Reisverhalen - Finland

Ook merk ik de eerste borden op langs de weg waarop staat dat je moet uitkijken voor elken! Net voordat ik in de behoorlijke grote stad “Mikkeli” aankom begint het weer te regenen en is het rennen naar het nabijgelegen stations huisje van de trein waar ik kan schuilen.

Het is bijna zes uur. In het prachtige oude treinstationshal staan houten bankjes en zelfs een tafel en omdat het toch nog wel even regent neem ik mijn plaats achter de tafel en heb hier zelfs internet.

Het blijft maar regenen en ik werk aan mijn dagboek en check internet totdat ik rond acht uur eruit wordt gestuurd door een bewaker. 

Ik neem weer mijn intrek in het treinstationshuisje, eet mijn ontbijt en check mijn e-mails. Aangekomen bij het infanteriemuseum komt het zonnetje opeens door en kijkend naar de zitbankjes die hier staan besluit ik eerst mijn spullen, en vooral tent, te drogen.

Mensen kijken vreemd op mij hier te zien zitten tussen al mijn natte tentspullen in. Ik heb mijn schoenen uitgetrokken en mijn voetbedjes ernaast gezet. Mijn tent hangt te wapperen aan het bankje en daarnaast heb ik ook al mijn andere spullen uit mijn tas gehaald op te drogen.

In het café van deze grote legerbasis bestaande uit verschillende houten barakken staat een blauwwit wachthuisje en ik maak gebruik van de schone wc. Misschien tegen beter weten in vraag ik de prijs van een kop koffie; als deze 1,20 euro is voor een grote mok kan ik de verleiding niet weerstaan en geniet. 

Mannerheim, de grote leider

Een prachtig en zeer informatief museum en ik ben blij dat ik hiernaartoe ben gegaan; maar ik wil ook even kijken waar veldmaarschalk Mannerheim zijn hoofdkwartier had tijdens WWII en ik wandel naar de school die naast een grote rots ligt. In die rots was het communicatiecentrum Lokki gevestigd. Ik ga niet naar binnen maar bewonder wel deze historische plaatsen. Een ding heb ik heb nog niet bekeken en dat is Mannerheim’s salonwagon die naast het treinstation staat.

Het is een kleine wandeling en daar staat hij dan; “zielig” onder een modern afdakje op een gloednieuw perron. Een donkerbruine houten wagon met de namen van de veldmaarschalk zelf en zijn belangrijkste stafmedewerkers op de wagon waar deze hun vertrek hadden. Aan de achterkant was de salon waar de heren konden vergaderen. De wagon schijnt zo’n 78.000 km te hebben gereden in de oorlogsjaren 1939 en 1946.

Ik kijk even naar binnen en neem dan mijn plekje weer in in het wachthuis en eet mijn aardappelsalade en volg de “Tour de France” die gedomineerd wordt door een Engelse ploeg. 

Dat is de plek waar ik heen wil om mijn dagboek bij te werken maar als ik eraan kom is het gesloten. Ik heb geen zin meer om weer naar het informatiepunt te wandelen en besluit door de stad, die bestaat uit vele moderne gebouwen soms afgewisseld met een houten pand, naar de supermarkt te gaan.

Het is droog en ik heb veel meer tijd om een betere plek te zoeken dan gisteren. Helemaal aan de andere kant van het meer vindt ik een perfecte plek – alleen jammer dat deze exact naast een wandelpad is en dat er dus mensen kunnen langskomen.

Het pad eindigt hier wel in een drassig geheel en ik gok erop dat mensen een andere route nemen, degene die een stuk achter mijn tent blijkt te liggen. De zitplek aan het meer is fantastisch – er liggen wat stenen en ik zet koffie en ik lees wat.

Ook heb ik mijzelf verwend en heb wat biertjes gekocht en een zak chips. Ik zet mijn tent alvast op want ik ben bang voor weer een avond regen. Toch komen er helaas wat mensen langs die overigens totaal niet vreemd opkijken van m’n tent. Even later stap ik m’n tent in (het is helaas nog licht) en probeer te slapen.