Reisverhalen - Frankrijk

Gokkend op mijn richtingsgevoel wandelen we de stad uit richting het grote bos waar in 1430 “Jeanne d’Arc” gevangen is genomen door de Bourgondiërs o.l.v. Filips de Goede en verkocht werd aan de Engelsen. Opgelucht halen we adem als we het bord zien waarop “Clairiere de L’Armistice” te lezen is. We zitten dus op de goede weg. Minder blij worden we van de vermelding dat dit nog zo’n 7 km ver weg is.  

Onderweg bellen we ergens aan om gebruik te maken van de buiten waterkraan om vervolgens flink door te lopen. Opeens doemt er een auto voor ons op die naast ons stopt; een beetje angstig kijken wij toe als de man het raampje opendraait en dan herkennen de man als degene waarvan we net water hebben gekregen.

Hij heeft nog twee flessen water gevuld en wil deze persoonlijk overhandigen. Ongeveer een kilometer voor het museum lopen we het gigantische bos in wat zeer geschikt is om tenten in op te zetten en we praten wat over de drukke dag die we achter de rug hebben.

We besluiten niet meer naar “Memorial de L ínternement et de la deportation” te gaan – een museum of gedenkteken van het oude Franse legerkamp dat t.t.v de Duitse bezetting in WWII gebruikt werd als transitkamp. We hebben gelezen dat er niets meer staat van het oude kamp. Na een paar glazen wijn gaan we richting onze tenten.

’s Morgens staan we vroeg op en bekijken nog ‘ns de fantastische plek waar we vannacht hebben geslapen. Aangezien we niet precies weten hoe ver het nog lopen is naar het Clairiere de l’Armistice museum en daarnaast niet tussen de tourbus- toeristen willen komen willen we als eerste naar binnen.

Net voordat we aankomen bij een groot open terrein met twee paar rails met daarin grote vierkante betonnen blokken, zien we aan de andere zijde een monument van een “vallende adelaar”, daar geplaatst na WWI.

Op de betonblokken zien we, als we het grindterrein zijn opgelopen, de naam “Foch” staan, de naam van de maarschalk, verantwoordelijk voor alle geallieerden troepen in WWI. Wij gaan er vanuit dat hier de wagon heeft gestaan waarin in 1918 de overgave is getekend door Duitsland m.b.t. WWI. Deze zou ingaan op het 11e uur op 11 November 1918! Het andere blok zal dan de plaats van WWII aangeven. 

Helaas zijn we net te laat om als eerste het eigenlijke museum in te gaan maar druk is het nog niet. We krijgen als we betaald hebben uitdrukkelijk te horen dat er GEEN foto’s genomen mogen worden; vreemd aangezien de wagon een replica is.

Het origineel is door Hitler in 1940 uit het museum gehaald om hierin de Fransen dezelfde “vernedering” te laten ondergaan als de Duitsers 22 jaar eerder. Toen deze in 1943 voor een exhibitie in Berlijn aanwezig was, is het door een geallieerd bombardement vernield.

Andere verhalen doen de ronde dat het in April 1945 door de nazi’s in brand is gezet omdat Hitler bang was dat hij nu de wagon in moest voor het tekenen van een tweede capitulatie van Duitsland voor de tweede keer in 27 jaar. De wagon is in het midden van het museum gezet en je kunt er helaas niet in, maar wel helemaal omheen lopen. Door de open ramen kun je zien hoe klein en beklemmend het binnen geweest moet zijn om hier, zeker als je bedenkt hoe belangrijk en zwaar het moment was.

Het valt me op hoe wederom de namen van de personen aanwezig zijn op de achterzijde van de stoelen. Er zijn naast de wagon die het meesterstuk vormt nog twee kamers aanwezig die informatie en stukken bevatten van zowel WWI als WWII. Het is nu de kunst om helemaal terug te wandelen naar het station van Compiegne en richting de slagvelden van de Somme te gaan – volgende halte; de Franse stad “Albert”.