Hadrian's Wall (muur)

Reisverhalen - Engeland

housesteads

Met de auto van een goede reisvriend van mij zijn we vanuit Dover via Folkestone en de ring van London naar het noordwesten van Engeland gereden. Pure luxe voor ons om een reis met de auto te maken. Daar willen we “Hadrian’s wall” bezoeken voordat we onze reis vervolgen in Schotland.

We rijden terug naar Housesteads de plek waar we de auto voor 5 pond mogen parkeren. Een beetje teveel van het goede, en we rijden even verderop om hem daar gratis neer te zetten.

We wandelen terug om via een hellend paadje waar we in een informatiehuisje aan te komen wat net open gaat.

Nadat we een kaartje hebben gekocht en een kort gesprek met een tweetal hikers die de hele “wall” (wandeling van kust tot kust) aflopen wandelen we nog verder de heuvel op die dienst heeft gedaan als verdedigingsbolwerk. Hier heeft het sterke fort van de Romeinen gestaan als onderdeel van Hadrian’s wall.

Over de gehele lengte van deze muur (zo’n 140 kilometer noordelijk zouden de Romeinen later een tweede muur bouwen – de muur van Antonius) zijn zo’n 14 grote en 80 kleinere forten gebouwd.

Hadrian’s Wall:

In het jaar 122 werd begonnen aan de bouw van het grootste Romeinse project ooit; Hadrian’s Wall. Het duurde zes jaar voordat de muur, die loopt van de west- tot de oostkust in de smalle hals van het eiland, en is zo’n 100 kilometer lang.

Aanvankelijk zou de muur zo’n 3 meter dik worden maar latere stukken zouden smaller zijn. Door het bouwen van de muur wilde Keizer Hadrian gewoonweg meer controle over een vaste grenslijn en daarnaast wilde hij het aantal soldaten verminderen al bleef het een van de best bewaakte grenzen.

Natuurlijk was de muur ook gebouwd om de dreiging van noordelijke stammen (vooral de Picten) veilig te stellen en was het tenslotte een symbool van de Romeinse macht.

Grotendeels was de muur gebouwd van steen maar er waren ook secties van turfblokken. Om de zoveel meter was een poort met klein fort en natuurlijk waren er uitzichttorens. De poorten dienden vermoedelijk ook als douaneposten. Voor het fort werd een gracht gegraven als er geen natuurlijke verdediging was.

In de 2e eeuw schijnen er nogal wat heftige aanvallen te zijn geweest op de muur waar menig leven is gelaten. De muur zou een uitgebreide reconstructie krijgen en er werd zeer wreed opgetreden tegen de aanvallende stammen die het daarna niet meer geprobeerd hebben. In de rustige tijden zouden steeds meer soldaten geïntegreerd zijn en vermengd zijn met de plaatselijke bevolking.

Toen in 400 na Christus het Romeinse rijk uit elkaar viel en de 9000 Romeinse douaniers (lees: soldaten) geen soldij meer kregen zijn ze hoogstwaarschijnlijk gebleven en hebben hun heil in de landbouw als boer gezocht.

Website:

https://www.english-heritage.org.uk/visit/places/hadrians-wall/

Helaas staan alleen de funderingen van het stenen fort er nog maar het geeft je wel een idee hoe groot het geweest moet zijn en plekken zijn nog herkenbaar; 3 poorten, de latrines, de barakken en de graanschuur. Op de maquette krijgen we een goed beeld van hoe het eruit moet hebben gezien – indrukwekkend.

We klimmen op de iets hogere en dikkere muren die de eigenlijke “barrage” vormen en uitzicht geven over de zeer verdedigbare vallei die ervoor ligt; het lijkt wel een kom waar de aanvallers door moesten alvorens bij een gracht aan te komen die versterkt met puntstaken en dan pas bij de zwaar verdedigde muur aan kwamen.

Daarvoor lag nog eens een militaire weg voor de verplaatsing van goederen en manschappen en tenslotte waren er twee verhogingen met weer een gracht ertussen.

>> Even buiten Rome kun je de indrukwekkende overblijfselen bezoeken van Hadrian's villa

op weg naar schotland

Ergens in de rollende groene heuvels op de weg naar Jedburgh zijn we de grens met Schotland overgegaan. Het stadje staat bekend om zijn dakloze abdij en zijn “wynds” oftewel nauwe straatjes. Het is het meest bezochte grensstadje en is zeker de moeite waard.

Ook nemen we een kijkje in Mary Queen of Scots house; een prachtige Engelse torenhuis inclusief tuin met veel bloemen en een schitterend gemaaid grasveld.

Binnen vindt je een beschrijving hoe de koningin van de Schotten hier in 1566 terecht kwam. De abdij is het hoogtepunt in de leuke stad en kan je eigenlijk niet missen – op de displays voor het gebouw kun je lezen dat deze in de 12e eeuw is gebouwd (lees: laten bouwen) door David I.

Voor 5,30 pond kun je daadwerkelijk naar binnen. Wij skippen het en bekijken het gebouw alleen van de buitenkant.

We wandelen we door het leuke grensstadje “Melrose”, waar de abdij die de fameuze “Robert de Bruce” liet herbouwen, toen het door de Engelsen was vernield, en nu zijn hart in begraven zou zijn. Het museum schijnt niet bijster interessant te zijn en we zien het gebouw aan van de buitenkant.

We besluiten naar wat in het verleden het stadje Dryburgh was te rijden. Door oorlogen is het dorp verdwenen en staat alleen de abdij er nog verscholen in het bosrijke gebied rondom de rivier de “Tweed”.

"haig" en "scott"

Een bijna sprookjesachtige romantische setting maakt Dryburg Abbey als gezegd de mooiste van de ruïneabdijen in de deze regio.

De bijna roze achtige abdij die in al in de 12e eeuw is gebouwd herbergt ook twee bekende graven: “Walter Scott” en legeraanvoerder “Earl Douglas Haig” hebben hier hun laatste rustplaats.

Goh, zo leer je nog ‘ns wat. In de grote tuin die prachtig is bijgehouden (echt Engels) achter de ruïne drinken we een biertje en worden vervolgens weggestuurd omdat het hek dichtgaat.

Vlakbij zien we een stukje bos overkijkend de rivier beneden en we besluiten hier te blijven. Tijdens het opzetten van de tent begint het weer te regenen en het wordt een race tegen de klok om deze op te zetten zonder dat deze al zeiknat is voordat hij staat. Terwijl ik een soort luifel probeer te maken van een extra stuk zeil voor mijn tentopening is Pete bezig z’n grote luifel buiten op te zetten tussen onze tenten in.

Daaronder onze twee visstoeltjes en we zitten hoog en droog met een prachtig uitzicht over de kronkelende rivier. We lezen nu pas in mijn reisboek dat Walter Scott hier vlakbij heeft gewoond ook – vandaar dat de man hier ook begraven is. Thirlestane kasteel schijnt niet ver te liggen maar Schotland schijnt vol te zijn van kastelen dus deze moet maar even wachten. We gaan vroeg onze tenten in.

tips & advies (2010)

Naam: “Dryburgh Abbey” wildkampeerplek

Inhoud:

Vlakbij de rivier “de Tweed” is een stuk doodlopende weg – wij hebben de auto ongeveer op de helft aan de kant gezet zodat auto’s nog konden passeren.

We zijn de weg afgelopen tot het einde en daar even verderop aan de rivierzijde (met zicht op de rivier) hebben we twee plekken op zo’n 10 a 15 meter van elkaar gevonden waar we hebben gekampeerd.