Reisverhalen - Filipijnen

Wat ik wel weet is dat de busterminal onhandig zo’n 10 km buiten het centrum ligt en dat ik vlakbij het stadshart moet zijn bij de haven.

Omdat de boten niet dagelijks gaan en zelfs niet om de dag wil ik direct informatie inwinnen over een eventuele boottocht naar het eiland “Palawan”.

Een meisje uit de bus wenkt mij over in een bijna overvolle “Jeepney” die blijkbaar naar “Iloilo” (spreek uit ilo-ilo) gaat. 

Ik wurm mijzelf tussen twee Filipijnse meisjes, trek m’n grote tas de verlengde jeep in en daar gaan we. Ze vertelt dat ze maar een route kent in de stad en deze passeert de haven. Er wordt duidelijk gesproken tijdens de route over mij en m’n bestemming; gaat er wel of niet een boot naar “Palawan” vanaf hier?

De antwoorden variëren van elke dag meerdere maatschappijen tot er gaat helemaal niets, je moet terug naar “Caticlan”. 

Het blijkt dat er vandaag een festival is (Dinagyang) en dat de belangrijkste weg is afgezet waardoor we eerder moeten uitstappen en het allemaal nog onduidelijker wordt. Ik word een andere “jeepney” ingetrokken en we rijden weer. Opeens zie ik een terminal en iemand slaat tegen het dak waardoor de chauffeur weet dat er iemand uit moet. Dit ging veel gemakkelijker dan verwacht en met goede moed loop ik het terminal terrein op.

Nee sorry mijnheer vanaf deze terminal gaat niets, u moet naar een andere terminal een paar kilometer verderop. Ik stop een “jeepney” en we gaan rechtsomkeert alleen via een hele andere route. Na nog een keer overstappen en veel vragen en handen opsteken van “ik weet het en snap het niet” wijst iemand op een boot in de haven. Die gaat naar “Palawan” begrijp ik uit haar woorden. 

Verheugd kijk ik op een groot bord wat de boot hangt – vertrek 08:00 zaterdagmorgen! Ik kan mijn geluk niet op want dat is morgenochtend – dit scheelt mij heel veel geld om te vliegen en zo verdoe ik geen tijd in deze stad want de volgende boot zal pas over een paar dagen vertrekken. 

Onder een afdakje verderop staan wat mensen met bagage. Het blijkt dat de helft al wel een ticket heeft voor de boot die morgenochtend zou moeten vertrekken maar andere mensen niet.

Na tien minuten wachten begint het te pissen van de regen en de wind trekt aan – geen goed voorteken van een trip die zo’n 28 uur gaat duren (op papier). Een half uur later gaat het loket open en ik koop een kaartje voor morgen.

Maar het wordt wel 14:00 mijnheer i.p.v. 08:00 vanwege het lage tij.

Ik dacht dat die getijden altijd op dezelfde tijd kwamen waarop geanticipeerd kon worden? Ik check in een goedkoop hostel in de stad en vraag aan het meisje achter de balie of zij zo vriendelijk wil zijn morgenochtend vroeg even te bellen naar de bootorganisatie m.b.t. de vertrektijd want niets is zo veranderlijk als de Filipijnen. 

Het is nog donker als m’n alarm afgaat; binnen tien minuten ga ik op zoek naar het meisje die gisteren nog zo vriendelijk tegen mij zei dat ze wel even wilde bellen. “Nee, mijnheer die komt pas over een uur”.

Aj, dat is te laat zoals ik gisteren al heb verteld want als de boot wel opeens op tijd vertrekt zit ik hier te wachten.

Ik laat de jongen alle telefoonnummers van de organisatie bellen (en dat zijn er heel veel blijkt) maar niemand neemt op. Ik besluit uit te checken en zelf op onderzoek uit te gaan.

Omdat ik gisteren een rondje heb gelopen door de straten alhier kan ik nu wel opmaken waar ik gisteren m’n bootticket heb gekocht en herken ik ook de plek waar ik gewisseld ben van “Jeepney”. 

Nu is het een peulenschil om de boot te vinden en gelukkig ligt hij nog op dezelfde plek. Ik babbel wat met mensen die ik herken van gisteren en het blijkt dat de meeste (lokale) mensen vannacht al op de “aan anker” liggende boot hebben geslapen.

Ik vraag verschillende mensen en eindelijk zie ik iemand met een uniform aan. Ook hij bevestigd dat de boot pas om twee uur vertrekt maar “u moet wel om elf uur aanwezig zijn hoor” roept hij als ik al op weg terug naar een “jeepney” terug.   

Drie uur later sta ik weer op de kade; nu wandel ik de boot op daar waar goederen naar binnen worden gesleept. Er staat een grote smerige vrachtwagen die olie lekt, ik zie een hele groep dozen met hanenveren eruit komen en mensen zitten verveeld op hun spullen rond te kijken. Zo te zien vertrekken we nog niet denk ik bij mijzelf. De jongen scheurt een gedeelte van m’n kaartje af en zegt dat m’n bed op de tweede verdieping is. 

Via een aantal roestige trappen kom ik uit op de bovenste verdieping. Het is een open slaapzaal met vastgepinde stapelbedden met een hard plastic matras. De helft van de bedden is pas bezet. Is het zo stil of ben ik voor niets uren te vroeg gearriveerd. Ik vrees voor het laatste. 

Steeds meer mensen (zelfs een aantal Westerse toeristen) komen de boot op en al hebben de meeste de AC kamer gekozen er ligt toch een Duits stel een paar bedden verderop.

