overigens Van Gogh nog een tijdje neergestreken zijn. Hier vragen we nog even na of er nog een bus gaat richting “Lex Baux” maar omdat het buiten het seizoen is gaat er niets.

We steken onze duim op en worden even later door een medewerker van een of ander restaurant meegenomen.

Het stadje van rond de 400 personen ligt prachtig gelegen op een heuvel boven het omringende land. Van bovenaf heb je een indrukwekkend panorama over rollende heuvels met talloze wijn-, olijf- en boomgaarden. Het is een gefortificeerd stadje en een labyrinth met kleine straatjes en steegjes nu vooral op het toeristisch geint.

Het is misschien wel beter om hier nu in het najaar te zijn want zomers schijn je hier echt over de hoofden te kunnen lopen. Het stadje is bekend om zijn ligging in de Alpilles waar de heren van Baux een burcht, Château des Baux, bouwden boven op een kale kalkrots, 900 meter lang en 200 meter breed, van waaruit zij een tachtigtal dorpen controleerden, en die nadien ook verschillende andere titels voerden. Sommigen werden prins van Oranje of burggraaf van Marseille.

Niet zo vreemd want “Orange” ligt hier niet zo heel ver vandaan. Dit kasteelcomplex zou stammen uit de 10^e eeuw en werd grotendeels verwoest tijdens de regeerperiode van Lodewijk XIII in 1633.  

We kopen voor lunch een crêpe op straat en denken terug aan wat de medewerker zei in z’n auto hiernaartoe. Grootste attractie van “Les Baux” is het beroemde en zeer exclusieve hotel-restaurant L'Oustau de Baumanière dat in zijn hoogtijdagen drie sterren van Michelin kreeg. Helaas reikt ons budget niet zo ver en wij maken ons op voor een behoorlijke wandeling door de hitte op zoek naar een slaapplaats.

We moeten eerst een heel stuk van de berg afklauteren voordat we naar de volgende kunnen lopen. Daar klimmen we weer naar boven wat niet meevalt met die zware tassen op onze nekken.

Daarentegen is het nog wel vroeg genoeg en hoeven we ons geen zorgen te maken. Ook hier komen we weer op een plateau en vanwege de steile wanden en flinke wandeling hoeven we ons geen zorgen te maken dat hier andere mensen komen – we hebben in principe dit hele plateau voor onszelf.

Er staat helaas wel een behoorlijke wind. We wandelen wat in het rond en zien het plateau van Les Baux heel goed hiervandaan; zittend op een rots en genietend van het uitzicht van deze beroemde rots kunnen we heel goed begrijpen dat “Van Gogh” dit plaatje wilde vastleggen.

Ik kan mij overigens niet herinneren dat ik deze tekening of schilderij ooit heb gezien. Als de zon ondergaat en het frisser wordt lopen we naar de boomgrens waar we onze tenten opslaan. Door de wind kunnen we geen vuurtje maken maar we maken wel wat warm eten klaar. Genietend van het prachtige uitzicht nu op de verlichte rots van Les Baux. Onbetaalbaar!