NS Ordensburg Vogelsang

We rijden, als enige nog in de bus, onder een poort door met een aantal gebouwen aan weerszijden. Dan een gigantisch groot leeg terrein; we zien een benzinestation dat wel de Belgische benzinepomp moet zijn. Heb ik iets over gelezen.

De chauffeur wenkt ons door in z’n achteruitkijkspiegel te kijken en wij hebben het al begrepen – dit is de eindhalte en onze bestemming van vandaag.

Met onze grote tassen stappen we uit en gaan op zoek naar een bord met daarop een overzicht van wat waar is te vinden hier. Eerst wandelen we maar ‘ns naar het bezoekerscentrum dat in een van de kazernescholen is gevestigd. Het ligt diep en we zien eerst een leeg terras.

Bij de balie krijgen we een brochure met een overzichtskaart en de jongen geeft aan dat het nu nog allemaal gratis is aangezien er nog heel veel gerenoveerd moet worden.

Dat klopt denk ik bij mijzelf; ik heb gelezen dat na de oorlog het hele gebied tot militair oefengebied werd gebruikt. Eerst voor de Britten en na 1950 voor de Belgische krijgsmacht. Ook de Nederlandse Landmacht verbleef er veelvuldig. In 2006 werd het monumentale complex als onderdeel van het Nationalpark Eifel opengesteld voor het publiek. Er moet nog een hotel en een dokumentatiezentrum komen.

Gelukkig mogen we onze grote rugtassen hier laten staan. 

De geschiedenis van Vogelsang:  

Voor ons de stenen barakken, het voetbalveld en helemaal onderaan moet een zwembad liggen – dat kunnen wij hiervandaan in ieder geval niet zien. Wel zien we aan onze rechterhand een hoge toren die onderdeel is van de “Adlerhof”; deze prijkt op vele foto’s die we hebben zien hangen.

We zetten onze handen op de ramen om naar binnen te turen en zien met een beetje fantasie de jonge mannen ongeduldig met elkaar praten onder het genot van een drankje. Binnen is zo te zien (nog) weinig veranderd sinds die tijd.

Heel veel stenen trappen waarvan er vele afgezet zijn. Op ons kaartje is een route uitgestippeld die in een rondje loopt zodat we straks onze grote tassen weer op kunnen halen. Eerst wandelen we langs het voormalige ziekenhuis; dit gebouw werd neergezet als woonverblijf voor de vrouwelijke bedienden in Vogelsang maar werd later ingeruimd als ziekenboeg.

Het hele circuit

Tegelijkertijd met onze rondgang die ons de heuvel afneemt kijken we uit naar een geschikte plek om vannacht te slapen. Verderop lonkt natuurlijk het nationale park maar we weten ook dat dat gevaarlijk kan zijn omdat daar jaren geoefend is door het leger. Het schijnt nog vol met munitie te liggen. Veel keus hebben we derhalve niet.

We maken het rondje zo goed als compleet (o.a. langs het monument van de fakkeldrager) en wandelen over het voetbalveld en wanen ons terug toen de nazi elite hier gedrild werd om het stokje van de huidige leiders over te nemen. Het zal niemand verbazen dat er veel woongebouwen staan waar studenten verbleven (o.a. het “Kameradschaftshauser” en “Hundertschafshauser”. 

Na ruim een uur wandelen langs de gebouwen waar we er geen een van in kunnen zijn we terug bij de receptie. 

Nu is het kunst dat we ongezien de brug die nog niet zo lang open is overgaan en dan het park insluipen. Het is inderdaad een gloednieuwe brug en gezien de helling die we net zijn afgelopen was dit niet anders dan een natuurlijke bunker met hoge hellingen aan deze zijde. 

We wandelen nog een stukje langs de rivier en gaan dan een zijpad in. Daar beneden ligt een meer en een stuk rivier waarnaar we afdalen.

Een prachtig stuk bos en net aan de overzijde van de rivier vinden we een geschikt stuk terrein om ons kamp voor de nacht op te slaan. Nadat onze tenten staan maken we een gril en leggen hier onze gekochte worsten op.

Met een glas wijn erbij en vandaag nu eens geen regen hebben we hier langs de kabbelende rivier een onvergetelijke avond.