Ik vraag hen even op m’n grote tas te letten (die ik wel vastgeketend heb aan een van de ijzeren poten) zodat ik samen met een jongen van gisteren wat eten en drinken kan kopen op de kade.

Een uur later (het is inmiddels drie uur) zitten we met een groepje toeristen aan een eveneens vastgezette tafel te bieren. Over de rand piesen is hier totaal geen probleem; de hele vloer is een chaos, je moet uitkijken voor het hete lichtbolletje dat rond je hoofd om tolt en stromend water is er (nog) niet.

Dit kan weleens de (boot)reis van m’n leven worden denk ik als ik opgelucht adem haal als ik de wc deur achter mij dichtgooi. De boot heeft al 8,5 uur vertraging als om half vier eindelijk de trossen worden gelost en we de haven uitvaren. 

Een restaurant is er niet – er is een toonbank of balie waar je een bak noedels kunt krijgen, heet water en wat drinken. Wel is er een TV kamer maar zo te zien blijft deze onbenut en er is welgeteld een wc en een douche voor beide seksen op de bovenste verdieping aanwezig bij “economy” klas. Noedels voor avondeten en na het bier al opgedronken te hebben koop ik een flesje cola en giet daar m’n zeer goedkope net gekochte rum in.

Een slaapmutsje voor de nacht die komen gaat. Als de wind en golven toenemen lijkt het mij beter om richting stapelbed te gaan – ik kruip m’n lakenzak in en voel de wind die door de slaapzaal waait. Kinderen jengelen, stelletjes praten, hanen kraaien en ik hoor zelfs puppy geluiden uit de andere hoek komen. 

Een blik onder m’n pet vandaan, die ik inmiddels had opgezet tegen de kou, laat mij een pikzwart beeld zien van een combinatie van lucht en zee (niet te onderscheiden) en af en toe een witte schuimkraag.

Het licht blijft blijkbaar de hele licht branden. Als een kind kruip ik weer m’n lakenzak in en hoop op een paar uur slaap. 

Langzaam kom ik tot m’n positieven; ik hoor stemmen en het lijkt wel of we stil liggen. Nu snel doe ik m’n ogen open en kijk om mij heen. Iedereen is al opgestaan en lijkt klaar om aan land te gaan. Welk land? Waar? Het blijkt dat we het eerste gedeelte van de trip erop hebben zitten en dat we aangemeerd zijn bij de Cuyo  eilanden.

Het waterige zonnetje komt in de verte achter de bergen van deze archipel al op. 

Ik wandel met m’n nieuwe vrienden van gisteren (die er ook niet al te best uitzien deze morgen) de boot af en het is een genot om vaste grond onder de voeten te hebben. Kijkend op ons horloge zien we dat we wederom uren hebben verloren maar het maakt nu toch niets meer uit.

Bij een klein lokaal restaurantje op de boulevard koop ik eten in plastic zakjes; een zak voor de ochtend en een zak voor de middag. Natuurlijk met twee zakjes rijst.

Ook kopen we een nieuwe lading drank want we zullen (na een korte maar duidelijke berekening) niet voor de avond in onze bestemming “Puerto Princessa” aankomen. 

Met een lichte afkeer wandelen we terug de boot op wetende dat het langste gedeelte van de reis nog moet komen en wederom over een “open” zee. De TV kamer is een perfecte plek (denk ik dan nog) om m’n dagboek even bij te werken en ik neem plaats op een heerlijke zachte stoel.

Ondertussen eet ik m’n “adobe” ontbijt op. Thuis zou ik er niet aan moeten denken om op dit tijdstip aan de kip met rijst te zitten maar heb nu spijt dat ik niet nog een portie heb gekocht. Nu zie ik pas dat hier wat kamertjes zijn die je kunt huren. Het duurt geen 10 minuten of de filmzaal zit vol – is er weer iets omgeroepen dat ik als enige niet kan verstaan?

Tussen de kakelende jeugd in probeer ik in ieder geval de dag van gisteren af te ronden terwijl ik wordt afgeleid door de nieuwste “Planet of the Apes”. 

Maar we varen nog wat doen al die mensen toch op? Ik lig nog even maar moet eerst weten wat er gaande is. Als ik mijzelf opwerk zie ik de haven van “Puerto Princessa” voor de boot opdoemen met grote lampen van de haven.

We moeten als een gek zijn doorgevaren want nu zouden we pas tegen de ochtend aankomen volgens het schema. Maar gaat iedereen eraf dan? Zoals ik gisteren al had besloten blijf ik op de boot (of ik moet eraf gestuurd worden) tot het licht wordt. 

Het duurt nog uren voordat de rust wederkeert; eerst moeten al het gemotoriseerd verkeer de boot verlaten en daarna druppelen de mensen een voor een de boot af met veel lawaai. Geen idee wanneer ik weer in dommel maar opeens schiet ik wakker. Verschrikt kijk ik om mij heen – het is licht (tenminste bijna) en bijna iedereen is weg. Het is tien over zes. Best wel vreemd om op zo’n grote boot alleen wakker te worden.

Ik rek mij uit en kijk nog ‘ns om mij heen – het laatste groepje zwaait gedag en wandelt de boot af. Nu is het wel tijd om op te staan denk ik en ik plas in een volle vieze pot en fris mij op met m’n eigen drinkwater omdat de water tap al afgesloten is blijkbaar.  In de AC kamer ligt het voltallige personeel te ronken – alle toeristen zijn (allang) verdwenen. Sjokkend wandel ik de boot af op een nog vrij donker haventerrein, geen idee waar ik heen moet…………………..